เรารู้สึกว่าการใช้ชีวิตในแต่ละวันมันน่าเบื่อ ไม่มีแรงขับเคลื่อนให้กล้าที่จะทำอะไรสักอย่างให้ชีวิตพัฒนาและดีขึ้นกว่านี้ 
เราลาออกจางานและว่างงานมาประมาณ8เดือนแล้ว เมื่อตอนออกจากงานใหม่ๆ เรามีลองลงทุนคิดว่าอยากลองเปิดร้านขายน้ำตลาดนัด แต่ก็เหมือนจะไม่รุ่งเพราะสู้กับร้านใหญ่ๆไม่ได้และไม่มีฐานลูกค้าขายไปก็ไม่ได้ทุนและไม่มีกำไร เลยตัดสินใจหยุดพักโดยมาอยู่ห้องเฉยๆทำงานบ้านเป็นแม่บ้านเต็มตัว ส่วนเรื่องการหางานใหม่ก็ยังไม่ได้คิด เพราะอยากพักเพื่อได้คิดทบทวน เพราะว่าตอนตัดสินใจที่ไปขายของคิดว่าเป็นการตัดสินใจเร็วและพลาดแต่ก็ไม่เสียใจมากอยากน้อยก็ได้ลองแต่ก็เสียทุนไปหลักหมื่นนิดๆเหมือนกัน แต่มันก็ทำให้เราย้ำคิดวนไปแล้วก็เฟลอยู่เรื่อยๆ จนมาถึงตอนนี้ก็ทำให้คิดว่าอยากหางานทำแต่ใจนึงก็ไม่อยากกลับไปเจอสถานการณ์เดิมๆที่ต้องทำตามกฏระเบียบบริษัทและกดดันต่างๆ แต่ใจนึงก็อยากมีรายได้เพื่อที่จะส่งเสียให้พ่อแม่ เพราะเมื่อก่อนที่ทำงานประจำก็ได้ส่งให้ที่บ้านตลอดอาจจะไม่มากแต่ก็พอได้ใช้จ่ายแต่ตอนนี้ไม่มีเลย ส่วนตัวตอนนี้ก็ใช้จ่ายกับแฟนที่ทำงานแต่ก็ใช้จ่ายแบบระวังเพราะไม่อยากให้ขัดสน..ตอนนี้ไม่รู้จะเอาแรงใจจากไหนที่จะทำให้ตัวเองมีไฟและฮึดสู้ เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ   ..คนที่บ้านพ่อแม่พี่ก็บ่นเรื่องว่าทำไมไม่หางานทำ นั่นนี่  แต่เราก็เบื่อหน่าย ไม่มีแรงจะขับเคลื่อนชีวิตตัวเองเลย พอโดนบ่นแล้วเจอคำพูดที่แทงใจดำหน่อยเราก็ดิ่งและรู้สึกผิดช่วงนี้ก็จะเสียน้ำตาบ่อยๆ เสียบ่อยไม่เท่าไหร่ การร้องไห้ออกมาแต่ละครั้งมันทำให้ปวดหัวทุกครั้ง ซึ่งก็คงไม่มีใครชอบ เราก็ไม่ชอบไม่อยากเป็นแบบนี้แต่บางทีเราก็ห้ามไม่ได้โดนอะไรกระทบกระเทือนใจน้ำตามันก็พร้อมไหลแล้ว บางทีก็คิดไม่ค่อยดี คิดว่าเข้าใจเลยว่าทำไมคนที่เขาจบชีวิตตัวเองเขาถึงทำ แต่เราก็แค่คิดว่าถ้าเราจบบ้างก็....แต่ก็ไม่กล้าทำหรอก..ก็ยังกลัวและกลัวพ่อแม่จะผิดหวังไปมากกว่านี้...บางทีเราก็คิดว่าเราเจอแฟนที่ดีคอยซัพพอร์ตและให้กำลังใจไม่คาดคั้นเรา ให้เราพักผ่อนให้ได้ลองอยู่กับตัวเอง..แต่บางทีเราก็คิดว่ามันเหมือนดาบสองคม..เรายุบ้านแฟนไปทำงาน ทำให้เราชะล่าใจไม่คิดอยากทำอะไรนอกจากงานบ้านและอยู่ไปพ้นวันชีวิตไม่พัฒนาไปให้ดีกว่านี้ได้..ซึ่งมันน่าจะทำได้ดีกว่านี้...แต่ติดที่เราไม่ทำใันเพราะเราเหมือนจะติดขี้เกียจไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้..มันเลยทำให้เราคิดเยอะในหลายๆอย่าง และบางทีก็มีคุยกันกับแฟนแล้วไม่เข้าใจทำให้ทะเลาะกัน ต่างคนต่างเข้าใจตีความหมายไปคนละทาง..ซึ่งเรื่องที่ทะเลาะกันไม่ได้เกี่ยวกับสิ่งที่เราเครียดหรือกันวนเลยการทะเลาะกันเกิดจากสิ่งที่ไม่ควรจะทะเลาะกันด้วยซ้ำแต่เขากับเป็นฟืนเป็นไฟ..แล้วส่งผลให้เราผู้ที่น้ำตาพร้อมไหลอยู่ตลอดก็จะร้องไห้ตลอดเวลาทะเลาะ และเป็นแบบนี้มาตลอด เวลาอยู่ด้วยกัน..จนบางทีเราก็คิดอยากจบความสัมพันธ์นี้ด้วยเหมือนกัน คิดว่าถ้าไม่มีวันที่จะปรับแล้วเข้าใจกันเพราะเขาก็จะเอาตามที่เขาคิด เราอธิบายแค่ไหนก็เป็นเราที่ไม่ถูกอยู่ดีแค่คำถามไม่กี่คำยังทำให้เขาเอาไปตีความแล้วมาไม่พอใจเราได้ขนาดนี้ เอาไปตีความว่าเราดูถูกเขา ว่าเขาไม่ฉลาด มันเป็นไปได้ขนาดนั้นแล้ว เราว่าบางทีเราก็ไม่อยากจะเจออะไรแบบนี้ บางทีเราก็อยากอยู่คนเดียวไปเลยไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้..แต่มันก็ยังไม่เด็ดขาดสักที ซึ่งเมื่อก่อนตอนที่อยู่คนเดียวก็ไม่ได้คิดว่าอยากจะมีใครเลยเพราะเคยเห็นครอบครัวพี่สาวเค้าก็ทะเลาะเถียงกันบ้าง..ตอนนั้นเลยทำให้เราคิดว่าอยู่คนเดียวนี่แหละดีแล้ว...แต่พอถึงคราวที่เวลาล่วงเลยมาจนตัวเองเปิดรับให้ใครเข้ามาในชีวิตแล้วได้มาอยู่กับคนๆนั้นจริงๆ..ก็เป็นแบบนี้ จริงๆ..มันก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอก แต่เราก็ไม่อยากให้มีแบบนี้บ่อยๆความรู้สึกนี้ไม่ค่อยชอบ..และรู้สึกทรมานในใจ คนอื่นอาจจะหนักกว่านี้ก็ได้เรื่องเราอาจจะแค่ปลายเล็บและเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่บางทีเราก็ไม่รู้จะระบายกับใครนอกจากร้องไห้กับตัวเอง และต่อให้อยากเล่าอธิบายอะไรที่ต้องพูดเล่าผ่านเสียงเราคงไม่สามารถเล่าได้เลย(เพราะน้ำตาคงไหลตั้งแต่เริ่มเอ่ยปากเล่าและฟูมฟาย)และคงไม่มีใครจะมารับฟัง..ทุกวันนี้คนที่เราคุยด้วยบ่อยที่สุดก็คือแฟนเราแต่ก็เล่าไม่ได้ทุกเรื่องอยู่ดีเช่นเรื่องนี้ก็ยังคุยกันไม่ได้ เรื่องที่จะคุยกันแล้วไม่ทะเลาะกันพูดกันให้เข้าใจกันยังเหมือนยาก ก็ไม่เข้าใจ
ทำให้เวลาคุยอะไรเราดูตัวเล็กมากๆ เลยเลือกที่จะไม่พูดเลือกที่จะเงียบ..ไม่ต่อความจนทะเลาะกันแตกหัก
บางทีก็ทำให้เรารู้สึกดูไร้ค่า บางทีก็คิดไปต่างๆนานๆ ชีวิตจะอยู่แบบนี้จริงเหรอ?? หรือเพราะเราใช้ตังค์ที่เขาหามาเราเลยเกรงใจ..แต่เมื่อก่อนตอนหาใช้ด้วยกัน..ก็ใช่ว่าจะไม่ทะเลาะนะ เรื่องราวการทะเลาะก็มาจากเรื่องไม่น่าจะเป็นเรื่อง..และสุดท้ายก็ไม่ได้อธิบายอะไรกันให้เข้าใจในเรื่องที่ทะเลาะนอกจากปล่อยผ่านแล้วหายเอง...พอนานๆมาก็มาทะเลาะ อีกแล้วก็จบแบบเดิมวนไปด้วยการที่เราเสียน้ำตาเสียใจ..เสียดายและหลังจากทะเลาะก็คิดไม่อยากอยู่อยากเลิกอยากจบทุกครั้ง..แต่ก็ไม่ได้เลิก..ก็ไม่รู้วันไหนตัวเองจะเข้มแข็งและเด็ดขาดและรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้มากกว่านี้ 😶😶

เข้าใจว่าชีวิตคนเรามันไม่เหมือนกัน  กำลังใจจากใครก็ไม่เท่าจากตัวเอง ชีวิตมันต้องสู้ ต้องอดทน
**ขอระบายที่ไม่ใช้ยานะคะ🍀