คือ เราคิดอยากจะฆ่าตัวตายหลายรอบ แบบ นับไม่ถ้วน แต่ไม่ได้ทำเลย บางทีก็บอกคนในครอบครัวแบบบ่นๆบ้าง อยากตายอ่ะ ประมาณนี้ แล้วสุดท้ายก็โดนด่ากลับมา "จะไปตายที่ไหนก็เชิญ กูปวดหัวกับแล้ว" จนเราคิดว่า หรือมันผิดที่เรา สรุปแล้วเราทำให้เขาโกรธหรอ
จนคนที่เขาว่าเรานี่แหละเห็นใจเราพาไปหาหมอจิตแพทย์ ซึ่งเสียเงินเยอะมากกกกกทั้งค่าตรวจ ค่ายา เราที่มีปัญหาเครียดเรื่องการใช้เงินอยู่แล้ว พอเห็นบิลยิ่งเครียดหนักเข้าไปใหญ่ เครียดจนมือสั่น สมองเหมือนจะระเบิดเลย แต่ต้องเก็บอาการ แสดงออกไม่ได้ ตอนนั้นคือคิดอย่างเดียวเลย อย่า...อย่าทำอะไรแปลกๆ เดี๋ยวจะไปขายหน้าเขา เราไม่เป็นไรหรอกแต่คนที่พามาอ่ะแหละจะขายหน้า555
สรุปได้ยามาสองตัวกินตอนเย็นกับก่อนนอน (จำชื่อยาไม่ได้แต่น่าจะเป็นยาต้านเศร้ากับอะไรสักอย่าง) ก็กินปกติ กินมาเป็นปี แล้วมาวันหนึ่ง ตอนสิ้นเดือนเราไปบ้านญาติก็ต้องเอายาไปด้วย พอเขาเห็นยา เขามาบังคับให้เราเลิกกินยา (ญาติเป็นผู้สูงอายุ) แกไม่ชอบยาปฎิชีวนะ เราก็ต้องเลิกเพราะไม่อยากขัดใคร ไม่อยากอธิบายอะไรเพราะกลัวมันซ้ำรอย เราอ่ะ เคยอธิบายเรื่องยาให้คนอื่นฟังแล้วเขาก็พูดลอยๆใส่ว่า ใช้เงินเปลือง ยาไม่เห็นช่วยอะไร
ไอคำพูดนั้นแหละมันฝังมาในหัว จนแทนที่เราจะเชื่อหมอกินต่อเนื่อง ดันไปเชื่อคนที่บอกให้เลิกซะงั้น5555
ตอนนี้เราเลิกกินมาจะปีแล้ว อาการตอนนี้และสิ่งที่อยากบ่นที่สุดคือ...
คิดทุกวันว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ประโยชน์ หาเงินช่วยครอบครัวไม่ได้ เรียนไม่ได้เรื่อง(มีคนบอกว่าเราเรียนเก่ง แต่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อคนที่บอก)
เราวาดรูปเปิดคอมมิชชั่นอยู่เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เราชอบ และคิดว่าทำได้ดีที่สุด และเป็นแนววาดการ์ตูน ทีนี้ คนที่บ้านเขามาเห็นแล้วบอก แนวนี้ขายไม่ได้หรอก เราเลยพยายามฝึกวาดภาพเหมือน และวาดแนวอื่น ทำทุกอย่างนี้เพื่อดันให้ตัวเองดูมีประโยชน์ พอเราเอางานไปโชว์ เขาก็ติอย่างเดียว ติลู่เดียวเลยทำไมไม่เพิ่มตรงนี้หล่ะ ทำไมไม่ไอนู่นไอนี่หละ ทั้งๆที่ภาพนี้ในความคิดเรามันสุดความสามารถแล้ว เขาพูดทับถมเราเชิง แบบ...เขาเรียนสถาปัตย์มานะ เรียนด้านออกแบบชุดมานะ เรียนนู่นเรียนนี่มานะ แต่พอเราขอดูงานเขา เขาก็ไม่ให้ดู คือ เราแค่อยากเห็นงานคนอื่นเพื่อเอาไปปรับปรุง ยิ่งเป็นของคนใกล้ตัวยิ่งอยากเห็น เพราะเราเชื่อว่ามันน่าจะสวย
พอเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้เรารู้สึกไร้ค่าไปใหญ่ ทั้งๆที่ปกติไม่เป็นขนาดนี้ แบบไร้ค่าจนอยากตายแต่ตายไม่ได้เพราะถ้าตายคนที่เราพูดถึงในบทความนี้มาตลอด "แม่" ของเราเอง เขาจะลำบากอีก เพราะเรายังหาเงินเลี้ยงเขาไม่ได้เลย...
พวกเขาไม่ได้ผิดนะ มันผิดที่เรา ที่เกิดมาสร้างปัญหาให้พวกเขาเอง
ข้างล่างนี่เป็นรูปที่ว่า เราแก้ไปแก้มาจนตอนนี้มันเละ แล้วเราอยากเอาไปทิ้งมาก แต่มันจะลำบากเราที่ต้องมาอธิบายเขาว่าทิ้งทำไม😂
กระทู้นี้แค่บ่นเฉยๆ แต่ ตอนนี้เรากำลังเตรียมสมองเพื่อที่จะไปสอบเทียบวุฒิม.6เพราะลาออกกลางคัน...
