เริ่มเรื่อง
ตอนนั้นราอยู่ประมาณ ป.4-ป.5 ตอนนั้นพ่อแม่เราเลิกกันค่ะ ทีนี้แม่ก็ย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัดเราก็อยู่กับพ่อนะคะเพราะต้องเรียนปัจจุบันเราอยู่ ม.3 นะคะ ตั้งแต่แม่เลิกไปตอนแรกเราร้องไห้หนักมากกกกกกกกกก พอปิดเทอมเราก็ได้ไปหาแม่นะคะ และที่ผ่านมาก็เป็นช่วงโควิดด้วยนะคะเลยได้อยู่ยาวตอนแรกเราดีใจมากๆค่ะแต่ก็เนอะเวลาที่มีความสุขมันผ่านไปเร็วมากๆตอนอยู่กับแม่และกำลังจะกลับบ้านเราจำได้เลยมันเป็นช่วงเวลาที่ไวมากๆเลยค่ะ เราทำเป็นขำทำเป็นยิ้มทำเป็นตลกพออยู่กับแม่พอจะขึ้นรถปุ้บเราก็ยังทำเป็นยิ้มๆขำๆให้แม่และก็โบกมือบ๊ายบ่ายแม่(ขอโทษนะคะเราเล่าข้ามไปนิดนึง คือแม่มีน้องอีกคนนะคะซึ่งเราก็รักน้องมากๆน้องยังไม่เข้าโรงเรียนเลยอยู่กับแม่เราก็จะเล่นกับน้องตลอดเราชอบตอนน้องยิ้ม น้องขำ มันมีความสุขสุดๆใจเราฟูมากกกกกกกกกเรารักน้องของเราที่สุด)เราก็ยิ้มๆขำๆลาแม่กับน้องไปก่อนกลับเราก็พูดกับน้องนะคะว่าเนี้ยพี่กลับไปเรียนก่อนนะไว้ปิดเทอมจะมาใหม่ น้องเราน่าจะพอรู้เรื่องนะคะ เราก็บอกว่าไม่ต้องร้องน้าาไม่ต้องคิดถึงพี่และเราก็บอกน้องให้พูดตามเราเราบอกน้องประมาณนี้
เรา:พูดสิ ไม่ร้อง
น้อง:ไม่ร้อง
เราก็ยิ้มๆน้องพูดตามเราด้วยแล้วนะคะแต่สื่อสารอะไรยังไม่ได้หรือน้องรู้เรื่องแต่พูดไม่ได้เราก็ไม่รู้นะคะ พอเราขึ้นรถเท่านั้นแหละยิ้มหุบทันที เรากลั้นน้ำตาได้ด้วยนะคิดไปตอนนั้นคือแบบ แกแกร่งมากกกกกกพอถึงบ้านเราก็ซึมๆอยากนอนคุยกับแม่อย่างเดียวไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยไม่อยากลุกไปไหนไม่อยากกินข้าวไม่อยากอาบน้ำ แต่ก็อย่างว่ามันก็ต้องไปโรงเรียนอ่ะเนอะในคาบเรานั้งคิดถึงแต่แม่มองกระดานมองสิ่งที่ครูสอนแต่สมองตอนนั้นไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เราอยู่กับเพื่อนกลุ่มนึงนะคะคือกลุ่มเราเพื่อนมันพูดอะไรขำทั้งวันเลยค่ะเราเลยขำและลืมๆไปบ้างแต่ก็นะมันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งที่ลืมไปได้พอคิดได้อีกก็เศร้าอีกปกติเราจะหายไม่ใช่หายสิไม่เศร้าเร็วมากๆเพราะมีเพื่อนกลุ่มนี้แต่รอบนี้คงไปหาแม่นานและมีการเรียนวันเว้นวันทำให้เราฟื้นฟูตัวเองได้ทีละนิดเท่านั้นตอนนี้เราดีขึ้นมากๆ อยู่โรงเรียนทำตัวขำปกติยิ้มร่าเริง กลับบ้านมาเศร้าเสียใจ อาจารย์สั่งงานอะไรเราก็ไม่ทำเพระจิตใจมันเศร้าไม่อยากจะทำอะไรเทอมนี้อาจารย์ทวงงานเราเยอะมาก เราเคยคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดคือเราต้องหาอะไรซักอย่างที่มันฟื้นฟูจิตใจเราได้เร็วกว่านี้ เราต้องทำอย่างไรแต่ก็รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิตใจของเราต้องยอมรับความเป็นจริงแต่อยากรู้ว่ามันมีวิธีที่เราจะฟื้นฟูจิตใจได้เร็วกว่านี้มั้ย ทุกๆครั้งที่ความคิดมันพาไปน้ำตาก็จะมาทันทีแต่เราก็ใช้ใจเราสู้กับความคิดทันทีจนทำให้บ้างช่วงมันหายไปแต่บางช่วงความคิดกับเล่นงานจนจิตใจเราแพ้และเราก็ร้องไห้ออกมาแต่ร้องไห้จะเกิดต่อเมื่อเราอยู่คนเดียวเท่านั้นนะคะ เรากังวลสองเรื่อง
#1ตัวเราเอง
คิดถึงแม่มากๆจนไม่อยากทำอะไรไม่รู้จะเรียนจบมั้ยปีนี้เราเลยคิดว่ายังไงก็ต้องเริ่มตามงานได้แล้วคุณแม่ของเราจะได้ภูมิใจ
#2น้องเรา
กลัวน้องจะเกลียดเราเพราะคิดว่าเราหนีน้องน้องอาจจะคิดว่าเราไม่อยากเล่นกับน้องเราหายไปไหน
แต่เราวิดีโอคอลคุยกับแม่และน้องเป็นระยะๆตลอด
เราควรทำอย่างไรดีคะ
ขอความคิดเห็นและกำลังใจหน่อยค่ะเราเชื่อว่ากำลังใจมันสำคัญเหมือนกันขอบคุณทุกๆคนนะคะ😢😥🥺💖
เวลาคิดถึงแม่มากๆทำไงกันหรอคะตอนนี้คิดถึงแม่มาก
ตอนนั้นราอยู่ประมาณ ป.4-ป.5 ตอนนั้นพ่อแม่เราเลิกกันค่ะ ทีนี้แม่ก็ย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัดเราก็อยู่กับพ่อนะคะเพราะต้องเรียนปัจจุบันเราอยู่ ม.3 นะคะ ตั้งแต่แม่เลิกไปตอนแรกเราร้องไห้หนักมากกกกกกกกกก พอปิดเทอมเราก็ได้ไปหาแม่นะคะ และที่ผ่านมาก็เป็นช่วงโควิดด้วยนะคะเลยได้อยู่ยาวตอนแรกเราดีใจมากๆค่ะแต่ก็เนอะเวลาที่มีความสุขมันผ่านไปเร็วมากๆตอนอยู่กับแม่และกำลังจะกลับบ้านเราจำได้เลยมันเป็นช่วงเวลาที่ไวมากๆเลยค่ะ เราทำเป็นขำทำเป็นยิ้มทำเป็นตลกพออยู่กับแม่พอจะขึ้นรถปุ้บเราก็ยังทำเป็นยิ้มๆขำๆให้แม่และก็โบกมือบ๊ายบ่ายแม่(ขอโทษนะคะเราเล่าข้ามไปนิดนึง คือแม่มีน้องอีกคนนะคะซึ่งเราก็รักน้องมากๆน้องยังไม่เข้าโรงเรียนเลยอยู่กับแม่เราก็จะเล่นกับน้องตลอดเราชอบตอนน้องยิ้ม น้องขำ มันมีความสุขสุดๆใจเราฟูมากกกกกกกกกเรารักน้องของเราที่สุด)เราก็ยิ้มๆขำๆลาแม่กับน้องไปก่อนกลับเราก็พูดกับน้องนะคะว่าเนี้ยพี่กลับไปเรียนก่อนนะไว้ปิดเทอมจะมาใหม่ น้องเราน่าจะพอรู้เรื่องนะคะ เราก็บอกว่าไม่ต้องร้องน้าาไม่ต้องคิดถึงพี่และเราก็บอกน้องให้พูดตามเราเราบอกน้องประมาณนี้
เรา:พูดสิ ไม่ร้อง
น้อง:ไม่ร้อง
เราก็ยิ้มๆน้องพูดตามเราด้วยแล้วนะคะแต่สื่อสารอะไรยังไม่ได้หรือน้องรู้เรื่องแต่พูดไม่ได้เราก็ไม่รู้นะคะ พอเราขึ้นรถเท่านั้นแหละยิ้มหุบทันที เรากลั้นน้ำตาได้ด้วยนะคิดไปตอนนั้นคือแบบ แกแกร่งมากกกกกกพอถึงบ้านเราก็ซึมๆอยากนอนคุยกับแม่อย่างเดียวไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยไม่อยากลุกไปไหนไม่อยากกินข้าวไม่อยากอาบน้ำ แต่ก็อย่างว่ามันก็ต้องไปโรงเรียนอ่ะเนอะในคาบเรานั้งคิดถึงแต่แม่มองกระดานมองสิ่งที่ครูสอนแต่สมองตอนนั้นไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เราอยู่กับเพื่อนกลุ่มนึงนะคะคือกลุ่มเราเพื่อนมันพูดอะไรขำทั้งวันเลยค่ะเราเลยขำและลืมๆไปบ้างแต่ก็นะมันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งที่ลืมไปได้พอคิดได้อีกก็เศร้าอีกปกติเราจะหายไม่ใช่หายสิไม่เศร้าเร็วมากๆเพราะมีเพื่อนกลุ่มนี้แต่รอบนี้คงไปหาแม่นานและมีการเรียนวันเว้นวันทำให้เราฟื้นฟูตัวเองได้ทีละนิดเท่านั้นตอนนี้เราดีขึ้นมากๆ อยู่โรงเรียนทำตัวขำปกติยิ้มร่าเริง กลับบ้านมาเศร้าเสียใจ อาจารย์สั่งงานอะไรเราก็ไม่ทำเพระจิตใจมันเศร้าไม่อยากจะทำอะไรเทอมนี้อาจารย์ทวงงานเราเยอะมาก เราเคยคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดคือเราต้องหาอะไรซักอย่างที่มันฟื้นฟูจิตใจเราได้เร็วกว่านี้ เราต้องทำอย่างไรแต่ก็รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิตใจของเราต้องยอมรับความเป็นจริงแต่อยากรู้ว่ามันมีวิธีที่เราจะฟื้นฟูจิตใจได้เร็วกว่านี้มั้ย ทุกๆครั้งที่ความคิดมันพาไปน้ำตาก็จะมาทันทีแต่เราก็ใช้ใจเราสู้กับความคิดทันทีจนทำให้บ้างช่วงมันหายไปแต่บางช่วงความคิดกับเล่นงานจนจิตใจเราแพ้และเราก็ร้องไห้ออกมาแต่ร้องไห้จะเกิดต่อเมื่อเราอยู่คนเดียวเท่านั้นนะคะ เรากังวลสองเรื่อง
#1ตัวเราเอง
คิดถึงแม่มากๆจนไม่อยากทำอะไรไม่รู้จะเรียนจบมั้ยปีนี้เราเลยคิดว่ายังไงก็ต้องเริ่มตามงานได้แล้วคุณแม่ของเราจะได้ภูมิใจ
#2น้องเรา
กลัวน้องจะเกลียดเราเพราะคิดว่าเราหนีน้องน้องอาจจะคิดว่าเราไม่อยากเล่นกับน้องเราหายไปไหน
แต่เราวิดีโอคอลคุยกับแม่และน้องเป็นระยะๆตลอด
เราควรทำอย่างไรดีคะ
ขอความคิดเห็นและกำลังใจหน่อยค่ะเราเชื่อว่ากำลังใจมันสำคัญเหมือนกันขอบคุณทุกๆคนนะคะ😢😥🥺💖