สมัยเด็กผมมักจะเรียนหนังสือไม่เก่ง พ่อเเม่ไม่มีเลี้ยงผม ผมอยู่กับยายจนๆซึ่งการศึกษาก็ไม่มี เงินทุนก็ไม่มี ไม่มีใครช่วยเเม้กระทั่งกำลังใจเลย
จะมึเพื่อนบ้านเเถวสลัมสมัยก่อนบ้านผมอยู่สลัมเขาจะชอบดูถูกผมว่าอนาคตไม่มีเเล้วคงทำงานโรงงานเงินเดือนหมื่นต้นๆ ตอนนั้นทุกข์ใจกับตัว
เองมากรู้สึกว่าเราเกิดมาเเมร่งโคตรจนเราผิดหรอวะการที่ผมเรียนไม่จบก็พ่อเเม่ไม่ส่งผมเรียนหรือป่าวเวลาที่ผมไม่มีจะกินผมก็ทำงานตั้งเเต่เด็ก
เลี้ยงตัวเองมาโดยตลอดไม่มีใครหรอกให้กำลังใจผมเเมร่งเหมือนตัวคนเดียว เวลาที่ผมไปขายปลาทูกำไรวันละ300ผมก็โดนเจ้าที่ดูถูกผมมาก
เวลาล้างถังปลาปลามันมีเกร็ด มันก็ต้องมีเหม็นบ้าง มาชี้นิ้วชี้หน้าดูถูกสารพัสว่าต้องล้างพื้นให้สะอาดนะถ้าไม่สะอาดพรุ่งนี้โดนด่าเเน่นอน
ภาพที่ผมเห็นตัวเองคือตัวเองล้างถังปลาตอนนั้นก้มยอมรับความจริงเลยว่าจนคงไม่มีโอกาสมีเงินล้านได้เเน่นอนเพราะในตอนนั้นภาพมันเป็น
เเบบนั้นจริงๆ บางวันก็มาด่าผมโน่นนี่นั้นเจ้าของที่ที่ผมขายปลามาด่า เวลาเห็นนักศึกษา ปวสขับรถผ่านหน้าร้านผมคิดว่าสักวันผมต้องมีเงิน
มากกว่าพวกเรียนจบให้ได้ ผมต้องมีครบทุกอย่างจะได้ไม่ต้องมีใครมาดูถูกผม ผมเกียจความจนเเละคำดูถูกของคนอื่นมาก ซื้อปลาที่เเพปลา
ทำอย่างขอทาน บางทีตระโกนด่ากรูไม่ขาย ต่อหน้าคนคัดปลา คนเรือ เเมร่งนี่เเหละคนจนๆเเบบผม พอเวลามันผ่านไปด้วยความขยันของ
ตัวผมเองทำงานเเทบจะ24ชั่วโมงเพื่อที่จะไปเก็บตังลุกค้ากลับบ้านก็ตี3ละนอน3ชั่วโมงตอนเช้าต้องไปดูปลาละ คำดูถูกสู่พลังจริงๆเคยใคร
ที่ไม่เคยโดนดูถูกจะไม่เข้าใจหรอกว่ามันเจ็บปวดขนาดนั้น เเละทีนี้พอจะเข้าใจยังว่าทำไมผมถึงอยากรวยทั้งๆที่มันเเทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ที่จะมีเงิน100-1000พันล้านบาทถ้าขืนผมขายปลาเเบบนี้มันเหมือนธุรกิจเรามันอิ่มตัวไปเเล้ว ลองไปทำหลายอาชีพก็เจ๊งๆๆๆยับเยินทุกอย่าง
รวมถึงหุ้น ฉะนั้นใครที่ดูถูกผมสักวันถ้าผมมีเงินมากพอผมจะขับรถสปอตไปบ้านคนที่เคยดูถูก จะขับรถไปที่คนที่ด่าไล่ผม หลายคนยอมรับ
ว่าตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดีเเค่มีกินไปวันๆก็พอเเล้ว เเต่สำหรับผมไม่เลย ผมยังคงหิวกระหายตลอดเวลาผมเเค่รอจังหวะเเละโอกาสเท่านั้น