เช้าวันนั้น ผมจำได้ว่าผมกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนั้นอย่างเงียบๆ

ข่าวหน้าหนึ่งพาดหัวข่าวด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า “เหตุฆาตกรรมที่โมเต็ลเดอะเรด”

ผมมองหัวข่าวนั้นอยู่นาน จากนั้นจึงไล่สายตาไปตามตัวอักษรขนาดเล็กที่บรรยายถึงข่าวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวคนหนึ่งถูกฆ่าตายในห้องพักโมเต็ลเดอะเรด

มันคือโมเต็ลที่เป็นอาคารสีแดงซีด ที่เก่าทรุดโทรม และอยู่ติดกับถนนใหญ่ที่สามารถตัดทะลุออกไปนอกเมืองได้

ชื่อของผู้หญิงคนนี้คือเอพริล

เธอถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา ร่างทั้งร่างอาบท่วมไปด้วยเลือด ในตอนที่เจ้าของโมเต็ลเข้าไปพบเธอนอนเป็นศพอยู่บนเตียง

ผมไล่สายตามองภาพเชือกที่ถูกผูกเป็นเงื่อนตามท่อนแขน และท่อนขาของเอพริล -- จากนั้นจึงอ่านข่าวต่อไปอย่างเงียบๆ

ร่างของเอพริลมีแผลถูกแทงจากคมมีดปรากฏที่ลำตัว และลำคอก็มีรอยช้ำจากการถูกรัดคออย่างรุนแรง

“ฆาตกรยังคงลอยนวลอยู่” นั่นคือสิ่งที่ข่าวเขียนรายงาน

ผมนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลงบนเคาน์เตอร์ครัว

ผมดื่มน้ำส้มจนหมดแก้ว ล้างมันให้สะอาด แล้วเก็บเข้าที่อย่างเรียบร้อย

ผมหลุบตามองเล็บของตัวเอง -- รู้สึกไม่แน่ใจ ว่าปลายเล็บของตัวเองสะอาดดีพอแล้วหรือไม่ ดังนั้นแล้ว ผมจึงล้างมืออีกครั้งอย่างพิถีพิถัน แล้วเช็ดมันจนแห้ง

ผมยิ้มอย่างพอใจ เมื่อแน่ใจว่ามือสะอาดดี

ผมหมุนตัวไปทางประตูครัว ก่อนที่จะพบว่าผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนมองผมมาจากตรงนั้น

“แม่” ผมส่งยิ้มไปให้ “อรุณสวัสดิ์ครับ”

“เจค” แม่ทักกลับมา “อรุณสวัสดิ์”

แม่กอดอก เอนร่างพิงขอบประตู -- ใบหน้าคมนั้นดูนิ่งสนิทมากกว่าเดิม ในตอนที่พินิจมองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

แม่เผยอริมฝีปากเล็กน้อย ราวกับต้องการจะพูดอะไรออกมา -- หากแต่แม่กลับยังคงนิ่งเงียบ รักษาระยะห่าง และไม่ได้เดินเข้ามาใกล้ผมมากไปกว่านั้น

ท่าทีอันห่างเหินนั้นทำให้ผมระมัดระวังตัวขึ้นมา

ดังนั้นแล้ว ผมจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายเดินหนีไปจากห้องครัวแห่งนี้ 

“นั่นลูกจะไปไหนหรือ” แม่ถาม รั้งแขนของผมเอาไว้เบาๆ ขณะที่ผมเดินสวนแม่ไป

“โรงเรียนครับ” ผมตอบ “ผมสายแล้ว”

แม่หมุนตัวมาทางผมเล็กน้อย

“เมื่อคืนลูกอยู่ที่ไหนหรือ” แม่ถามผมเสียงเรียบ ดวงตาจับจ้องผมนิ่ง

เมื่อคืนหรือ -- 

“บ้านครับ”​ ผมตอบโดยที่ยังคงยิ้มอยู่

“อืม” แม่ส่งเสียงในลำคอตนเองเบาๆ หากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมามากกว่านั้น

ผมยังคงพยายามส่งยิ้มให้แม่ต่อไป และวางตัวให้เป็นปกติให้มากที่สุด

ผมจะให้แม่รับรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจของตนเอง

ผมจะให้แม่รับรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าผมกำลังมีความคิดที่อันตรายมากแค่ไหน

ความคิดนั้นกำลังกระตุ้นให้ผมมองหาเหยื่อคนถัดไปของผม

บ้าจริง -- ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ในตอนที่เดินออกมาจากบ้าน -- ผมยับยั้งตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว