จังหวัดที่สามแล้วครับสำหรับทริปตามล่าปราสาทขอม บุรีรัมย์ดูจะเจริญกว่าสองจังหวัดแรกที่ไปมาอยู่ประมาณหนึ่งที่พักร้านอาหารมีให้เลือกเต็มไปหมด เลยง่ายสำหรับผมนิดนึง



          ยังไม่ถึงบ่ายสอง เดี๋ยวค่อยไปเช็คอินที่พัก แวะคาเฟ่สักที่ก่อนแล้วกันครับ...ร้านนี้อยู่ในมหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมย์ เข้าประตูที่ 2 จะเจออาคารโรงแรมพนมพิมานขวามือ ร้านอยู่ชั้นล่างของอาคารเลยครับ แทบไม่ต้องมองหาเพราะการตกแต่งต่างจากภาพรวมของอาคารมาก


          ในร้านตกแต่งสไตล์อินดัสเตรียลลอฟท์ โชความดิบของวัสดุกันแบบเต็มเหนี่ยว บรรยากาศในร้านอาจจะดูมืดๆนิดหน่อย ไม่เหมาะแก่การมานั่งอ่านหนังสือเท่าไหร่เพราะหลับเอาง่ายๆ ที่นี่มีอาหาร เค้ก เครื่องดื่ม แต่วันที่ผมไปมีแต่เครื่องดื่ม(อ้าว)...ไม่เป็นไร นั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆรอเวลาเช็คอินโรงแรมก็ได้


          ได้เครื่องดื่มสดชื่นๆแล้ว ไปเช็คอินโรงแรมกันครับ ทริปนี้ผมพักที่ Amari Buriram University...ม่ายช่าย Amari Buriram United ต่างหาก โรงแรมอยู่ในบริเวณช้างอารินาถือว่าสะดวกสบายสุดๆถ้ามาดูกีฬาที่สนามนี้ แต่ไม่สะดวกนักถ้าต้องการใช้ชีวิตในเมืองมากกว่า...แต่สำหรับผมถือว่าทำเลใช้ได้เพราะผมมักจะขับรถออกไปอำเภออื่นๆของจังหวัด เดินทางออกจากตรงนี้ก็ง่ายดี


          ที่จอดรถอยู่หน้าโรงแรมเลยครับมีที่จอดรถเยอะแยะเป็นแบบ “โอเพ่นแอร์และฆ่าเชื้อโรคฟรี” หรือ ไม่มีหลังคานั่นเอง พื้นที่ต้อนรับของโรงแรมค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับยี่ห้อของโรงแรม บรรยากาศมืดๆทึบๆนิดหน่อย กระบวนการเช็คอินรวดเร็วดีครับ...ไปดูห้องพักกัน


          ห้องพักไม่ใหญ่โตนักแต่ก็ไม่ได้แคบอะไร ตกแต่งด้วยสีน้ำเงินตามทีมฟุตบอลเจ้าถิ่น มีภาพผู้คนกำลังเชียร์อย่างสนุกสนานและโลโก้ทีมในหลายจุด (แค่แถวเตียงนอนก็สี่แล้ว) ถ้าเป็นแฟนของทีมน่าจะชอบ(มั้ง) สำหรับผมที่เป็นแฟนบอลตัวยง นักบอลคนล่าสุดที่ดูคือไมเคิล โอเว่น...ผมไม่อินครับ แหะ แหะ


          ห้องน้ำแบบมาตรฐานไม่ใหญ่ไม่เล็ก อุปกรณ์อำนวยความสะดวกมีให้ครบถ้วน จุดที่ผมชอบของที่นี่คือโทรทัศน์มีช่องกีฬาให้ดูแบบเต็มอิ่ม เตียงนอนสบาย ส่วนสิ่งที่มีปัญหากับผมอยู่บ้างคือตอนเข้าพักในห้องมียุง และทางเดินหน้าห้องพักเสียงค่อนข้างก้อง หากคนเดินหน้าห้องเสียงดังหรือพูดคุยกันเสียงจะเข้าห้องค่อนข้างมาก


