ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวตนและอุปนิสัยส่วนตัวของผมก่อนนะครับ คือผมคิดว่าตัวเองเป็น Introvert หน่อยๆ เป็นคนเงียบๆ เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง มันเลยทำให้ผมใช้ชีวิตคนเดียวและทำกิจกรรมคนเดียวมาตลอดอย่างต่อเนื่อง จนตอนนี้ผมอายุ 30 แล้ว สิ่งที่เห็นได้ชัดเกี่ยวกับทัศนคติของผมที่มีต่อความรักมันเปลี่ยนไปมากจากตอนอายุ 25 คือถ้าย้อนเวลากลับไปในช่วงนั้นผมค่อนข้างจะติดแฟนเลยแหละ และอารมณ์ร่วมที่มีต่อสถานะคือเป็นคนที่คลั่งรักมาก ทั้งรักทั้งหลง แต่ตอนนี้ผมเพิ่งตกลงเป็นแฟนกับคนๆนึงในแอปหาคู่ เรามีเวลามานอนด้วยกันแค่เดือนละ 2-3 ครั้ง แต่เราคุยกันทุกวัน ทั้งในเวลางานเค้าก็จะทักแชทมาตลอด หรือหลังเลิกงานก็จะวิดีโอคอลคุยกับเค้าถึง 4 ทุ่มครึ่ง มันเลยรู้สึกว่าเราสูญเสียเวลาที่จะทำกิจกรรมบางอย่างที่เคยทำไปเช่น กินข้าวรอบดึก ซักผ้า กวาดห้องถูห้อง หรือแม้แต่การดูคอนเท้นในยูทูป ติ๊กต๊อก ถามว่าเคยกินตอนวิดีโอคอลมั๊ย ก็ทำบ่อยนะ แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้โฟกัสกับรสชาติอาหารเท่าไหร่ เวลากินของอร่อยมันก็ลิ้มรสความอร่อยไม่สุด เพราะเราต้องคุยกับเค้าตลอด แต่ถามว่าใจฟูมั๊ยเวลาคุยกับเค้า มันก็ใจฟูแหละ ผมคิดว่าผมรักเค้ามากพอนะ แต่เราก็โหยหาช่วงเวลาที่เราอยู่คนเดียวบ้างเหมือนกัน เค้าเป็นคนที่นอนเร็วและนอนเป็นเวลาครับ ดังนั้นเวลาที่ผมจะผ่อนคลายกับการอยู่คนเดียวได้คือหลังจากที่เขานอนแล้ว มันเป็นความกระอักกระอ่วนใจที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราจะรู้สึกไปทางไหน จะอึดอัดมั๊ยก็ไม่ใช่ หรือว่าเบื่อกับการคุยกับเขาทุกวันตลอดเวลามันก็ไม่เชิง หรือจริงๆแล้วผมไม่เหมาะที่จะมีใครเป็นคู่ชีวิตจริงๆ หรือว่าคนปัจจุบันจะยังไม่ใช่สำหรับผม