หลายคนเคยได้ยินคำถามนี้ตั้งแต่เด็ก "โตขึ้นอยากเป็นอะไร"
ตอนเด็กไม่คิดอะไรหรอก หาคำตอบให้ครูหรือพ่อแม่พอใจ

ประถม - ตอบอาชีพที่อยู่รอบตัว ครู หมอ ตำรวจ ทหาร แม่ค้า
มัธยมต้น - รู้จักอาชีพมากขึ้น อยากทำตามฝัน
มัธยมปลาย - เลือกคณะที่จะเรียนต่อ เลือกจากเงินเดือน หางานง่าย ความชอบ สอบติดอะไรก็เรียนคณะนั้น

ไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนเราไหม ตอนเด็กเราเชื่อฟังผู้ใหญ่มาก ทำตามที่ผู้ใหญ่บอกแล้วชีวิตจะราบรื่น
เราพยายามทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอด เรียนดี กีฬาเก่ง กิจกรรมเป็นเลิศ สอบติดมหาวิทยาลัยอันดับต้นของประเทศ
พอเราเป็นผู้ใหญ่เสียเองกลับรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ถูกล้างสมอง ทำไมชีวิตไม่เห็นเป็นอย่างที่เคยได้ยิน

พอเรียนจบออกจากกรอบเดิม ทำงานหาเงิน เรียนรู้โลกอีกใบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
ตอนเด็กเคยชอบอย่างหนึ่ง พอโตมากลับชอบในสิ่งที่ตอนเด็กไม่เคยสนใจหรือไม่เคยรู้จัก
ฟังเพลงแนวใหม่ อ่านหนังสือแนวใหม่ เรียนศาสตร์รอบตัวมากขึ้น เก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิต
กลายเป็นคนที่เคยเกลียดตอนเด็ก เคยสัญญาว่าจะไม่เป็นคนแบบนี้ แต่เวลาเปลี่ยนทุกอย่าง

เกิดสงสัยขึ้นมา ทำไมผู้ใหญ่ต้องถามเด็กว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร
ขนาดผู้ใหญ่เองยังตอบไม่ได้เลยว่าตัวเองอยากเป็นอะไร

บางคนทำงานหาเงินจนเกษียณก็ยังหาตัวเองไม่เจอ
บางคนจบมาทำงานไม่ตรงสาย บางคนเปลี่ยนอาชีพหลายรอบ
บางคนแค่อยากมีชีวิตสงบสุขที่ต่างจังหวัด บางคนอยากสานฝันเที่ยวรอบโลก

พอเป็นผู้ใหญ่ถึงได้รู้ว่า ชีวิตคือการผจญภัย ชีวิตคือการเดินทาง
ไม่มีใครรู้หรอกว่าปลายทางจะเป็นอย่างไร แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็กำลังเดินทาง ผู้ใหญ่เองก็กำลังเติบโต
ชีวิตไม่ได้หยุดโตเมื่อเรียนจบ ชีวิตหยุดโตเมื่อตายต่างหาก

นั่นคือสิ่งที่ผู้ใหญ่อย่างพวกเรารู้กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผู้ใหญ่อย่างพวกเรากำลังสอนอะไรเด็กกันอยู่
ควรแล้วจริงเหรอที่จะถามเด็กว่า "โตขึ้นอยากเป็นอะไร" ในเมื่อพวกเขายังไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตเลย