คือก่อนอื่นต้องเล่าว่าเราอาศัยอยู่กับยายตั้งแต่เด็กและบางครั้งแม่ก็มาเยื่ยมบ้าง(แม่ทำงานอยู่ในตัวเมือง)เขามักจะซื้อขนมมาฝากเวลามาเยื่ยม และตั้งแต่เราเข้าเรียนแม่เราไม่เคยที่จะส่งเสียค่าเล่าเรียนมาเลย เป็นยายเราที่ส่งให้เราเรียนตลอด
.
มีช่วงหนึ่งที่แม่กลับมาที่บ้านอยู่บ่อยๆ ที่แรกก็ไม่คิดอะไรคิดว่าคงมาหาเพื่อนแถวนี้เพราะเขามากับเพื่อน แต่พอวันหนึ่งยายเราคิดอยากจะถอนเงินออกจากบัญชีธนาคารก็พบว่าเงินที่อยู่ในนั้นมันไม่เหลือสักบาท ทำให้ยายเราร้องไห้หนักมาก ตั้งแต่นั้นมายายเราก็ไม่เคยคิดที่จะพูดกับแม่อีกและเอาแต่ทวงตังคืนอยู่ตลอด
.
เมื่อช่วงโควิดที่มาแรกๆทางบริษัทได้รับผลกระทบอย่างมาก เขาเลยได้ลดเงินเดือนพนักงานลงทำให้ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆก็เพิ่มมาขึ้น แม่เราจึงโทรหาเราให้เราขอตังจากยายให้หน่อย แต่เราปฏิเสธให้เขาไปขอเองเพราะมันไม่ใช่เงินของเรา พอแม่เราโทรมาขอยายทีแรกยายก็ไม่ให้เพราะสิ่งที่ทำไว้ครั้งก่อน แต่ก็สงสารเพราะด้วยความเป็นลูก จากนั้นเขาก็ขอมาเรื่อยๆ
.
เมื่อโควิดเริ่มอ่อนลงเขาก็ยังอ้างว่าบริษัทยังลดเงินเดือนอยู่จึงขอยายเราอยู่เหมือนเดอมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเขาเอาคนอื่นมาอยู่ด้วยทั้งๆที่คนๆนั้นไม่ได้ช่วยจ่ายอะไรเลยยกเว้นค่ากับข้าวเป็นครั้งคราว ทำให้ตอนนี้ทางบ้านไม่เหลือเงินสักบาท
.
สรุปคือตอนนี้แม่เราก็ยังมาขอเงินที่บ้านอยู่ เราจะทำยังไงดีทั้งปฏิเสธก็แล้ว ตัดขาดก็แล้ว อีกทั้งยังไม่รวมเงินที่เอาไปครั้งแรกก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้คืนอีก อยากจะถามความเห็นของคนที่อ่านดูบ้าง...ขอบคุณ
.
*นี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง*
ปล.เรายังอายุไม่ถึง 20 ปี ยังไม่ได้ทำงาน ยายก็อายุ 60 กว่าแล้ว