ขอเกริ่นก่อนนะคะ แม่เรามีลูก2คน นั่นก็คือ พี่ชาย กับเราค่ะ พี่ชายเป็นลูกสามีคนแรก เราเป็นลูกสาวกับสามีคนที่2 สามีคนแรกของแม่เลิกรากันไปแล้วไปมีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อเราเสียด้วยอุบัติเหตุค่ะ ก็เลยอยู่ด้วยกันมา3คนมาตลอด พี่ชายเราเป็นคนเรียนเก่ง พอสอบได้ลำดับดีๆ ก็จะได้ของขวัญเสมอ แต่เราต่อให้เรียนดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้อะไรจากแม่เลย จนโต ก็ต่างคนต่างมีงานทำ เวลาเราซื้ออะไรมากินที่บ้าน แม่มักจะบอกให้เหลือไว้ให้พี่หน่อย หรือ เวลาออกไปข้างนอกเราจะจ่ายก่อน แม่ก็จะบอกว่าสงสารพี่ ไม่ต้องให้มันออกหรอก มันก็อารมณ์น้อยใจค่ะ เรารู้ว่าแม่ก็รักเรา แต่แค่แม่รักพี่ชายมากกว่า บางทีให้ไปส่งแม่ทำธุระแล้วเราไม่ว่าง  แม่ก็จะพูดให้ลูกชายแม่ไปส่งก็ได้ จนเราแบบ ประชดแม่ไปหลายครั้ง ว่าอะไรก็ลูกชายๆ แม้แต่รอกินข้าวเย็น แม่จะไม่กินจนกว่าพี่ชายเราจะเลิกงาน แต่พอเดือดร้อนเรื่องเงิน กลับเป็นเราเองที่ต้องช่วย แม่เราบอกว่าท้องเราโดยไม่ได้ตั้งใจ พอท้องก็จำเป็นต้องคบกับพ่อ ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันมาตลอด มันเลยฝังใจเราค่ะ เราก็อยากหนีหายไปทำงานไกลๆ แม่ก็บอกอีกว่าไม่ห่วงแม่ ถ้าแม่ป่วยใครจะพาแม่ไปหาหมอ เราเลยรู้สึกว่าเป็นเรามันผิดไปทุกอย่าง ตั้งแต่เกิดมาก็ผิด เพราะแม่ไม่ได้ตั้งใจมีเรา ตอนแรกเราไม่ได้คิดมาก แต่พอมันมากขึ้นทุกวัน ก็กลับกลายว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า พยายามรักษาตัวเองมา1ปีกว่า โดยที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่ครอบครัว ถึงแม้ต่อให้พรุ่งนี้เราหายไป ทุกคนก็คงอยู่ได้อยู่ดี