ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรามีปัญหาอะไรไม่ชอบปรึกษาแม่ไม่กล้าบอก มันเกิดจากตอนเด็กๆเราชอบปรึกษาแม่มีอะไรก็บอกแต่แม่ชอบว่าเราด้วยคำพูดแรงๆ เช่น Me:แม่เพื่อนที่โรงเรียนแกล้งหนูไม่รู้จะทำไงดี
แม่:ก็ทำตัวเอ๋อแบบนี้ไงเค้าถึงแกล้ง  เวลาเราดื้อกรือทำอะไรไม่ถูกใจก็จะชอบพูดว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย อันนี้ตอนเด็กๆนะคะพอโตขึ้นอีกนิดนึงเรามีปัญหาอะไรเราไม่เคยบอกแม่เลย หรือบางทีเราร้องไห้อยู่และแม่เข้ามาเห็นเราก็จะบอกว่าพริกเข้าตาหาเหตุผลไปเรื่อยค่ะ จากการที่เราไม่ยอมบอกอะไรกลับกลายมาเป็นไม่ยอมพูดความจริงเป็นโกหกแทนค่ะมีอะไรก็โกหกว่าทุกอย่างโอเครเสมอ จนตอนนี้เราถึงวัยรุ่นแต่มีปัญกาเยอะค่ะทั้งเรื่องผู้ชายที่โรงเรียนแม่เริ่มสังเกตุเห็นเราสภาพไม่โอเครไม่ร่าเริงบอกจึงเดินมาบอกว่าอย่าโกหกแม่เลยมีอะไรก็บอกแม่ไม่เคยว่าหนูหรอก มันก็จริงค่ะเพราะตั้งแต่เข้าวัยรุ่นแม่เริ่มที่จะพยายามเข้าใจและไม่พูดจาทำร้ายจิตใจหนูค่ะ แต่หนูก็ไม่กล้าบอกอะไรแม่และก็โกหกว่าปัญหาที่เจอมันเรื่องเล็กและโอเครอยู่เสมอค่ะ
ควรทำไงดีค่ะควรเงียบต่อไปหรือเสี่ยงที่จะพูดดี(พยายามพูดแล้วค่ะแต่ไม่กล้าเลยกลัวและสั่นไปหมด)