สวัสดีค่ะ เราอายุ 19 ปี ตามหัวข้อที่ตั้งไว้ขอเล่าที่มาที่ไปนะคะ เราเป็นคนที่ไม่เคยแสดงออกไม่ว่าจะโกรธจะเครียดหรือเจอปัญหาอะไรมาเราจะยิ้มให้กับทุกอย่างตลอด จนรอยยิ้มที่เราสร้างมันขึ้นมากลับมาทำร้ายตัวเรา เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า ตอนเราอายุ 17 เราใช้วิธีบำบัดด้วยการออกไปสังสรรค์กับเพื่อน เที่ยวเตร่เกเรไปวันๆ ทำให้แม่เสียใจอยู่หลายครั้ง จนเราอายุ 18 มันถึงจุดที่เราต้องจบชีวิตตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายที่ทำให้เราได้มีชีวิตอยู่ต่อ ก่อนหน้านี้ก่อนที่เราจะคิดจบชีวิตตัวเองลงเรามีอาการไม่อยากเจอคน นอนไม่หลับ ไม่อยากกินอะไรเลย ช่วงนั้นแม่เขาดูเข้าใจเราดูแลเราดีมากๆ แต่หลังจากที่เราออกจาก รพ มาเราได้ติดตาม got7 คือเราติดตามมาก่อนหน้านี้แล้วแต่ไม่ถึงขั้นติ่ง แต่ปัจจุบันมันกลายเป็นว่าพวกเขาคือคนที่ทำให้เรามีความสุข อยากใช้ชีวิตอยู่ต่อเพื่อพวกเขา เราเริ่มติ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่คนรอบข้างมองว่าไร้สาระ ไม่มีประโยชน์ เอาเงินที่เราเก็บไปใช้อย่างอื่นได้ตั้งเยอะ แต่ไม่มีใครที่เข้าใจความรู้สึกเราเลย เราแค่อยากเจอพวกเขาครั้งหนึ่งในชีวิต เราไม่รู้ว่าเราจะสามารถอดทนได้นานขนาดไหน เราเหนื่อยกับชีวิตมาก ในชีวิตเรามันแย่ไปหมด เราเหมือนเป็นตัวปัญหาของทุกคน เป็นภาระของทุกคน เราไม่รู้ว่าเราจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไงถ้าไม่มีพวกเขา เรารู้แค่ว่าพวกเขารักแฟนคลับ นั่นคือหนึ่งเหตุผลที่เรารู้สึกว่าเราถูกรัก ถ้าสมมุติไม่มีเราบนโลกใบนี้แล้ว เราแค่อยากให้พวกเขารับรู้ว่าเราจะเป็นคนที่รักพวกเขาตลอดไป  ไม่ว่าจะอยู่บนโลกนี้หรือไม่อยู่พวกเขาจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดที่เราจะไม่ลืม