เราเป็นนักศึกษาฝึกงาน ตัดสินใจฝึกงานในโรงงานแห่งหนึ่งที่ไกลบ้านมากๆค่ะ เหตุผลที่ตัดสินใจมาที่นี่คือได้ค่าแรงค่ะ และเราคิดว่า คนอื่นทำได้เราก็ทำได้....แต่สุดท้ายตอนนี้เราท้อ เหนื่อย เราไม่มีกำลังใจจะทำต่อ เราร้องไห้ทุกวันทุกคืน บางทีเราเครียดจนอาเจียน กินข้าวไม่ลง มีไข้ ชอบตื่นกลางดึก แฟนคอยให้กำลังใจตลอด แต่เราไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เรากลัวเป็นโรคซึมเศร้า

ชีวิตเราไม่เคยผ่านการทำงานหรือหาเงินเอง พอมาเจอการทำงานแบบนี้ ชีวิตเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากปกติตื่น 6 โมง เราต้องตื่นตี 4 มารอรถทุกวัน และเลิกงาน 1 ทุ่มทุกวัน พอกลับหอก็นอนเพราะความเหนื่อยล้าและท้อ เราไม่เคยได้มีเวลาผ่อนคลายความเครียดความท้อ เงินที่เราได้เราคิดว่าไม่คุ้มกับการทำงานเลย ทำให้เราท้อไปอีก แต่ละอาทิตย์ก็จะสลับกะกลางวันกลางคืน ได้หยุด1วันต่ออาทิตย์ สำหรับเรามันน้อยมาก และไม่คุ้มเลย ตอนแรกเราไม่รู้ว่าเขาจะบังคับเลิก 1 ทุ่ม เราไม่เคยคิดเลย พอมาเจอจริงๆเราท้อ นั่งนับเวลาทุกนาที กว่าจะผ่านไป 1 วันมันยาวนานมากจริงๆ...

เราพยายามหาวันลาให้ตัวเอง เราคิดว่าตอนแรกจะลาง่ายเพราะเขามีกำหนด 1 ปีลากิจได้ 7 ครั้ง แต่พอเราจะลา เลยไปบอกหัวหน้าล่วงหน้าก่อนจะลา 3 วัน เขาบอกเหตุผลไม่น่าฟัง ก็ให้เราขาดงานแถมต่อว่าเราต่างๆ พอเราป่วยเรามีใบรับรองแพทย์ให้จริงๆ ตามที่ บ.กำหนด แต่เขาก็มาว่าเรา ถ้าป่วยขนาดนี้ก็เดี๋ยวส่งกลับไปรักษาตัว ปีหน้าหาที่ฝึกใหม่ แบบนี้เราเครียดมากเลยค่ะ เรารักษาตัวก็จ่ายเอง ประกันสังคมก็ยังใช้ไม่ได้ เขาก็คิดว่าเราคงลางานเพื่อหนีงาน

ชีวิตปกติเราเคยมีวันครอบครัว ได้เที่ยวได้อยู่ด้วยกันได้คุยกัน ตอนนี้เราไม่มีวันนั้นแล้ว เราฝึกงานมาได้ 1 เดือนแล้วค่ะ เหลือเวลาอีก 5 เดือน เราท้อมาก เราเครียด เราก็ไม่เสียดายถ้ารอฝึกใหม่ปีหน้า แต่เราไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังที่เราเลือกมาทางนี้เอง เราควรจัดการกับใจตัวเองยังไงดีคะ ร้องไห้ทุกวัน กลั้นน้ำตาไม่ไหวจริงๆค่ะ

เราคิดผิดมากที่มาที่นี่ และเราจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย