ตอนที่เราออกฝึกงาน เราได้เข้ามาฝึกงานที่ กทม. ฝึกงานมาได้สักระยะ เจ้านายเขามีธุระไปทำที่จังหวัดที่เราอยู่ เลยชวนเรากลับบ้านด้วย
เจ้านายบอกว่า สามารถไปส่งเราได้ถึงตัวเมืองจังหวัด แล้วเราต้องเดินทางต่อเอง โดยเจ้านายอาสาออกค่ารถที่เหลือให้ กว่าจะถึงตัวเมืองก็มืดค่ำ 
ทำให้เราไม่มีรถนั่งไปตัวอำเภอที่เราอยู่ เราก็เลยโทรบอกคนที่บ้านมารับ แต่คนที่บ้านบอกว่า มันไกลและไม่อยากขับรถตอนกลางคืน
ไม่มีรถกลับก็ไม่ต้องกลับ ใครบอกให้มา...
พอนึกย้อนกลับไปวันนั้น  มันทำให้เด็กวันนั้น หรือผู้ใหญ่ในวันนี้ ไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ

ทุกวันนี้เราทำงานอยู่ใน กทม. กลับบ้านปีละครั้ง แต่ที่บ้านก็อยากให้กลับบ่อยๆ
เราไม่อยากกลับ พอเรานึกถึงคำที่เขาพูด เราเสียใจตลอดเลยค่ะ ทำยังไงดีคะ