          ไปดูพื้นที่อื่นๆของโรงแรมบ้างครับ ลักษณะของอาคารโรงแรมเป็นตัวโอล้อมรอบพื้นที่ส่วนกลางตรงกลางซึ่งประกอบไปด้วยสนามหญ้าและสระว่ายน้ำ ถ้าอากาศดีๆตรงนี้ก็น่านั่งอยู่ครับ ห้องออกกำลังกายอยู่ชั้นสองของอาคารด้านหน้า ดูเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีใครมาใช้ วันที่ผมไปทำหน้าที่เป็นห้องประชุมเพราะมีโต๊ะประชุมพร้อมเก้าอี้วางอยู่กลางห้อง


          ห้องอาหารมีห้องเดียวอยู่ข้างพื้นที่ต้อนรับ ขนาดของห้องพักก็ใหญ่เหมาะสมกับขนาดของโรงแรม บริการอาหารเช้า กลางวันและเย็นแบบ all day dining ถ้าอยู่ในโรงแรมแล้วไม่อยากออกไปไหนก็มานั่งแช่อยู่ตรงนี้ก็ได้ครับ มีช่องกีฬาให้ดูหลายช่อง(อีกแล้ว) บรรยากาศโดยรวมโปร่งโล่งดีเลยครับกระจกเยอะแสงเลยเข้าเยอะ


          มาดูอาหารเช้าก่อนครับ ความหลากหลายของอาหารค่อนข้างเป็นไปตามมาตรฐานของโรงแรมระดับนี้ ปริมาณของอาหารเยอะอยู่ครับ หรือตอนผมไปทานยังเช้าอยู่ก็ไม่รู้ รสชาติของอาหารไม่ถึงกับโดดเด่นเรียกว่าทานครบห้าหมู่เป็นหลัก รสชาติไม่เน้นมาก


          ทานอาหารฝรั่งกันหน่อย เริ่มที่พิซซ่าไส้กรอกอีสาน รสชาติถูกปากเลยครับแป้งไม่หนาขอบกรอบ ชีสเค็มนำเมื่อเจอกันไส้กรอกอีสานที่มีความเปรี้ยวก็เข้ากันได้ดี ลาซานย่าเนื้อก็ไม่เลวแต่รสชาติก็ไม่ได้มีความพิเศษมาร้อนๆลวกปากดีนักแหละ ถือว่าอาหารฝรั่งที่นี่ไม่แย่เลยครับ...โดยรวม Amari Buriram United อาจจะไม่เหมาะนักถ้าต้องการเที่ยวในเมือง แต่ถ้าไปเที่ยวอำเภออื่นๆผมว่าเหมาะเลย(กรณีมีรถนะครับ) คุณภาพของโรงแรมเป็นไปตามมาตรฐานที่ควรจะเป็นครับ


        ไหนๆก็พักตรงนี้แล้วก็ขอเดินเล่นแถวนี้เสียหน่อย ตอนแรกเห็นใน Google มีตลาดไนท์เซาะกราวอยู่แต่พอไปเดินแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเลยไปเดิน Buriram Castle ด้านในแทน กลายเป็นว่าคนมาคึกคักกันตรงนี้ ร้านรวงเปิดกันค่อนข้างเยอะ


          ผมชอบบรรยากาศตรงนี้มากครับ เวลาเย็นๆ หลายคนมานั่งเป็นครอบครัว บางคนเล่นกีฬา นั่งทานอาหาร นั่งจับกลุ่มคุยกัน หรือแถวสนามฟุตบอลข้างหน้าก็มีคนมาเล่นกีฬากันเยอะ บรรยากาศมันดีมากๆเลยครับ



