ต้องบอกก่อนว่าเราเรียนวิศวะคอมค่ะ ตอนนี้เราเป็นนักศึกษาฝึกงาน คือที่เราเรียนเพราะว่าไม่รู้จะเรียนอะไรเลยมาเรียนวิศวะคอมไว้ก่อน(แล้วเราก็ดันเรียนได้เกรดดีด้วย) แต่ตอนนี้เรารู้ตัวเองแล้วว่าอยากทำอะไร แต่ทีนี้ด้วยความที่เราเรียนวิศวะคอมเราเลยต้องมาฝึกงานเกี่ยวกับสายงานนี้ เราฝึกงานอยู่บริษัทนึงแถวบ้านค่ะ เป็นบริษัทใหญ่ คือมีรุ่นพี่แนะนำให้มาฝึก ตอนแรกๆก็เฉยๆไม่ได้อะไรค่ะคิดว่ามาเอาประสบการณ์ แต่พอเราอยู่ไปสักพักเรารู้สึกว่าเริ่มอึดอัด เริ่มไม่อยากมาฝึกงานต่อแล้ว ด้วยความที่เราได้เกรดดีด้วยมั้ง แต่การเรียนได้เกรดดีๆไม่ได้บอกว่าเราจะเก่ง เราไม่ได้มีความสามารถเทพๆขนาดนั้น อีกอย่างที่ทำงานเรามีแต่คนเก่งๆเทพๆทั้งนั้น แล้วพี่เลี้ยงก็เอามาเปรียบเทียบกับเราว่าทำไมเราไม่เป็นแบบนี้ ทั้งที่เราก็พยายามแล้วยิ่งเราพยายามมันก็ยิ่งกดดันตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก
         เราฝึกงานทั้งหมด 4 เดือนค่ะ แล้วมันก็ต้องมีโปรเจคสำหรับส่งให้กับมหาลัยด้วย เราก็พยายามทำความเข้าใจและทำให้มันได้ตามแผนที่เราวางไว้ เรารู้ตัวว่าเราทำไม่เสร็จแน่ๆ ซึ่งเราก็คิดว่าจะสอบถามข้อมูลจากพี่เขา ปกติเราไม่ค่อยกล้าถาม แล้วก็เข้าสังคมไม่เก่ง เวลาจะถามต้องใช้เวลารวบรวมความกล้านานมาก แล้วพอเราถามพี่เขาก็ให้คำแนะนำดีแต่จะมีพี่อีกคนที่ชอบพูดบั่นทอนจิตใจเรา เราเข้าใจว่าพี่เขาต้องการให้เราทำได้ และคาดหวังในตัวเรามากๆ เขาคงจะผิดหวังที่เราทำงานให้เขาไม่ได้ แล้วยิ่งพี่เขาพูดบ่อยๆมันยิ่งทำให้เราด้อยค่าตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆจนเรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เวลามีปัญหาอะไรจากที่เราไม่ค่อยจะกล้าถามอยู่แล้วกลายเป็นว่าเราไม่อยากถามเลย จากที่เป็นคนเงียบๆยิ่งเงียบกว่าเดิมหลายเท่า เพราะเรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ บางทีก็อยากนั่งอยู่นิ่งๆเฉยๆ  หรือบางครั้งก็อยากนอนหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
        เราเหนื่อยมากค่ะ พอถึงเวลาที่ต้องมาทำงานเราก็ไม่อยากจะมาเลย เพราะมาแล้วอึดอัด มาแล้วไม่มีความสุข เหมือนถูกบั่นทอนจิตใจตลอดเวลา เราไม่เข้าใจว่าถ้าเขาอยากได้คนเทพๆทำไมไม่คัดเอาแต่แรก คือเราก็ไม่ได้เก่งอะไรก็แค่คนธรรมาคนนึง ถึงเราจะเรียนได้ดีก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำได้ดีทุกอย่าง ยิ่งพี่เขาคาดหวังเรายิ่งกดดันตัวเอง พอกดดันตัวเองมากๆ มันยิ่งทำให้ประสิทธิภาพการทำงานลดลง ทำอะไรก็แย่ไปหมด ตอนนี้เราก็เครียดมากจนเป็นภาวะซึมเศร้าแล้ว
 
เราอยากรู้ว่าเราควรจะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกของเราดีคะ เพราะเราต้องอยู่ให้ได้จนกว่าจะฝึกจบ เราไม่สามารถเปลี่ยนที่ฝึกได้แล้ว เรากลัวว่าถ้าเราเป็นแบบนี้ไปนานๆ เราจะต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