หนูรู้สึกโกรธเสียใจตลกมีความสุขแต่แสดงออกได้ไม่เหมือนคนอื่นเลยค่ะ คุณแม่เคยพูดว่าหนูเหมือนหุ่นยนต์หนูเหมือนสิ่งไม่มีความรู้สึกที่ขยับได้ แต่บางครั้งที่หนูรู้สึกแย่หรือเครียดจนถึงขั้นสุดก็จะน้ำตาไหลแต่ก็หัวเราะไม่ก็ยิ้มไปพร้อมกันซึ่งมันน้อยมากๆ ก่อนที่จะเป็นแบบนี้หนูเคยเป็นเด็กร่าเริงมากๆมาก่อนค่ะ แต่ครอบครัวหนูไม่ค่อยโอเคกันสักเท่าไหร่หนูต้องรองรับความรู้สึกของทุกคนในครอบครัวจะโดนด่าโดนตีโดนพูดจาไม่ดีใส่แบบไม่มีเหตุผลอยู่บ่อยๆ แล้วก็ตอนเด็กๆเคยโดนบลูลี่โดนแกล้งจับไปขังไว้ในตู้เหล็กโดนลูกพี่ลูกน้องทิ้งไว้กลางทางมืดๆ(หนูกลัวความมืดและที่แคบจนถึงปัจจุบันเวลานอนก็ต้องเปิดไฟอยู่ค่ะ)โดนเพื่อนผู้ชายทำร้ายร่างกายกับโดนคุกคามจนเป็นคนกลัวสังคมกลัวเพศตรงข้าม(ปัจจุบันปรับทัศนคติก็ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ)  ตั้งแต่จำความได้ถ้าเกิดว่าหนูร้องไห้ที่บ้านจะสั่งให้เงียบแล้วถ้ายังไม่เงียบก็จะโดนตีโดนดุตลอดถ้าอดไม่ไหวจริงๆต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวแล้วก็ห้ามมีเสียงห้ามสะอื้นเดี๋ยวคนอื่นจะรู้ หนูได้ยินคุณแม่เอาไปพูดกับเพื่อนๆบ่อยๆว่าหนูเป็นเด็กดีพาไปเที่ยวไปซื้อของด้วยก็ไม่เคยงอแงอยากได้อะไร ซึ่งมันเหมือนหนูจะได้รับผลกระทบจากอะไรแบบนี้เลยค่ะ หนูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากการยิ้มการหัวเราะแล้วก็กลับไปเงียบเหมือนเดิม บางครั้งก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกบังคับหัวเราะทั้งที่ไม่ได้รู้สึกตลก ยิ้มตอนไม่ได้อยากยิ้ม แต่แสดงความโกรธความเสียใจออกมาไม่ได้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แสดงความรักก็ทำไม่ได้เหมือนกันค่ะหนูพูดคำว่ารักออกมาไม่ได้เลย ไม่ว่าจะกับครอบครัวเพื่อนหรือใคร หนูรู้สึกแย่ค่ะมันแย่มากๆอึดอัดไปหมด แต่ก็พูดออกมาไม่ได้ อยากจะเลิกเป็นแบบนี้แล้วค่ะ