เริ่มจากเราอยู่กับพ่อแม่ในห้องเช่าเล็กๆห้องนึง พ่อแม่ไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง ชอบด่าชอบเปรียบเทียบเราอยู่ตลอด เอาเรื่องของลูกไปพูดเสียๆหาย เราได้ยินแต่ก็ทำได้พียงเงียบตลอด บางครั้งอยากจะต่อต้านเรื่องที่ไม่ใช่ความจิงแต่ก็อดเอาไว้ คิดเสมอว่ายังไงเราจบจากม.ปลายอะไรก็ดีขึ้นเอง พอมาวันนี้เราอยากนอนดึกบ้างเลยออกไปนั่งเล่นนิกห้องสักพักพ่อปิดประตูละล็อคกรอนไม่ให้เข้าห้อง แม่ก็หลับสนิท เราก็ทำได้แค่นั่งอยู่บันไดนอกห้องเช่า รอว่าเขาจะสงสารแล้วมาเปิดให้ (บอกก่อนเลยว่านิสัยพ่อเป็นคนชอบด่าแม่กับเรามากอะไรเล็กๆน้อยๆก็ด่า ตะก่อนถึงขั้นลงไม้ลงมือกับลูกแม่เลย แม่หนีหลายครั้งมาก สุดท้ายพ่อก็ไปง้อกลับมา ) พอเรานั่งเราก็รู้สึกว่า เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราแค่อยากมีเวลาส่วนตัวได้คุยกับเพื่อนบ้าง พอเราคุยในห้องก็ว่าเสียงดังน่าลำคาน คุยแต่เรื่องปัญญาอ่อน เราก็ไม่กล้าเคาะประตู เดินวนหน้าประตู10รอบก็ไม่กล้าเคาะ จนถึงตี4 เราเลยตัดสินใจเคาะเพราะมันจะเช้าแล้ว หลังจากเคาะแม่ก็เดินมาเปิดประตู ละแม่ก็พาเราไปนอนละกอดเราไว้