หนังที่จะมารีวิว ที่ดูแล้วชอบส่วนหนึ่งคือใกล้เคียงกับชีวิตจริง เหมือนเราเป็นตัวละครเอกในโลกใบนั้น ในชีวิตจริงผมเคยเป็นครูมาก่อน ด้วยความที่มาเรียนกรุงเทพนาน เลยเบื่อหน่ายที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อีก ผมก็เลยกลับบ้าน ทันทีที่เรียนจบ ความที่เป็นตจว.ห่างไกลกทม.นับพันกม.งานที่พอจะหาได้คือการเป็นครูเอกชน แห่งแรกที่ผมสอนเป็นรร.อาชีวะมีนักศึกษานับหมื่นในตอนนั้น แต่เรียกได้ว่าประสพความล้มเหลว สอนไม่ได้เรื่อง ผมลาออกมาหางานทำใหม่เป็นโรงงาน ก็ล้มเหลวไม่ผ่านโปร เพราะยังด้อยประสพการณ์ ผมก็เลยอยู่บ้านทบทวนสิ่งที่ยังขาดหายอยู่ปี อ่านหนังสือตั้งแต่ค่ำยันเช้า กินกาแฟข้าวเสร็จอ่านต่อไปจนเกือบเที่ยงแล้วเข้านอน ตื่นมาวิ่งตอนเย็นๆ กินไปพลางอ่านต่อ อยู่อย่างนี้1ปีมารู้สึกว่าเสื้อผ้าเริ่มขาด เพราะไม่มีเงินซื้อ วิธีการเฉพาะหน้าคือการไปสมัครเป็นครูสอนคณิตศาสตร์และคอมพิวเตอร์รร.พาณิชย์ การเข้ามาทำงานครั้งนั้นมันรู้สึกง่ายและแตกต่าง บรรยากาศรร.ที่เต็มไปด้วยเด็กผู้หญิงมันช่างจะแตกต่างกับรร.เด็กผู้ชาย เด็กผู้หญิงสอนง่ายและไม่ซน ประกอบกับครูหน้าตาดีความรู้ดีก็ยิ่งส่งเสริม ตอนสอนเด็กภาคค่ำนักเรียนเกินครึ่งห้องอายุเยอะกว่าครู แต่ชุดออฟฟิสมาเรียน แต่ละคนแต่งตัวนุ่งสั้นกลิ่นสาปสาวคาวฟุ้ง ผมพัฒนาการสอนและการพูดจนถึงจุดที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครยอมลุกไปห้องน้ำเพราะไม่อยากพลาดในสิ่งที่เราสอน สิ่งที่ผมพึงพอใจคือการที่เราไม่รู้สึกมีใจในด้านชู้สาวกับศิษย์ใดๆแม้แต่สักคนเดียว แต่ก็ยอมรับว่ามีไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเพื่อนบ้างทั้งแก๊งศิษย์ชาย และแก๊งหญิง ตอนนี้ผมเลิกเป็นครูมานานแล้ว กลับกรุงเทพมาทำงานโรงงานใหม่ที่รายได้เยอะกว่า ลูกศิษย์หลายคนมาเรียนต่อมหาลัยกรุงเทพ ติดต่อมาหาอยากเจอเพราะคิดถึง นัดเจอกันบ้างที่ห้างพูดคุย มีลูกศิษย์บางคนโตเต็มสาวจนจำไม่ได้มาหาที่ห้องเช่า เพราะเราสนิทกับมาก เธอเคยเป็นหัวหน้าห้อง ที่เป็นผมที่ปรึกษา ด้วยความที่เธอก็เรียนจบทำงานแล้ว ต่างคนต่างไว้ใจกัน และก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิด แต่ก็ยอมรับว่า การได้มาเป็นครูเป็นเหมือนสิ่งที่ดี มีคุณค่าต่อความทรงจำ โดยเฉพาะการเป็นครูที่ออกมาในขณะยังมีจิตวิญญาณแห่งความเป็นครู หนังที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อที่ผมขอยกให้เป็นเรื่องที่
3.คิดถึงวิทยา

เรื่องของครูสอง ที่มาสมัครเป็นครูจ้างสอนที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะกับหน้าที่นี้ แต่เป็นเพราะว่ายน้ำเก่งก็เลยได้งานไปเป็นครูสอนที่รร.ลอยน้ำ สอนเด็กๆที่ล้วนแต่เป็นลูกชาวประมง รร.ก็มีสภาพลอยอยู่กลางน้ำ ขาดแคลนสิ่งอำนวยความสะดวกและความเจริญ เรื่องของสิ่งบันเทิงและกระแสไฟฟ้าหรือสัญญาณโทรศัพไม่ต้องพูดถึง สิ่งเดียวที่ครูสองใช้เป็นสิ่งเยียวยา อุ้มชูจิตใจไม่ให้ท้อแท้ก็คือไดอะรี่ที่นางเอก(ครูแอน)จดและนำไปซ่อนไว้(ครูสองบังเอินเจอ) บอกถึงสถานการณ์ความเป็นอยู่ของตัวเอง พฤติกรรมและวิธีการรับกับเด็กๆ การได้อ่านไดอะรี่ของครูแอนทำให้ครูสองรู้สึกได้ถึงความงดงามของจิตใจ และจิตวิญญาณแห่งความเป็นครู ว่ามันเป็นเช่นไร หนังจะตัดไปตัดมาระหว่าง2ช่วงเวลาที่ห่างกัน1ปีประหว่างครู2คน ไดอะรี่เล่มเดียวทำให้ครูสองรู้สึกเหมือนรู้ใจครูแอน มากกว่าแฟนที่คบกันมาแทบตลอดชีวิต แต่กลับไปพบว่าเธอมีชายอื่น เพราะทนรอคนไร้อนาคตไม่ได้ การได้เป็นครูนอกจากได้รู้สึกว่าได้ทำในสิ่งมีคุณค่า ยังได้รู้สึกมีความสุขที่ได้คิดถึงใครบางคน รู้สึกมีความรัก แม้ยังไม่รู้ว่าเขามีหน้าตา ตัวตนอยู่แห่งหนใจ รู้แค่เพียงว่าเธอมีรอยสักอยู่ที่ข้อมือ จนมาวันหนึ่งที่ มีวันเวลา อดที่จะพยายามติดตามค้นหาเธอไม่ได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เจอ หนังเรื่องนี้ทำให้เราขบคิดขึ้นมาว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่จะรัก ถ้าหากไม่เคยหรือมีโอกาสได้เจอกัน ทำได้แค่คิดถึง ในที่สุดครูสองก็ได้ลาออกเพราะทำผลงานแย่ กว่าที่ครูใหญ่คิด เพราะมีเด็กสอบตก ครูสองก่อนจาก ดีใจที่รู้ว่าครูแอนจะกลับมาสอนที่นี่อีก จึงเขียนข้อความลงไดอะรี่ต่อท้าย ว่าหลังจากครูแอนออกไป ได้ทำอะไรไว้บ้าง ได้ไปตามเด็กที่ต้องช่วยพ่อหาปลากลับมาเรียนต่อ แต่ต้องช่วยพ่อเขาจับปลาแทน บอกพฤติกรรมเด็กแต่ละคนที่เปลี่ยนไป บอกว่าได้เจอปัญหาอะไรบ้างแล้วอะไรแก้ไขไปแล้ว ครูแอนได้อ่านไดอะรี่ รู้สึกได้ถึงความมีจิตใจดีของครูสอง และรู้สึกได้ว่าเขามองเห็นคุณค่าของเธอมากแค่ไหน จึงเดินทางออกตามหาครูสอง โดยไปขอที่อยู่ตามใบสมัคร ซึ่งพอไปจริงก็เจอแค่แฟนเก่าครูสองอยู่กับแฟนใหม่ กลับมาได้เจอข่าวดีว่าครูสองจะกลับมาเยี่ยม แต่พอถึงวันนั้นแฟนเก่าครูแอนก็เดินทางมาขอคืนดี เธอตัดสินใจคืนดีแล้วเดินทางไปกับเขา ในขณะที่ครูสองกลับมาเจอเด็กๆ ก่อนกลับก็ช่วยซ่อมเครื่องปั่นไฟที่มันเสีย ตอนมืดครูแอนเปลี่ยนใจลงจากรถ สารภาพความรู้สึกแฟนเก่า เดินทางนั่งเรือเข้า เจอรร.กลางน้ำอันมืดมิด รู้สึกสึกอ้างว้างและผิดหวัง คิดว่าน่าจะพลาดเจอครูสอง แล้วอยู่ดีๆไฟก็ติดขึ้น เธอเดินเข้าไปพบว่าครูสองกำลังซ่อมเครื่องปั่นไฟจนสำเร็จ ต่างคนต่างเรียกชื่อกันและกันด้วยความดีใจ หนังตัดจบลงตรงนี้