สวัสดีค่ะ…เราจะมาเล่าประสบการณ์ เราอายุ22ค่ะ คบกับแฟนมา 8 ปี เขาเป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิตเรา เรายึดติดทุกอย่างกับเขา จนวันนึงเขาบอกเลิกด้วยเหตุผลที่ว่า หมดรักเราแล้ว มันเหมือนโลกทั้งใบของเราสลาย เราคิดว่ามันจะมีทางไหนบ้างที่จะยื้อเพื่อให้เขาอยู่ต่อ จนเรามีความคิดบ้าๆว่า บางทีถ้าเราท้องเขาอาจจะไม่ไป และอยู่กับเราต่อ เราจึงขอให้เขามาหาเรา แล้วเราก็มีสัมพันธ์กันบ่อยครั้ง เราไม่ป้องกันเพราะจะปล่อยท้อง(เป็นความคิดที่พัง พังมาก) แต่สุดท้ายเราก็ไม่ท้องสักทีค่ะ นานวันเข้าเขาก็ตีตัวออกห่างเราเรื่อยๆเพราะเขามีแฟนใหม่มีอีกคนแล้ว…เราเริ่มรู้ตัวว่าเขาจะไปจริงๆ เลยไปโกหกเขาว่าท้อง ภาพที่ตรวจครรภ์ทุกอย่างก็เมคเอาหมด แรกๆเขาบอกจะห่างกับอีกคนเพื่อกลับมาดูแลเรา รับผิดชอบเรา แต่สุดท้ายเขาบอกว่าเขารักอีกคนไปแล้ว (เวลาที่เราเลิกกับเขาจนเขามีคนใหม่แค่ 2 เดือนค่ะ) และเขาก็บอกว่า มาดูแลเราไม่ได้ จะรับผิดชอบแค่ค่าใช้จ่าย ตั้งแต่ที่เราไปบอกเขาว่าท้อง เขาไม่เคยทักมาหาเรา ถามถึงลูกหรือเราเลย ไม่เคยดูแลอะไร สิ่งที่เราได้จากเขามีเพียงความเงียบหาย เราก็ไม่ยอม ไปตามเขาไปตื้อถึงห้องอยู่เป็นเดือนสองเดือน เขาก็ไม่เอา ไม่กลับมา จนหลายครั้งเรื่องมันก็หนักถึงขั้นทำร้ายร่างกายกัน เขาด่าเราด้วยถ้อยคำหยาบคายทุกอย่าง บอกต่อให้เราท้องเขาก็ไม่อยากรับผิดชอบ ไม่อยากเป็นพ่อคน ไม่ต้องการ ไม่ได้รักเราหรือรักลูกเลยสักนิด…พอโดนแบบนี้หลายครั้ง สุดท้ายเราก็เริ่มคิดได้ ว่าทำไมตัวเองถึงมีความคิดบ้าๆแบบนี้ ทำไมถึงต้องยอมเอาอนาคตตัวเองไปทิ้ง เพียงเพื่ออยากยื้อให้ผู้ชายคนนึงที่เขาไม่เคยต้องการเรา เรารู้ว่าเราทำตัวไร้ค่ามาก ไปตามยื้อเขาให้เขาด่า ให้เขาลดทอนคุณค่า ทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนนี้เราจะเลิกติดต่อกับเขาเพราะเราเองก็ไปต่อไม่ไหวและเริ่มรู้ตัวแล้วว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ถูก แต่ใจมันก็เจ็บเหลือเกินที่จะต้องเสียเขาไปแล้วจริงๆ…ส่วนเรื่องท้องเราก็กำลังคิดว่าเราจะสารภาพกับเขาไปตรงๆเลยหรือแค่หายไปจากชีวิตเขาก็พอ เพราะเขาเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าเราท้องอยู่แล้ว เหมือนเขาก็ไม่ต้องการทั้งลูกและเรา เลยเลือกที่จะเงียบหายไปค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ตอนนี้เราโกรธตัวเองมากและคิดว่าในวันข้างหน้าถ้าเราทำใจจากเขาได้และไม่รู้สึกอะไรแล้ว เมื่อมองกลับมาเราจะสามารถให้อภัยตัวเองที่เคยทำแบบนี้ได้มั้ย
อย่างน้อยเราก็อยากยอมรับความจริงว่าครั้งนึงตัวเองเคยเป็นบ้า เสียสติเพราะผู้ชายแค่ไหน