เมื่อคนที่เราไว้ใจมากกลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายเราเสียเอง เรารู้เรื่องมาพักนึง แต่ไม่ได้บอกใครเลยสักคน มันจุกจนพูดไม่ออก แขนขาอ่อนแรงไปหมด ได้แต่ " อืม เนอะ " แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเราก็ไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลืมไปแล้วว่าเราเคยข่มอารมณ์เก็บความรู้สึกได้ลึกขนาดไหน วันนี้ได้กลับมาใช้อีกครั้ง แต่มันมีบางสิ่งผิดปกติพอตั้งสติได้ บางทีเรากลับรู้สึกท้าทาย " มันจะไปแค่ไหนกันว่ะ " แต่อีกบางที เรากลับเกลียดตัวเองที่รู้ทัน ความรู้สึกมันประเดประดังมาก เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวดี
   " ทั้งรักทั้งเกลียด " รกพันคอของจริงได้เกิดขึ้นอย่าสมบูรณ์
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