ยุคกลางๆ 90 เป็นยุคเฟื่องฟูของเพจเจอร์เลย มีผู้ให้บริการหลายค่ายทั้ง 1144 142 152 ฯลฯ
ยุคนั้นเด็กนักเรียน นักศึกษาเริ่มมีเพจส่วนตัวกัน ทั้งนี้เข้าใจว่าหลายๆคนมีตามเทรนด์สมัยนั้น แบบของมันจำเป็นต้องมี ในบริบทวัยรุ่นสมัยนั้น
เพื่อส่งข้อความ คำกลอนหากัน บรรยากาศที่เราจำได้คือ ตอนพักกลางวันของโรงเรียน คิวต่อแถวโทรศัพท์สาธารณะในโรงเรียน
ทั้งแบบหยอดเหรียญ แบบบัตรโทรศัพท์คือยาวมาก เพราะส่วนใหญ่ไปต่อเพื่อกดหาคอลเซ็นเตอร์ส่งข้อความ
เราเคยได้ยินจากคนที่ต่อแถวข้างหน้าเราบอกคำกลอนผ่านพี่คอลเซ็นเตอร์และจำคำกลอนนั้นได้ขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้ 

คิดถึงเธอยิ่งกว่าแร็พเตอร์
ห่วงใยเธอยิ่งกว่าแบรนด์ซุปไก่
รักเธอมากกว่าการบินไทย
ใส่ใจเธอยิ่งกว่ายางมิชลิน 

ตอนนั้นคือฟังแล้วขำๆ ยังคิดเลยคอลเซ็นเตอร์คงมีแอบยิ้มกับข้อความพวกนี้ 
ส่วนตัวเราเองไม่ค่อยอินกับเทคโนโลยีนี้เท่าไหร่ แต่ก็ยิ้มขำๆกับเพื่อนๆที่จะสรรหาคำกลอน คำหวานมาส่งให้รุ่นพี่ที่แอบชอบ