สวัสดีครับ ผมอยากมาแชร์ประสบการณ์ครับ ผมเป็นทราสแมนหรือเรียกสั้นๆว่าทอมก็ได้ครับแต่ผมผ่าตัดหน้าอกและเทคฮอโมนแล้ว ผมเริ่มเล่าเลยนะครับผมติดคดีพ.ร..บคอมพิวเตอร์ ฉ้อโกง เรือนจำต่างจังหวัดภาคอีสานที่หนึ่ง ผมได้โดนจับตามหมายจับที่สนามบินสุวรรณภูมิ หลังจากกับมาเที่ยวที่ต่างประเทศทำให้ผมต้องถูกส่งตัวไปที่ศาลและศาลก็คัดค้านการประกันตัวทำให้ผมต้องได้เดินเข้าเรือนจำ ความรู้สึกที่ผมเดินเข้าไปครั้งแรกมันแย่มากครับและผมตรวจว่าเป็นโควิดต้องโดนขังซอยคือขังเดียวเป็นจำนวน10วัน ซึ่งผมมีโรคประจำตัวเป็นโรคซึมเศร้า ทางบ้านเดินทางมาจากกรุงเทพเพื่อมาเยี่ยมแต่ไม่สามารถเยี่ยมได้ จุดเริ่มต้นของความรักที่ผมได้เจอผมออกจากการขังเดี่ยว10วัน ก็มีผู้หญิงมามองมาจีบมาขอดูแลซี่งเป็นเรื่องปกติที่ทอมเข้าไป ซึ่งผมไม่ได้สนใจและเก็บตัวค่อยข้างไม่ยุ่งกับใคร เนื่องจากโรคซึมเศร้าที่เป็นทำให้ผมอาการแย่ลง จนวันที่5ที่ผมได้ออกมาอยู่แดนนอกก็มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาถามผมว่าพี่มาจากไหนและยื่นนมให้ผมหนึ่งกล่อง น้องเค้ามาคุยกับผมแบบนี้ทุกวันแต่ผมไม่เคยได้ตอบน้องเค้าเลย จนวันหนึ่งน้องเค้าเดินมาหาผมและพูดว่าพี่มีอะไรพี่พูดกับหนูได้นะ หนูยินดีรับฟังพี่ทุกเรื่องผมก็เริ่มคุยและสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และตกลงว่าเราจะคบกันและเป็นกำลังใจให้กัน น้องดูแลผมตลอดในช่วงที่ญาติผมยังไม่มาเยี่ยมผมซึ่งมีเงินเพียงแค่ญาติได้ฝากไว้ซื้อของใช้ส่วนตัว ญาติผมจะเดินทางมาหาผมเดือนล่ะครั้งซึ่งแม่ผมอายุมากแล้วเลยไม่สะดวกมาบ่อยและอยู่กรุงเทพ น้องเค้าจะคอยซื้ออะไรผมกินตลอด คอยดูแลผมพาไปกินยารับฟัง เวลาว่างจากกองงานน้องเค้าก็จะรีบมาหาผมเพราะไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว ซึ่งเราก็คุยกันว่าถ้าได้พ้นโทษเราก็อยากออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันถ้าน้องเค้าหลุดจากคดีคงได้ออกพร้อมๆกับผม เพราะโทษผมแค่ 6 เดือน ตลอดเวลาที่คบกันผมยอมรับเลยผมไม่เคยได้รับความรักแบบนี้จากข้างนอกเลยในฐานะทอม เราให้กำลังใจรักกันโดนไม่ได้มีอะไรหวังผลประโยชน์ เงินจากญาติหมดไม่มีเงินซื้อของกินเราก็กินข้าวกับน้ำปลามาด้วยกัน จนผมตัดสินใจไปยืมเงินเพื่อนให้คุก100บาทเพราะของใช้เราหมดกันทั้งคู่ ซึ่งน้องเค้ารู้และโกรธผมมากเพราะเค้าไม่อยากให้ผมโดนคนพูดเพราะสังคมมันแคบ แต่ผมก็ปฎิเสธว่าไม่ได้ยืมเพราะไม่อยากให้น้องเค้ามารับใช้แทนน้องเค้าขอเลิกกับผมเพราะผมโกหกเค้า ผมพยายามง้อตลอด จนน้องเค้าออกไปตัดสินโทษและต้องโดนกักโควิดอีก10วันทำให้เราไม่ได้คุยกันเลย จนผมรู้ว่าเค้าโดนตัดสิ้นมา18ปี ทำให้ผมทำไรไม่ถูกเลย เพราะอีก1สัปดาห์ผมจะพ้นโทษแล้ว ผมพยายามจะคุยกับเค้าและบอกจะไม่ทิ้งเค้าถ้าผมออกไป ซึ่งเค้าบอกว่าพี่ได้กับบ้านแล้วแล้วหนูก็ไม่ได้รักพี่แล้ว พี่ออกไปชีวิตของพี่เถอะนะหนูยังอยู่ที่อีกนานซึ่งผมบอกว่าลงชื่อพี่เป็นชื่อญาตินะ พี่จะมาเยี่ยมมาฝากเงินให้เพราะน้องเค้าเป็นคนลาว ญาติเดินทางมาลำบากพอสมควร จนวันสุดท้ายที่ผมจะก้าวขาออกจากเรือนจำผมเดินไปกอดน้องเค้าครั้งสุดท้ายและบอกว่าพี่จะไม่ทิ้งหนูนะ เค้าบอกทุกคนออกไปก็ลืมหมดแล้วเค้าไม่เชื่อว่าผมจะไม่ทิ้งเค้า ซึ่งทุกวันนี้หลังจากที่ผมออกมาได้ 3 สัปดาห์ ผมก็คอยสั่งของใช้หรือนมขนมร้านค้าออนไลน์ในเรือนจำให้น้องเค้า ทุกสัปดาห์ และส่งจดหมายไลน์ไปและยังไม่ได้ตอบกับมาเลยครับ ผมเป็นห่วงและรักน้องเค้ามาก ก่อนจากกันน้องเค้าร้องไห้และบอกพี่ไปเริ่มต้นใหม่นะ แต่ผมไม่สามารถทิ้งเค้าไปได้เลยครับ ผมหวังอยากได้เยี่ยมเค้าและอยู่ข้างๆเค้า และผมกำลังตัดสินใจบินไปหาเค้าที่เรือนจำเพื่อไปซื้อของและฝากเงินให้เค้า ผมพยายามหาช่องทางการติดต่อเค้าทุกช่องทางไม่ว่าจะนามสกุลหรือชื่อเพื่อติดต่อญาติเค้า ซึ่งไม่สามารถหาได้เลยเพราะอยู่ลาวกันหมด ผมควรทำไงต่อดีครับผมห่วงเค้าและรักเค้าครับ