เรารู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันมาก ๆ มีผู้คนผ่านเข้ามาแล้วจากไปอยู่เรื่อย ๆ คนในครอบครัว(ญาติ)ก็เหมือนจะทำให้อยากมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่ ไม่รู้สึกถึงความห่วงใย ความรัก ความอบอุ่นเลย กับคนแบบเราที่เคยมีพ่อแม่แต่เขาไม่อยู่แล้ว ยังต้องคิดซ้ำแล้วซ้ำอีกเลยว่าต่อจากนี้ชีวิตที่ไม่มีเขาจะอยู่ยังไง สูญเสียคนที่เป็นเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจในช่วงเวลาที่ต้องมีหน้าที่สำคัญที่ต้องทำคือชีวิตที่ยังเรียนไม่จบ มันเหมือนเราไม่มีภาระอะไรเลยนอกจากเอาชีวิตตัวเองให้รอดในแต่ละวันเพราะยังไม่ถึงเวลาตาย ไหนจะต้องอดทนกับความ toxic ของคนอื่นที่มาจากร้อยพ่อพันแม่ที่เขาจะต้องเข้ามาอยู่ในสภาพเเวดล้อมที่เราก็อยู่ด้วย หลีกเลี่ยงก็ไม่ได้ เราต้องพบเจอเรื่องแบบนี้วนลูปไปมาในแต่ละวัน ได้แต่ตั้งคำถามว่าถ้าไม่ทนจะได้หรือเปล่า หรือถ้าไม่ทนกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวแล้วเราจะทำอะไรต่อ เริ่มจะหาเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ไม่เจอเลย บางคนบอกเหตุผลของการมีชีวิตอยู่คือการได้ไปเที่ยว ได้กินของอร่อยที่ยังไม่เคยกิน ได้พบเจอความรักที่รอคอย ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ทำตามเป้าหมายของตัวเอง ได้อยู่เพื่อเฝ้าดูอนาคต แล้วถ้าคนแบบเราไม่เหลือความคิดแบบนี้อีกแล้วหละ ไม่ต้องการอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่มีเป้าหมาย ไม่อยากทำอะไรเลย เหตุผลของการมีชีวิตอยู่ของเราคืออะไรกันแน่