          ถนนคนเดินเซาะกราว อยู่บนถนนคูเมืองจากสามแยกถนนนครไปจนถึงถนนจิระ ระยะทางรวมๆประมาณ 500 เมตร ถ้ามาจากโรงแรมนอกตลาดเรียก Grab มาดีกว่าครับ ร้านค้ามีพอประมาณครับ บรรยากาศในการเดินค่อนข้างดีไม่แน่นเกินไปแล้วก็ไม่โล่งเกินไป มีร้านอาหารอยู่หลายร้านแน่นอนว่าเกือบทั้งหมดเป็นอาหารประเภทของกินเล่น บางอย่างก็ไม่เคยกินอย่างเช่น ขนมฝักบัวใบเตย หวานอ่อนๆ กรอบหน่อยๆ อมน้ำมันนิดๆ


          สิ่งดีงามอย่างหนึ่งของถนนคนเดินคือมีศิลปินเดี่ยวและกลุ่มมาแสดงความสามารถ ถนนคนเดินเซาะกราวเองก็มีศิลปินหลากหลายอายุ มาเดี่ยวบ้าง มาเป็นกลุ่มบ้าง ผมมาหยุดที่กลุ่มเด็กน้อยเล่นดนตรีกันด้วยความสุข ร้องเพลงอะไรไม่รู้ “มึมมัม มึมมัม” พอท่อนฮุกมาตะโกนกันลั่น “โส่งยางแบ๊ด แซดดอย่างบ่อยยยย” อ๋อ...เพลงชาติสำหรับเด็กนี่เอง ท่อนอื่นไม่ได้ไม่เป็นไรแต่ท่อนฮุกต้องดัง

          เป็นถนนคนเดินที่บรรยากาศดีใช้ได้เลยครับ มีอาหารให้เลือกหลายอย่าง นั่งทานริมคลอง เดินดูการแสดงของศิลปินกลุ่มต่างๆ...เป็นถนนคนเดินที่น่าเดินใช้ได้ครับ 


          Grab ที่นั่งมาแนะนำร้านอาหารเช้ามาร้านหนึ่งชื่อร้าน Take Me Home...ไปลองชิมกันหน่อย ร้านนี้มีอาหารให้เลือกหลายอย่างอยู่ครับแต่ที่ขึ้นชื่อเลยน่าจะเป็นข้าวหมกไก่ เพราะเห็นขึ้นชื่ออยู่บนป้ายหน้าร้าน  ร้านใหญ่อยู่ครับแต่น่าจะเน้นซื้อกลับบ้านมากกว่าเพราะว่าที่นั่งในร้านไม่ได้เยอะแยะนัก และแน่นอนว่าสิ่งที่สั่งต้องมีข้าวมันไก่...แฮร่ ข้าวหมกไก่


          ข้าวมาแล้ว ข้าวหมกหอมเครื่องเทศอ่อนๆเม็ดร่วนไม่แฉะ เนื้อไก่นุ่มไม่แห้งหอมกลิ่นเครื่องเทศเช่นเดียวกัน ทานทั้งหมดรวมกับหอมเจียวก็ได้ความหอมเพิ่มขึ้น ที่ชอบคือเนื้อไก่ที่ยังนุ่มไม่แห้ง แต่รสชาติผมว่าไม่แตกต่างจากข้าวหมกไก่ทั่วๆไปนัก ขนมปังเวียดนาม ขนมปังนุ่มประมาณหนึ่งแต่รวมๆผมเฉยๆครับ โดยรวมก็เป็นร้านอาหารเช้าที่ฝากท้องได้ ข้าวหมกไก่อิ่มและหนักท้องใช้ได้เลย ในร้านมีขนมอื่นๆให้เลือกด้วยนะครับแต่ผมทานไม่ไหวแล้ว...อิ่มมากๆ
v
v
v
v
v
v
v
หากชอบการรีวิวของผม ไปดูรีวิวที่ผมทำไว้ในช่องทางอื่นๆได้นะครับ แนะนำ คอมเม้นท์ตามสบายครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Facebook:  https://www.facebook.com/followmeonearth/
Website: www.Pratuneung.com
Lemon8 Application: @Pratuneung
Blockdit page: Followmeonearth
Blockdit page: Story Behind