ไม่แปลกที่คำว่า ผีเห็นคนหรือคนเห็นผี มักเป็นที่นิยมเรียกสำหรับคนที่เคยพบเจอ บางคนมีประสบการณ์ บางคนเคยพบเห็น แต่สำหรับบางคนที่ไม่อินกับเรื่องนี้ก็จะบอกว่าเรางมงายเพ้อเจ้อ ไร้สาระ บลาๆๆ
#ผมขอแบ่งเป็นหัวข้อ ผีเห็นคน , คนโดนอำ , ยายในฝัน, ปลุกให้ตื่น , หลวงตำดำ อาจจะฟังแล้วรู้สึกว่า 'บ้าอะไรเนี้ย' คนๆเดียวทำไมถึงมีเรื่องราวหรือเป็นได้ขนาดนี้ แต่เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจริงกับตัวผมเอง 
เรามาฟังเรื่องราวกันครับ กับสิ่งที่ผมเรียกว่า "ผีเห็นคน"
 ที่ใช้คำว่าผีเห็นคนเพราะเป็นครั้งแรกที่ผมเคยเจอ ย้อนกลับไปเมื่อ อายุ 9-10 ขวบ ผมอาศัยอยู่กับครอบครัวที่ซอยลือชา (แฟลตตำรวจ) ซึ่งเป็นตึกที่เรียงกันมากกว่า 30 ตึก แต่ละตึกจะมีอยู่ 5 ชั้น แบ่งเป็นชั้นละ 15-20 ห้อง (อันนี้ผมไม่แน่ใจเพราะนานมากๆ) จะมีบรรใดขึ้นลงทั้ง 2 ฝั่ง ซ้าย,ขวา ซึ่งตึกที่ผมอยู่คือตึกที่ 3 ชั้นที่ 1 ห้องที่ 2 ติดกับบรรไดแต่ไม่ตรงบรรไดนะครับ เพราะมีห้องที่ 1 กั้นอยู่ ด้านหน้าจะเป็นทางเดิน เมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้านจะเห็นห้องครัวอยู่ฝั่งซ้ายและห้องน้ำฝั่งขวา ที่เหลือก็เป็นโถงเล็กๆ มี1 ห้องนอน และด้านหลังเป็นราวตากผ้าที่ต่อเติมยื่นออกไป เพื่อให้ทุกคนได้เห็นภาพและมีอารมณ์ร่วมในการอธิบายที่อยู่อาศัย ณ ตอนนั้น (เข้าเรื่องดีกว่า) ด้วยความที่เราอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.6 มาวันนึงที่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะพ่อนั้นไปทำงานส่วนแม่ออกไปจ่ายตลาดและเม้ามอยกับเพื่อนๆ ช่วงเวลาประมาณ 17.00-21.00 น ด้วยความที่เป็นเด็กเราก็นั่งเล่นของเล่นอยู่กลางบ้านปกติ ประจวบเหมาะตรงกับประตูพอดี แล้วประตูเป็นประตูมุ้งรวดมองทะลุได้ โดยมีหลอดไฟหน้าบ้านที่เปิดทิ้งไว้ ผมก็นั่งเล่นไม่ได้คิดอะไรจนฟ้าเริ่มมืด น่าจะ1ทุ่ม หรือเกือบๆ2ทุ่มได้ ตามเวลาที่ผมได้บอกไปตั้งแต่ต้น อยู่ๆไฟหน้าบ้านเริ่มกระพริบ ติดๆดับๆเหมือนมีคนมาแกล้ง แล้วเราดันนั่งอยู่กลางบ้าน มองไปตรงประตูไฟที่ติดๆดับๆต่อหน้า เหมือนในหนังผีเลยครับ แต่นี่คือต่อหน้าเรา ผมมองอยู่แบบนั้น จ้องเขม็ง พักนึงไฟก็ดับสนิท ตอนนั้นเริ่มเอะใจว่าคืออะไร เพื่อนเรามาแกล้งหรือมีคนมาแกล้งรึป่าว ในความคิดตอนนั้นแบ่งเป็นแบบนี้ครับ (ไฟเสีย,เพื่อน,แล้วก็ผี) แต่ในใจเทไปให้ผีหมดเลยครับ อาจจะด้วยความเป็นเด็กแล้วอยู่ในสถานการณ์ตรงนั้นด้วย ถามว่ากลัวไหมตอนนั้นมันบอกไม่ถูกครับ เรียกง่ายๆว่า สงสัย คืออะไร ทำไม ยังไง ประมาณนั้น