รำคาญตัวเองค่ะ
จนคนที่เขาว่าเรานี่แหละเห็นใจเราพาไปหาหมอจิตแพทย์ ซึ่งเสียเงินเยอะมากกกกกทั้งค่าตรวจ ค่ายา เราที่มีปัญหาเครียดเรื่องการใช้เงินอยู่แล้ว พอเห็นบิลยิ่งเครียดหนักเข้าไปใหญ่ เครียดจนมือสั่น สมองเหมือนจะระเบิดเลย แต่ต้องเก็บอาการ แสดงออกไม่ได้ ตอนนั้นคือคิดอย่างเดียวเลย อย่า...อย่าทำอะไรแปลกๆ เดี๋ยวจะไปขายหน้าเขา เราไม่เป็นไรหรอกแต่คนที่พามาอ่ะแหละจะขายหน้า555
สรุปได้ยามาสองตัวกินตอนเย็นกับก่อนนอน (จำชื่อยาไม่ได้แต่น่าจะเป็นยาต้านเศร้ากับอะไรสักอย่าง) ก็กินปกติ กินมาเป็นปี แล้วมาวันหนึ่ง ตอนสิ้นเดือนเราไปบ้านญาติก็ต้องเอายาไปด้วย พอเขาเห็นยา เขามาบังคับให้เราเลิกกินยา (ญาติเป็นผู้สูงอายุ) แกไม่ชอบยาปฎิชีวนะ เราก็ต้องเลิกเพราะไม่อยากขัดใคร ไม่อยากอธิบายอะไรเพราะกลัวมันซ้ำรอย เราอ่ะ เคยอธิบายเรื่องยาให้คนอื่นฟังแล้วเขาก็พูดลอยๆใส่ว่า ใช้เงินเปลือง ยาไม่เห็นช่วยอะไร
ไอคำพูดนั้นแหละมันฝังมาในหัว จนแทนที่เราจะเชื่อหมอกินต่อเนื่อง ดันไปเชื่อคนที่บอกให้เลิกซะงั้น5555
ตอนนี้เราเลิกกินมาจะปีแล้ว อาการตอนนี้และสิ่งที่อยากบ่นที่สุดคือ...
คิดทุกวันว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ประโยชน์ หาเงินช่วยครอบครัวไม่ได้ เรียนไม่ได้เรื่อง(มีคนบอกว่าเราเรียนเก่ง แต่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อคนที่บอก)
เราวาดรูปเปิดคอมมิชชั่นอยู่เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เราชอบ และคิดว่าทำได้ดีที่สุด และเป็นแนววาดการ์ตูน ทีนี้ คนที่บ้านเขามาเห็นแล้วบอก แนวนี้ขายไม่ได้หรอก เราเลยพยายามฝึกวาดภาพเหมือน และวาดแนวอื่น ทำทุกอย่างนี้เพื่อดันให้ตัวเองดูมีประโยชน์ พอเราเอางานไปโชว์ เขาก็ติอย่างเดียว ติลู่เดียวเลยทำไมไม่เพิ่มตรงนี้หล่ะ ทำไมไม่ไอนู่นไอนี่หละ ทั้งๆที่ภาพนี้ในความคิดเรามันสุดความสามารถแล้ว เขาพูดทับถมเราเชิง แบบ...เขาเรียนสถาปัตย์มานะ เรียนด้านออกแบบชุดมานะ เรียนนู่นเรียนนี่มานะ แต่พอเราขอดูงานเขา เขาก็ไม่ให้ดู คือ เราแค่อยากเห็นงานคนอื่นเพื่อเอาไปปรับปรุง ยิ่งเป็นของคนใกล้ตัวยิ่งอยากเห็น เพราะเราเชื่อว่ามันน่าจะสวย
พอเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้เรารู้สึกไร้ค่าไปใหญ่ ทั้งๆที่ปกติไม่เป็นขนาดนี้ แบบไร้ค่าจนอยากตายแต่ตายไม่ได้เพราะถ้าตายคนที่เราพูดถึงในบทความนี้มาตลอด "แม่" ของเราเอง เขาจะลำบากอีก เพราะเรายังหาเงินเลี้ยงเขาไม่ได้เลย...
พวกเขาไม่ได้ผิดนะ มันผิดที่เรา ที่เกิดมาสร้างปัญหาให้พวกเขาเอง
ข้างล่างนี่เป็นรูปที่ว่า เราแก้ไปแก้มาจนตอนนี้มันเละ แล้วเราอยากเอาไปทิ้งมาก แต่มันจะลำบากเราที่ต้องมาอธิบายเขาว่าทิ้งทำไม😂
กระทู้นี้แค่บ่นเฉยๆ แต่ ตอนนี้เรากำลังเตรียมสมองเพื่อที่จะไปสอบเทียบวุฒิม.6เพราะลาออกกลางคัน...