น้องเรียนไม่ค่อยเก่งค่ะ จนบางทีครูต้องโทรมาหาผปค.เพื่อปรึกษาเรื่องการเรียนพ่อเเม่เราก็เครียดค่ะจะทำยังไงให้น้องเรียนดีขึ้นบ้างทั้งเรียนพิเศศเอยไรเอย ทำให้เค้าค่อนข้างคาดหวังกับเรามากว่าจะต้องเรียนต่อมหาลัยให้ได้มันกดดันมากจริงๆ บางทีก็ถามตลอดว่าจะเรียนต่ออะไร ถามเราจนบางทีเราก็หงุดหงิดบ้างรำคาญบ้าง จนเราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวจริงๆ เลยจะไปหาหมอเพราะเริ่มมีความคิดเเปลกๆ เช่นบางทีนั้งๆอยู่ในห้องคนเดียวเเล้วอยากเห็นตัวเองเจ็บตัว บางทีก็นั้นเหม่อ บางทีก็อยากทำร้ายตัวเอง ด้วยความที่มันเป็นความคิดบางทีเรายังกลัวตัวเองเลย มีครั้งนึงเราเคยทะเลาะกับคนที่บ้านนี้เเหละมันรู้สึกปวดหัวไปหมดพอกลับเข้าในห้องเพื่อสงบสติมันไม่ดีขึ้นเลยสุดท้ายเราก็เริ่มเอาเล็บจิกตัวเองบ้างจนเลือดออกมันไม่รู้ตัวเลยค่ะเวลายั้นมารู้อีกทีตอนเราเริ่มรู้สึกเจ็บเริ่มมีเลือดออก ถ้ามว่ามันรู้สึกดีไหมไม่เลยค่ะ เเต่มันโล่งขึ้นจากเดิมที่อึดอัดมากๆ เราเริ่มคิดว่าตัวเองไม่ปกติ ช่วงนั้นเราเริ่มไม่ได้นั้นสมาธิเรามันเล่นค่อนข้างฟุ้งซ่าน เราเลยกลับมานั้งสมาธิคะ ปัจจุบันก็ยังมีอาการอยู่บ้างเเต่ก็ไม่ได้หนักเท่าก่อนหน้าเเล้ว  เเต่เพื่อนที่รร.บางคนก็เป็นนะคะมาเล่าให้เราฟังเราคิดในใจเเค่นี้ร้องไห้เเล้วหรอว่ะ โชคดีจังได้ระบายกูต้องห้ามร้องไห้ให้ใครเห็นเเม่งอ่อนเเอเป็ยพี่ร้องไห้ให้น้องเห็นได้ยังไงน้องจะมองยังไง บ้างทีก็คิดว่าเข้มเเข็งไปเพื่ออะไร เเต่ในหัวก็บอกว่าเข้มเเข็งเพราะน้องต้องเข้มเเข็งเพราะถ้าไม่เข้มเเข็งน้องมันจะเอาเเบบอย่างที่ไหน พ่อเเม่จะภูมิใจไหมมีลูกคนโตปวกเปียกขนาดนี้ เราควรเเก้ไขยังไงคะควรหาคนรับฟังเพื่อระบายหรือเราควรพูดกับพ่อเเม่โดยตรงว่าเรารู้สึกอย่างไง