เมื่อคืนละครจบแล้ว ก็เลยอยากเขียนความในใจบอกกับละครเรื่องนี้

ขอบคุณ รวิน ที่ร้องเพลงเพราะๆ ให้ฟัง บางวันเปิดเพลงเดียวกันถึง 3 ครั้ง กลับไม่เบื่อเลย ยังคิดว่า ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงโดนว่าไปแล้ว แต่เพราะเพลงมันเพราะและเนื้อหาแต่ละเพลงก็สละสลวย เปิดกี่ครั้งก็เข้ากับละครทุกครั้ง

ขอบคุณ ลดา ฉันเสียน้ำตาให้เธอจนแทบหมดแรง ชีวิตของเธอช่างผกผัน ยากเย็น แสนเข็ญ มิติใหม่นางเอกไทย จากเด็กสาวเปิ๊ดสก๊าสจีบพระเอกก่อน โดนข่มขืน กินยาคุม สู่ความเป็นผู้ใหญ่ เสียสละความรัก ไปงานแต่งพระเอกตัดชุดให้เจ้าสาว ตาบอด จะหานางเอกคนไหนรันทดเท่านี้คงไม่มีอีกแล้ว

ขอบคุณ สร้อย นางฟ้าของเรื่อง น้ำใจเธอช่างงามควรค่าแก่การบูชายิ่งนัก

ขอบคุณ ครูเรือง พัชรา ที่ทำให้รู้ว่า ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครอง ความรักของพัชรา อาจเกิดขึ้นมากกว่า 1 ครั้ง และแม้จะย้อนเวลากลับไปไม่ได้ ความรักของครูเรืองก็ยังอยู่ในใจเธอเสมอ

ขอบคุณอีกครั้ง กับพัชรา และพลเอกปกรณ์ ที่สอนให้เข้าใจว่าความรักแบบคู่ชีวิตที่แท้จริงเป็นอย่างไร ถึงพลเอกปกรณ์จะร้ายต่อจิตใจลูกเมีย แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก ความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของพลเอกจนนาทีสุดท้ายนั้น ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องที่น่าชื่นชม

ขอบคุณพลวัฒน์ ถ้าไม่เลวขนาดนี้ ความรักของพระเอกกับนางเอกจะไม่มีความหมายเลย

ขอบคุณนักแสดงคนอื่นๆ ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีมาก ขนาดนักแสดงประกอบเล็กๆ พูดแค่คำสองคำ ยังเล่นดี ชอบที่ไม่มีใครพูดเหมือนท่องบทเลย

ขอบคุณคนเขียนบท ที่ยังเมตตาให้พระเอกนางเอกสมหวังตอนจบ

ขอบคุณผู้กำกับและทีมงาน ที่ทำละครที่ดูไม่มีอะไร ให้มีอะไรได้ ถ้าสังเกตดีๆ ละครเรื่องนี้มีฉากว๊าวๆ กำกับภาพและเสียง แบบสร้างสรรค์ เยอะมาก เอฟเฟคอย่างหิ่งห้อย หรือสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาก็เนียนตา แม้พระเอกจะตกไฟบางฉาก แต่โดยรวมถือว่างานดีมาก

สุดท้าย ต้องขอบคุณครูแต่งเพลงเก่าๆ ทุกท่าน ลูกกรุงจบแล้ว แต่เสียงเพลงลูกกรุงเพราะๆ กับเสียงไวโอลินคลาสสิค ยังดังอยู่ในใจเราไม่ไปไหน

“...ด้วยความรักไม่รู้จบ แม้พื้นดินกลบ ยากลบความรักเลือน จะเนิ่นนาน กี่วันกี่ปีกี่เดือน ดินฟ้าจะคล้อยเคลื่อน ใจมิเลือนรักเธอ...”