สวัสดีครับ พึ่งเข้ามาใช้แอพนี้ครั้งแรกเพราะไม่รู้จะระบายเรื่องแบบนี้กับใครจะโพสต์ลงหน้าโซเชียลหลักของตัวเองก็คงไม่ดีแน่ๆแต่ผมก็อยากจะเล่าระบายมันให้ใครสักคนบ้างเผื่อว่ามันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีบ้างขึ้นสักเล็กน้อย
ตั้งแต่จำความได้ผมก็ต้องย้ายออกย้ายเข้าบ้านอยู่ตลอดเพราะแม่มีเรื่องทะเลาะกับพ่อบ่อยครั้งจนกระทั่งช่วงอนุบาล3แม่ผมก็พาผมย้ายขึ้นมาจากใต้มาอยู่กีบย้ายที่วัดในจังหวัดเลย(ยายผมเป็นแม่ชี)แกบอกให้ผมอยู่กับยายสักพักจากนั้นก็ให้ผมบวชในวัดนั้นแล้วแกก็หายไปเลยสองปีเต็มๆจนผมขึ้นป.2แกก็กลับมารับผมกับไปตอนที่สึกออกไปแรกๆผมเข้าสังคมไม่ค่อยได้เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนๆเค้าคุยเรื่องอะไรกันแต่ก็ยามทำความเข้าใจจนสามารถคุยกับเพื่อนได้ทุกอย่างเหมือนจะเริ่มดีแต่สุดท้ายอม่ผมก็ยอกผมว่าแกอยากไปดูแลยายที่วัดอีกครั้งผมเลยกลับกลับมาที่วัดเดิมที่ยายผมอยู่อีกรอบแลเวก็โดนจับบวชไม่ต่างจากรอบที่เเล้วผมโดนยายไปโรงเรียนที่ค่อนข้างชนบทมากๆอยู่เล่นตามมีตามเกิดกับเพื่อนในช่วงที่บวชพอมาป.5แม่ผมก็ให้ผมสึกออกมาแล้วก็พาผมไปอยู่ในเมืองผมก็ไม่ต่างจากคนป่าหลงเข้ากรุงเลยเพื่อนพูดอะไรกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง+บุคลิคที่ผมค่อนข้างกลัวผู้คนคนในห้องเรียนเลยล้อว่าผมเป็นไอ้เอ๋อกันแรกๆผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่นานวันไปเหมือนเค้าจะคิดว่าผมเป็นแบบนั้นจริงๆเริ่มกลายเป็นการบูลี่จนผมมีความรู้สึกว่าผมเป็นคนไม่เท่ากันกับคนพวกนี้หรือทุกๆวันเฝ้าแต่รอวันที่จะจบออกจากโรงเรียนนี้จนถึงวันที่จบจริงๆนํ้าตาผมแทบจะไหลเหมือนทุกอย่างมันจบแล้วพอผมขึ้นม.1ผมก็เริ่มเปลี่ยนแปลงบุคลิคตัวเองแม่ผมแกก็ส่งผมเรียนห้องเรียนพิเศษที่โรงเรียนนั้นซึ่งเป็นห้องที่คัดเกรดนักเรียนเข้ามาเทอมแรกทุกอย่างเหมือนตะดีมีเพื่อนมีอะไรมากขึ้นจนกระทั่งเทอมที่สองเพื่อนๆผมเกรดตกหมดจนถูกคัดไปห้องธรรมดาเพื่อนที่เหลือในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นผญ.ไลฟ์สไตล์ต่างๆก็ไม่เหมือนผมแถมผมไม่กล้าคุยกับใครเลยด้วยตอนนั้นรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเพราะไม่มีใครเข้าหาเลยจะไปทำความรู้จักเค้าก็คุยกันแต่เรื่องเกาหลีของเค้าผมก็ยิ่งไม่ได้สนใจศิลปินเกาหลีเท่าไหร่ด้วยผมเลยกายเป็นเศษของห้องตลอดเป็นคนที่ไม่มีอะไรเด่นในห้องไม่มีเพื่อนในห้องเวลามีกิจกรรมอะไรต่างๆผสก็จะถูกครูจัดให้อยู่กลุ่มกับเพื่อนตลอดเพื่อนไม่มีคนชวนผมเข้ากลุ่มกิจกรรมเลย เป็นแบบนั้นจนจบม.3ผมก็หมดไฟกับการเรียนสามัญเลยไปต่อ ปวช.สาขางานเชื่อม แต่สึดท้ายก็เข้ากับเพื่อนที่นี่ไม่ได้ผมไม่ใช่คนกินเหล้าหรือคนเที่ยวแบบพวกเพื่อนในอาชีวะเท่าไหร่ ผมเลยตั้งใจไปทางเรียนจนได้เป็นเด็กแข่งทักษะให้กับวิทยาลัยแต่สุดท้ายผมก็ยังไม่มีเพื่อนจริงๆเลยด้วยซํ้า
