เราอายุใกล้ 30 แล้วค่ะ แฟนก็ 30 แล้ว
แต่แฟนก็ยังต้องดูแลที่บ้านตลอดเวลา เราทะเลาะกันเรื่องนี้หลายครั้งเลยค่ะ
ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าใจนะคะ แต่เราไม่โอเคเลยที่ต้องมานั่งรอเศษเวลาจากเขา
วันนึงเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย แชทก็ไม่มี จะโทรมาคุยแค่ก่อนนอนแป๊บนึง แฟนเราพออยู่บ้านก็แทบจะไม่จับมือถือเลย
คบกันแรกๆ เขาก็ดีนะคะ เขาดูแลเราดี เทคแคร์ดีมาก วางแผนอนาคตร่วมกันไว้หมด
แต่อยู่ดีๆ แฟนก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน ไปช่วยงานแม่ดูแลแม่เพราะแม่เริ่มป่วย 
เราก็เข้าใจ แต่เราไม่โอเคที่เวลาของเราหายไปหมดเลย เลยพยายามปรับพยายามหาตรงกลาง แต่มันก็ไม่โอเคอยู่ดี 
เราขอว่าตื่นแล้วอย่างน้อยทักมาหน่อยก็ได้ ไม่มีเวลาโทรก็ไม่เป็นไร แค่เห็นข้อความเราก็ดีใจแล้ว
ช่วงแรกเขาก็ทำ หลังๆ มาก็ไม่ทักมาแล้ว
ไปไหนมาไหนก็ไม่ค่อยบอกแล้วค่ะ อ้างว่าเหนื่อย เครียดเรื่องที่บ้าน แต่ยังโทรมาก่อนนอนอยู่นะคะ เพราะเราขอไว้ว่าอย่างน้อยก็อย่าหายไปเลยข้ามวัน
แต่หลังๆ มาก็เริ่มทะเลาะกันทุกวัน เพราะเรื่องเวลานี่แหละ
เมื่อก่อนแฟนมาหาเราบ่อยมากๆ เจอกันเกือบทุกวัน พอตอนนี้ต้องกลับไปอยู่บ้านกับแม่ก็เหลือได่เจอกันแค่เดือนละครั้งที่มาหา
จนล่าสุดตอนนี้เดือนกว่าก็ไม่มาแล้วค่ะ ทั้งๆ ที่ก็อยู่จังหวัดเดียวกัน มันไม่ได้ไกลกันมากเลย
เขาบอกว่าเขาไม่ว่างเลยจริงๆ ไม่ได้มีใครอื่นที่ไหน
แต่ทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งงานบ้านทั้งดูแลแม่จนตอนนี้ก็แทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองแล้ว 
เขาขอให้เราเข้าใจเขาได้ไหม
เราก็เลยเหมือนพยายามหาตรงกลาง เพราะตัวเราเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
เราแทบไม่เคยไปไหนมาไหน หรือไปกินข้าวกับแฟนเลย
จะได้ไปก็ต่อเมื่อแม่เขาอนุญาต หรือบางทีแฟนเราจะมาหา แม่เขาก็จะมาด้วย
เราขอว่าถ้าไม่มีเวลามาหากันบ่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนก็ไม่เป็นไร
เราขอแค่มาอยู่กับเรามาหาเราแค่เดือนละ 3 วันก็ได้ อย่างน้อยให้เราได้ใช้เวลาด้วยบ้าง 
เราอยากอยู่กับเขาบ้าง อยากมีเวลาร่วมกันบ้าง
แฟนเราก็บอกว่าไม่ได้หรอก ถ้าให้มาหาแบบไปเช้าเย็นกลับเดือนละครั้งพอได้ แต่ให้ไปอยู่ค้างด้วยเลยยาก เพราะต้องคอยช่วยงานที่บ้าน แม่จะเรียกใช้ตลอด 

เราอยากรู้ว่าเดือนนึง 2-3 วัน มันมากเกินไปเหรอ มันจะหาเวลาให้เราไม่ได้เลยเหรอ ขนาดเรายอมลดยอมรอขนาดนี้แล้ว จากที่เขาเคยรับปากว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยทุกอาทิตย์เทียวไปเทียวกลับบ้านบ้าง
ตอนนี้ไม่ได้เลย จนเราขอแค่เดือนละ 3 วันก็ไม่ได้แล้ว