(ต่อ) พอไฟดับสนิทยังมีแสงที่อื่นส่องมาให้เห็นอยู่ไม่มืดเท่าไหร่ ผมใช้เวลามองไปที่ประตูนานมาก มองอยู่แบบนั้น จนมีผู้หญิงคนนึงซึ่งเวลามันต่อเนื่องกัน ใส่เสื้อสีขาว การเกงยีนขาสั้นที่ผู้หญิงใส่ ผมยาวประบ่า ดูไวรุ่น "ค่อยๆเดินตัวแข็งผ่านหน้าประตู ช้า'ช้า'ช้า'ช้า ทีละก้าว ทีละก้าว" สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาค่อยๆหันหน้ามองมาที่ผม #ซึ่งผู้หญิงคนนี้ไม่มีหน้าครับ 'ใช่ครับฟังไม่ผิด' ลักษณะที่เห็นการเดินหรือรูปลักษณ์ คือเหมือนคน แต่ผมโฟกัสที่หน้าเขาเลยไม่ได้เห็นช่วงขาลงไป แค่รู้ว่าเป็นคนเดิน ผมนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วมองผู้หญิงคนนี้ทุกภาพทุกช็อต จำได้แม่น จนเขาเดินพ้นประตูไป หลังจากนั้นผมก็นั่งอยู่ตรงนั้นมองอยู่แบบนั้น เพราะให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าที่เราเห็นคืออะไร ในใจอยากลุกขึ้นไปเปิดประตูดูก็กลัว ถ้าเป็นผีก็ดีไป แต่ถ้าเป็นโจรมิจฉาชีพนี่งานเข้า นั่นแหละครับอย่างที่ผมบอก ผมเทคะแนนให้ผีไปหมดตั้งแต่ไฟกระพริบแล้ว ขอขยายความนิดนึง ทำไมผมถึงบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีหน้า เพราะผมเห็นเขาไม่มีหน้าจริงๆ เป็นหน้าที่ดำมืดดำเงาอะครับ กับกันตอนที่แม่ผมกลับมาชะโงกหน้ามาถามผมว่าทำไมไม่เปิดไฟละลูกทั้งๆที่แม่เป็นคนเปิดทิ้งไว ผมก็เห็นเป็นหน้าแม่ปกติ ตา จมูก ปาก ทั้งๆที่ไฟดับเหมือนกันกับผู้หญิงคนนั้นที่เดินออกมา 'คืนนั้นผมเก็บมาคิดยังไม่บอกใครเป็นข้อสงสัยว่าสิ่งที่เราเจอตกลงคืออะไรกันแน่ เจตนาของผู้หญิงคนนี้คืออะไร อยู่ตึกนี้มานานไม่คุ้นหน้า ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็น แล้วเขาจะมาแกล้งเราทำไม' จนเช้ามาเรื่องนี้ผมเลยเล่าให้ครอบครัวฟัง
#ปล.สิ่งที่ผมบอกทุกคนว่าผีเห็นคน คือผมเห็นเขาที่เป็นคน อาจจะเป็นคนหรือผีก็ได้ แต่แค่มาในรูปแบบที่คนเขาไม่ทำ 
#อันนี้น้ำจิ้มนะครับ กับเรื่องราวครั้งแรกของผม ยังมีอีกหลายเรื่องราวตามหัวข้อที่ผมได้ให้ไว้ 
#ยืนยันว่า ผมเจอแบบนี้ เห็นแบบนี้ ผมก็เล่าในสิ่งที่เห็นที่เจอ เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะครับ สำหรับใครที่ฟังหรืออ่านเพื่อความบรรเทิงก็อยากขอบคุณมากๆ ครับเพราะเป็นกระทู้แรกของผมเลย
#เรื่องราวต่อไปสนุกแน่นอนครับ
#แล้วคุณละมีประสบการณ์แบบไหน?