ขอเริ่มท้าวความก่อน เรามีรอบครัวที่แม่กับพ่อเลิกกันตั้งแต่เด็กๆ เราอาศัยอยุ่กับแม่ ส่วนพ่อก็คอยมาหาเราอยู่บ่อยๆ ทุกๆครั้งที่พ่อเรามาหาเราจะดีใจและมีความสุขมาก และทุกๆครั้งที่พ่อเรากลับไปเราก็มักจะแอบร้องไห้หนักมากเหมือนกัน อยู่มาวันนึงเราก็มีเหตุที่จะต้องย้าย รร.และไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ขอเกริ่นก่อนว่า (ตอนเด็กเราอาศัยอยู่ใน กทม) ชีวิตคือค่อนข้างดีมากๆ มีพี่สาวและแม่ คอยทำอาหาร รีดผ้า ซักผ้าให้ คือทำไห้ทุกอย่าง แต่พอเราได้ไปอยู่ที่ต่างจังหวัด ชีวิตมันเหมือนหลุดโลกไปเลยค่ะ ทุกอย่างทำเองหมด ทั้งซักผ้า หาซื้อข้าวกินเอง ไป รร.เอง(เราอยู่ ป.3) นะคะ ชีวิตตอนเด็กค่อนข้างลำบากเพราะไม่มีเพื่อนด้วย และไม่ได้สนิทกับญาติทางนี้เลย ส่วนพ่อ แม่ และพี่อยุ่ กทม.นะคะ ทุกๆคนก็โทรมาหาเราแทบทุกวันเหมือนกัน แต่ว่าทุกๆครั้งที่เราเครียดเราชอบคิดสั้นทุกที บางทีก็รุ้สึกว่าชอบคุยหรือชอบพูดคนเดียว ชอบจินตนาการตัวเองไปนั่นไปนี่  แต่สิ่งที่มันติดตัวเราตั้งแต่ตอนนั้นคือเรามักจะชอบคิดสั้นทุกๆครั้งที่เราเศร้า เครียด หรือหาทางออกอะไรไม่ได้เลยตั้งแต่ตัวเองเป็นเด็ก จนถึงตอนนี้และมันก็เหมือนจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้เราอายุ 20 ปลายๆแล้ว เราก็มักจะยังคิดเหมือนเดิมเสมอทุกครั้ง เราไม่เคยหาหมอหรือกินยาอะไรเลย เราคิดว่าตัวเองปกติ แต่ว่าบางคนเขาก็แนำนำให้เราหาหมอดีกว่า เราเคยคิดสั้นถึงขั้นลองทำจริงๆแต่เราไม่ตาย แบบนี้มันเป็นโรคซึมเศร้า หรือ ออกแนวจิตเวชกันแน่คะ??
#ขอถามเพิ่มเติมนะคะ คนที่เขาปกติ เวลาที่เขาเครียด หรือ หาทางออกปัญหาชีวิตไม่ได้ เขามีความคิดที่ว่าจะคิดสั้นกันบ้างมั้ยคะ##