สวัสดีคะ อยากจะมาเล่าประสบการณ์ที่พึ่งเจอมาเริ่มคือเรามาฝึกงานกับเพื่อนที่จังหวัดแห่งหนึ่งในภาคกลางกำหนดการฝึกงานครั้งนี้นานมากถ้าซิ่วไม่ฝึกงานหรือหนีกลับจะโดนให้ลงเรียนใหม่ไม่ผ่านบ้างไรบ้างเรากับเพื่อนเลยต้องคิดให้ดีๆกับที่ฝึกงานนี้แบบมากเลยทีเดียว ด้วยปัจจัยเรื่องสุขภาพของพวกเราที่เจ็บปวยบ่อยไม่ต่างกัน เลยไปได้ที่ฝึกงานในร้านอาหารร้านดังแห่งหนึ่งที่ไม่ได้มีปัญหากับเรื่องโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ของเราและเพื่อนเดือนแรกที่ทำงานก็ไม่ค่อยดีนักเพื่อนเราปรับตัวได้ยากกว่าเรามากเหมือนว่าต้องกินยาประจำแล้วพอย้ายมาโรงบาลมันทำเรื่องยุ่งยากมากกว่าจะได้ยาที่นางกินแล้วมาอยู่นี้เพื่อนเที่ยวเยอะกว่าเราไปอีกเพื่อนเป็นคนขี้เหงาชอบเที่ยวเปิดโลกส่วนเราที่เป็นโลกส่วนตัวสูงไม่อยากไปไหนบ่อยเลยไม่ค่อยตามไปไหนจนนางได้ไปรู้จักแอพหนึ่งคล้ายๆแอปหาคู่และก็เริ่มนัดเจอคนนู่คนนี่โดยมีข้อแลกเปลี่ยเป็นเงิน/หรือก็คือจ่างเที่ยวเป็นเพื่อน/เวลานางเจอใครยังไงก็มาเล่าให้เราฟังตลอดบางทีก็ดีบางทีก็ไม่ดีเราก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยเหมือนกันแต่นางเคยอยู่คนเดียวมาก่อนทำหลายๆอย่างมาก่อนเลยไม่อยากคิดมากหลังๆเริ่มไม่อยู่ห้องตอนดึกกลับมาทีก็ตี3ตี4วันหนึ่งนางช่วนไปกินข้าวข้างนอกกันแล้วก็พาผช.คนหนึ่งมาด้วยเหมือนเขาจะมาเลี้ยงข้าวเพื่อนแต่เราได้ผลผอยได้เราก็ไม่ได้อะไรมากแล้ววันหนึ่งเวลาเที่ยงคืนเวลาประจำที่มันจะออกไปเที่ยวแล้ววันนั้นอยู่ดีๆมันก็ทักมาให้ปิดไฟห้องไอ้เราก็งงแต่ก็ไปปิดอยู่ดีตอนเช้าเราทำงานกลับมาประมาณสี่ทุ่มกว่าๆเจอผช..คนเดิมที่เลี้ยงข้าวเรากับเพื่อนมาถามหาเพื่อนเราว่าเพื่อนเราไปไหนและจังหวะเดียวกันเพื่อนก็ทักมาบอกว่าห้ามบอกเขาว่าไปไหนเอาแล้วไงตอนนั้นเราเริ่มได้กลิ่นรางแปลกๆลอยมา ด้วยความที่รักเพื่อนก็ตามนั้นเราก็โกหกเขาไปผช.คนนั้นยิ้มแต่ยิ้มแบบเศร้าๆก่อนยืนยามาให้บอกฝากให้เพื่อนเราหน่อยผ่านไปไม่กี่วันเพื่อนเราคุยโทรศัพย์อยู่แล้วก็ร้องไห้ฟังจับใจความได้คงคุยกับผช.คนนั้นและตั่งแต่วันนั้นนางก็เริ่มเที่ยวกับผช.คนนั้นบ่อยขึ้นมากขึ้นจากที่กลับตี3ตี4กลายมาเป็นกลับทีก็ตอนเช้าเลยจนเวลาผ่านมาเกือบห้าเดือนอีกไม่กี่เดือนก็ฝึกจบแล้ววันนั้นตื่นมานางก็บอกว่าจะย้ายไปอยู่กับผช.คนนั้นเพราะนางเจอผีผญ.ที่ตามมากับผช.คนนั้นนางบอกว่าผีตนนั้นไม่ชอบที่มีคนอื่นมายุ่งกับผช.คนนั้นนางเลยบอกกับเราว่าจะไปอยู่กับผช.คนนั้นเพื่อทำให้ผีเห็นว่าใครเป็นใครแล้วแบบเราไม่ได้เชื่ิอไงแต่ก็ไม่ได้หลบหลู่ตอนแรกเพื่อนบอกจะช่วยค่าห้องแต่ค่าน้ำค่าไฟเราต้องออกเองแต่เราเลยไม่ได้อะไรมาเดือนที่6นางย้ายไปอยู่กับเขาขนของกันไปได้เดือนกว่าพอครบกำหนดจ่ายค่าห้องเราก็ไปถามดูว่าได้ไหมแล้วอยู่ดีๆนางมาบอกว่าจะจ่ายให้แค่เดือนนี้เดือนเดียวเราก็งงนางบอกเหตุผลว่าไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วจะต้องจ่ายทำไมอีก/มันก็จริงอย่างที่นางบอกตอนนี้ก็คืองงบวกกับเสียใจมากไม่ใช่เพราะไม่ได้ค่าห้องแต่เราเสียใจที่อยู่ดีๆก็มาทิ้งกันไว้กลางทางแบบนี้ทั้งที่เราไว้ใจคิดว่าจะช่วยกันไปจนฝึกจบแต่สุดท้ายเราต้องมาแบกค่าห้องเองหลายๆอย่างเองบางครั้งอาจผิดที่เราด้วยแหละที่ไม่มีเวลาให้เพื่อนไม่ค่อยไปกับเพื่อนจนสุดท้ายลงเอยแบบนี้เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเสียไปแล้วและคิดว่าคงเป็นสิ่งเตือนใจให้เราเดินทางของเราให้ดีที่สุดอย่าไปกลัวที่จะอยู่คนเดียวทุกคนมีความคิดเห็นยังไงบ้างหรืออยากให้คำปรึกษาในเรื่องนี้ก็คอมเม้นพูดคุยกันได้