จนช่วงหลังเรายิ่งทะเลาะกันหนักมากขึ้น จนแม่แฟนเราก็พูดว่าเราไม่เข้าใจเหรอว่าแฟนเรามีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ 
แต่ในความคิดเราอะ เรารู้ว่าทุกคนมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ แต่จะไม่มีเวลาให้เลยเกือบ 24 ชม.มันก็เกินไปไหม แม้แต่แชทก็แทบจะไม่มี
เวลาจะเจอหน้าทั้งทีก็ยาก เหมือนเราถูกละเลยมากเกิน คือเขาแบ่งเวลาไม่ได้เลยเหรอ เราสำคัญกับเขาบ้างไหม
แฟนเราก็เครียด แม่แฟนก็เลยบอกว่างั้นเดือนนึงไปหาสัก 2 ครั้งก็ได้ เราก็โอเค ก็ยังดีกว่าเจอหน้าเดือนละครั้ง
แต่สุดท้าย ก็หาเวลาไม่ได้อยู่ดี ล่าสุดไม่ได้เจอกันเดือนกว่าแล้ว

เราเลยบอกเลิก เราให้เหตุผลว่าเรามีแฟนเหมือนเราไม่มี ไม่เคยใช้เวลาด้วยกัน ไม่เคยสร้างความทรงจำ 
บทสนทนาระหว่างเราก็ค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ
เราไม่เคยอยากให้เขาทิ้งแม่เขามาหาเรานะ เพราะเราเข้าใจว่าเขาต้องดูแลแม่ แต่เรามองว่าอย่างน้อยก็ต้องแบ่งเวลาได้บ้าง ก็เลยเสนอไปงั้นเดือนนึงมาอยู่กับเราแค่ 3 วัน ก็ยังไม่ได้เลย เราเลยแบบ มันคงทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าเราสำคัญมากพอแฟนเราเขาคงจัดการได้บ้าง

แฟนเราก็ไม่ยอมเลิก เขาบอกว่าเขาไม่เคยอยากเลิกกับเรา แล้วหาว่าเราไม่ได้เข้าใจสถานการณ์ชีวิตเขาตอนนี้เลยเหรอ 
เขาอยากให้เราเข้าใจว่าที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ขนาดแค่เวลาให้ตัวเองยังไม่มีเลย ทำไมเราไม่เข้าใจ เขาว่าถ้าอยากได้เวลาเขาไม่มีให้นะตอนนี้ อย่าทำให้เขาเครียดเรื่องเราเพิ่มได้ด้วยได้ไหม
เขาอยากให้เราเป็นความสบายใจให้เขาได้บ้าง

แต่เราแค่รู้สึกว่ามันมองไม่เห็นทาง ถ้าอยากอยู่ด้วยกันต้องรอไปอีก 3 ปี จนกว่าเขาจะจัดการเรื่องที่บ้าน เรื่องคอนโดเสร็จ
เราเหนื่อย เราว่าเรารอไม่ไหว เราเข้าใจแต่เราไม่โอเค เราก็บอกตรงๆ 

โดยนิสัยส่วนตัวเราเป็นคนติดแฟนมากอะ เราเลยไม่โอเคที่ถูกละเลยความรู้สึกแบบนี้
เราบอกเขาแค่ว่าถ้าเขากลับไปน่ารักเหมือนตัวเขาเมื่อก่อนไม่ได้แล้วเราคงไม่อยู่ต่อ 

ส่วนแม่เขาท่านก็ดีก็น่ารักกัยเรามากนะ เอ็นดูเรา แต่ก็ไม่ได้สนิทมากอะไร เราไม่อคติอะไรเลย
ติดแค่ตรงที่เขาก็ไม่ค่อยปล่อยให้แฟนเรามาหาเรา

จนแฟนเราไม่มีเวลาให้เราเลย ขนาดเวลาเราป่วยหรือต้องการความช่วยเหลือแฟนเรายังปลีกตัวมาไม่ได้เลยค่ะ ได้แต่บอกให้เราดูแลตัวเอง ถ้าป่วยก็อย่าลืมกินยา  

เราไม่อยากเลิกหรอก แต่เรารู้สึกว่ามันไม่มีเวลาเกินไปไหม หรือว่ามันมีทางแต่เขาแค่ไม่พบายามหาให้เรา
ทั้งที่เขาก็บอกว่าไม่ใช่ไม่อยากมาหา ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง แต่มันไม่มีเวลาเลยจริงๆ แม่ก็เรียกร้องต้องดูแล แฟนก็เรียกร้อง เครียดจะตายอยู่แล้ว
เราเสียใจมากนะ รับไม่ได้ที่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
เราเลยคืนเวลาให้เขา จะได้ไม่ต้องเครียดเรื่องเราไปด้วย 
ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ รู้ว่าไปต่อไม่ได้ แต่ก็รักเขามากๆ
เราไม่รู้ว่าออกมาแบบนี้ถูกแล้วหรือเปล่า
หรือเพราะเราไม่เข้าใจเขาจริงๆ เหนื่อยค่ะ