ก็มีวันเปิดภาคเรียนม.ปลายคือเราอยู่ๆก็เเอบไปชอบเพื่อนตัวเองบางครั้งก็คิดเเหละว่าเขาตรงไทป์ตรงไหนพอเเรกๆก็เฉยๆนะเเบบก็ไม่อะไรพอหลังๆรู้สึกจริงจังกับเพื่อนคนนี่มากๆเพราะเหมือนเขาจะทำดีกับทุกๆคนเเหละเเต่เพราะความคิดของตัวเราเองเเหละที่คิดไปไกลเอง เเล้วประเด็นเราไม่มีการคุยหรือสนทนาใดๆเเละเเอบรักมา6-7เดือนได้เเบบไม่มีสนทนาเเล้วก็เเอบรักมากๆด้วยเเกว่ามันจะมีใครบนโลกนี้เป็นเเบบเราไหม?
อีกอย่างพอเขาเงียบเราก็ยิ่งคิดไปเกินคำว่าเพื่อนเเต่เราไม่กล้าที่จะบอกความในใจออกไปกลัวว่าจะเสียเพื่อนเเละด้วยความที่เราออกตัวเยอะเกินเบอร์เพื่อนคนนี้ถึงรู้ ทุกคนคิดว่าเขาจะรับรักเรารึป่าวล่ะ ผิดคาดที่ทุกคนคิดซะอีกเขามาบอกเราว่าเขารู้ว่าเราเเอบรักตั้งนานเเล้วเเต่เขาไม่อยากจะออกมาพูดเพราะเหตุผมกลัวเสียเพื่อนเพราะเขาเคยเเอบรักเพื่อนมาเหมือนกันเลยไม่กล้าเปิดใจอีก เราโครตอึดอัดเเละคิดทบทวนคำพูดมาตลอดสุดท้ายคำว่า
friend zone ยังไงมันก็ข้ามเส้นกันไม่ได้ การที่เราเเอบรักเขามันก็ดีกว่าการที่บอกไปเเล้วรู้ความจริงซ่ะอีก เรารู้ว่าเขาจะพูดเเบบนี้นี่ก็ผ่านมา2เดือนเเล้วเเต่เราก็ยังรักเขาในเเบบของเราเเค่ไม่ต้องครอบครอง ก็อยากบอกหลายๆคนที่เคยเเอบรักหรือเเอบชอบเพื่อนนะสู้ๆบางที่ความรักมันก็ไม่ได้สมหวังทุกคู่มันอยู่ที่ใจเราว่าจะเข้มเเข็งเเละยืนหยัดเพื่อเขาได้นานเเค่ไหน ขอบคุณพันทิปที่มาให้ระบายนะคะ