เราขอมาเล่าเรื่องราวของเราทั้งหมดนะคะจากหลายกระทู้ที่เขียนไปเกี่ยวกับโรคเเพนิคเเละซึมเศร้าที่เราเป็นเราอยากได้กำลังใจเราท้อกับชีวิตมาก
เราชื่อ ออมอายุ18เราอยู่กรุงเทพเราออกจากโรงเรียนเพราะเราเครียดมากเราไม่อยากเจอคนเราเลยลงเรียน กศนภาคใต้กับญาติเรา เราต้องไปกับๆบ่อยมากเเต่เราสะดวกถึงจะไกลเพราะเราชอบบรรยากาศภาคใต้มากเราอยากไปอยู่เเต่เเม่เราไม่ให้ไปเราเป็นลูกคนเดียวฐานะบ้านเราปานกลางพ่อเราเข้มงวดมากต้องทำตามทุกอย่างตั้งเเต่เด็กมาเราไม่เคยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลยต้องอยู่ในสายตาพ่อเเม่ตลอดขนาดออกไปกับป้าพ่อยังตีเราเลยเพราะพ่อไม่ถูกกับป้าพ่อบังคับไม่ให้ยุ่งกับป้าเเต่เราติดป้ามากเราเลยโดนตีประจำตอนเด็กเเล้วเราชอบหมามากเอาหมามาเลี่ยงเราก็โดนตีเพราะพ่อไม่ให้เลี้ยงชีวิตเราไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยเรายังต้องนอนกับพ่อเเม่ตลอดเราอึดอัดมากๆเเต่เราก็เข้าใจพ่อค่ะไม่เคยโกธรพ่อเลย พอเราโตขึ้นพ่อเริ่มเข้าใจเริ่มปล่อยค่ะเราก็กลายเป็นคนติดบ้านไม่ออกไปไหนเวลามีเหตุทะเลาะกันเราจะกลัวจนตัวชาใจเต้นเเรงเราเลยกลัวเป็นโรคหัวใจไปโรงพยาบเอกชนผลตรวจปกติทึกอย่างค่ะหมอเลยบอกเป็นโรคเเพนิคให้เรารับยารักษาต่อเเต่เราไม่มีตังเลยไปโรงพยาบาลที่เรามีสิทธิอยู่เราไม่มีประกันสังคมค่ะ เราไปโรงพยาบาลของรัฐที่เรารักษาโรงพยาบาลขนาดเล็กไม่มีหมอจิตเเพทย์ค่ะหมอก็ไม่ส่งตัวเราค่ะเราเลยย้ายสิทธิไปโรงพยาลในภาคใต้ค่ะเราได้พบจิตเเพทย์หมอบอกเราเป็นซึมเศร้าหมอให้ยามากินติดตามอาการทุกเดือนบางทีเราก็ไม่สะดวกที่จะกับใต้ทุกเดือนเลยไม่ค่อยได้ไปพบหมอเวลาเราป่วยเราจะรอให้เป็นหนักๆเเล้วเสียตังเข้าเอกชนร่างกายเราเจ็บป่วยบ่อยมากๆหมอบอกเป็นผลข้างเคียงของโรคซึมเศร้าเเต่เราไม่ได้ทาจยาที่หมอให้นะคะ(อย่าว่าเรานะคะเรารู้ตัวค่ะส)เราอ่านผลข้างเคียงในเน็ตมันน่ากลัวมากเลยค่ะเรากลัวผลข้างเคียงของยาเลยไม่กินเราพยายามให้หายด้วยตัวเองสวดมนต์ออกกำลังกายเเต่คนรอบข้างไม่มีใครเข้าใจเราเลยค่ะมันคิดมากตลอดเวลาค่ะกลัวตายมากๆโรคซึมเศร้าทำให้เราอยากตายเเต่เเพนิคทำให้เรากลัวตายชุมชนที่เราอยู่ป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีคนทุกรูปเเบบเลยค่ะป้าข้างบ้านจะชอบมาว่าเรื่องเรียนของเราเปรียบเทียบเรา สิ่งเสพติดในซอยเรามีหมดเลยค่ะเลยทำให่เราไม่อยากอยู่คนตีกันในซอยทุกวันสังคมที่เราเจอเเย่มากๆเราเลยอยากไปอยู่ภาคใต้กับญาติเราอยู่สงบๆตอนนี้ชีวิตเราเเย่มากๆบอกใครไปไม่มีใครเข้าใจเวลามีอาการทีทรมานมากๆเราเจ็บปวดทั้งตัวปวดมาดื้อๆจี๊ดๆทั้งตัวทำให้เราเครียดกลัวเป็นโรคร้ายกลัวเป็นโรคหัวใจ ที่บ้านบอกไม่ให้เราคิดมากคนไม่เป็นไม่รุ้หรอกค่ะทำได้คงดีเราพูดจนเหมือนเขาขำใส่เขาลำคารกันเลยค่ะตอนนี้เราอยากรักษาเราต้องทำไงดีคะหาหมอยังไงดีคะเราอยากตายมากๆเลยเราไม่ไหวเเล้ว