เรามีโอกาศได้ชอบได้คุยกับคนที่ชอบ เพราะเลือกที่จะข้ามเส้นความกลัวที่จะผิดหวังของตัวเอง เราทักและจีบเค้าเรายอมไม่เป็นตัวเองยอมเปลี่ยนเพื่อให้เค้าหันมาชอบเราบ้าง ในใจเราคิดว่าเค้าคงชอบเราบ้างแหละ พอคุยไปวันนึงเค้าก็หายไปและทักมากับเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น (เราไม่ได้ตาม เราปล่อยเพราะตอนเราคุยกันเรารู้สึกว่าความสัมพันธ์มันเป็นพิษแต่เราก็ไม่กล้าทิ้งเค้าก่อนเพราะเราชอบเค้ามาก) ตอนกลับมาคุยกันเรารู้ว่าสักวันเค้าทิ้งเราไปอีกแน่ และจริงเค้าทิ้งไป ตอนแรกเราเหมือนจะทำใจได้แต่ครั้งนี้มันนานเค้าไปไม่น่ากลับ เราอยู่กับตัวเองสักพักและมันทำให้รู้ว่าเราคิดถึงเค้ามากครสมันแบบ  'ช่องว่างที่มันเคยเต็มมันมีบางสิ่งหายไป' เราเลยทักเค้าไปออกแนวยื้อเค้าให้กลับมา แต่ไม่ได้คุยแบบเดิมแต่ก็ คุยบ้างเวลาที่เราทักหาเค้าแต่ทุกครั้งที่สนทนากำลังจะจบ เราก็จะแค่แสดงครสข้อความเพราะ ไม่ต้องชวนคุยต่อ ยิ่งเราชวนคุยยิ่งทำให้เราต้องการเค้ามากยิ่งรสมาก ทุกครั้งที่เค้าหายไป หลายๆชั่วโมง ถึงจะตอบ เรารอ รอแล้ว รออีก ถึงตอนนี้เรารสว่าเราไม่รู้สึกแบบเดิมแล้ว เราไม่ชอบเค้าแบบเดิมแล้ว ไม่ใช่ว่าเราลังเลเปลี่ยนเป้าหมายหรือชอบคนอื่น แต่ที่เราพยายามทั้งหมดมันไม่มีค่า เค้าไม่เห็นค่าเรา เค้าไม่ได้สนใจเราตั้งแต่แรกอยู่แล้วมีแต่เราที่รั้ง และยื้อเค้าไว้ ความสัมพันธ์มันเลยจยแบบบริบูรณ์ แต่ก็ไม่แปลกเราชอบเค้า เค้าก็มีสิทธิที่จะไม่ชอบเรา ทำใจค่ะ