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับผมแค่รู้สึกโดดเดียวจริงกับชีวิตที่ผ่านมาและกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
เหงาจัง
ตั้งแต่จำความได้ผมก็ต้องย้ายออกย้ายเข้าบ้านอยู่ตลอดเพราะแม่มีเรื่องทะเลาะกับพ่อบ่อยครั้งจนกระทั่งช่วงอนุบาล3แม่ผมก็พาผมย้ายขึ้นมาจากใต้มาอยู่กีบย้ายที่วัดในจังหวัดเลย(ยายผมเป็นแม่ชี)แกบอกให้ผมอยู่กับยายสักพักจากนั้นก็ให้ผมบวชในวัดนั้นแล้วแกก็หายไปเลยสองปีเต็มๆจนผมขึ้นป.2แกก็กลับมารับผมกับไปตอนที่สึกออกไปแรกๆผมเข้าสังคมไม่ค่อยได้เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนๆเค้าคุยเรื่องอะไรกันแต่ก็ยามทำความเข้าใจจนสามารถคุยกับเพื่อนได้ทุกอย่างเหมือนจะเริ่มดีแต่สุดท้ายอม่ผมก็ยอกผมว่าแกอยากไปดูแลยายที่วัดอีกครั้งผมเลยกลับกลับมาที่วัดเดิมที่ยายผมอยู่อีกรอบแลเวก็โดนจับบวชไม่ต่างจากรอบที่เเล้วผมโดนยายไปโรงเรียนที่ค่อนข้างชนบทมากๆอยู่เล่นตามมีตามเกิดกับเพื่อนในช่วงที่บวชพอมาป.5แม่ผมก็ให้ผมสึกออกมาแล้วก็พาผมไปอยู่ในเมืองผมก็ไม่ต่างจากคนป่าหลงเข้ากรุงเลยเพื่อนพูดอะไรกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง+บุคลิคที่ผมค่อนข้างกลัวผู้คนคนในห้องเรียนเลยล้อว่าผมเป็นไอ้เอ๋อกันแรกๆผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่นานวันไปเหมือนเค้าจะคิดว่าผมเป็นแบบนั้นจริงๆเริ่มกลายเป็นการบูลี่จนผมมีความรู้สึกว่าผมเป็นคนไม่เท่ากันกับคนพวกนี้หรือทุกๆวันเฝ้าแต่รอวันที่จะจบออกจากโรงเรียนนี้จนถึงวันที่จบจริงๆนํ้าตาผมแทบจะไหลเหมือนทุกอย่างมันจบแล้วพอผมขึ้นม.1ผมก็เริ่มเปลี่ยนแปลงบุคลิคตัวเองแม่ผมแกก็ส่งผมเรียนห้องเรียนพิเศษที่โรงเรียนนั้นซึ่งเป็นห้องที่คัดเกรดนักเรียนเข้ามาเทอมแรกทุกอย่างเหมือนตะดีมีเพื่อนมีอะไรมากขึ้นจนกระทั่งเทอมที่สองเพื่อนๆผมเกรดตกหมดจนถูกคัดไปห้องธรรมดาเพื่อนที่เหลือในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นผญ.ไลฟ์สไตล์ต่างๆก็ไม่เหมือนผมแถมผมไม่กล้าคุยกับใครเลยด้วยตอนนั้นรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเพราะไม่มีใครเข้าหาเลยจะไปทำความรู้จักเค้าก็คุยกันแต่เรื่องเกาหลีของเค้าผมก็ยิ่งไม่ได้สนใจศิลปินเกาหลีเท่าไหร่ด้วยผมเลยกายเป็นเศษของห้องตลอดเป็นคนที่ไม่มีอะไรเด่นในห้องไม่มีเพื่อนในห้องเวลามีกิจกรรมอะไรต่างๆผสก็จะถูกครูจัดให้อยู่กลุ่มกับเพื่อนตลอดเพื่อนไม่มีคนชวนผมเข้ากลุ่มกิจกรรมเลย เป็นแบบนั้นจนจบม.3ผมก็หมดไฟกับการเรียนสามัญเลยไปต่อ ปวช.สาขางานเชื่อม แต่สึดท้ายก็เข้ากับเพื่อนที่นี่ไม่ได้ผมไม่ใช่คนกินเหล้าหรือคนเที่ยวแบบพวกเพื่อนในอาชีวะเท่าไหร่ ผมเลยตั้งใจไปทางเรียนจนได้เป็นเด็กแข่งทักษะให้กับวิทยาลัยแต่สุดท้ายผมก็ยังไม่มีเพื่อนจริงๆเลยด้วยซํ้า
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับผมแค่รู้สึกโดดเดียวจริงกับชีวิตที่ผ่านมาและกำลังเป็นอยู่ตอนนี้