ขอเกริ่นนิดนึงว่า
เราอยู่ในช่วงเปลี่ยนงานหลังจากที่ทำงานในร้านสะดวกซื้อแบรนด์หนึ่งมา 2 ปี (เราเป็นเด็กทุนที่ต้องฝึกงานปี ทำงานใช้ทุนปี)
ทำงานวันล่ะ 12 ชม + ผลัดดึก
หลังจากที่หมดสัญญาในส่วนนั้นก็ตั้งใจจะหางานใหม่ที่ตัวเองชอบทำ เราชอบชา กาแฟ เลยสมัครเป็นบาริสต้าไปหลายๆที แล้วได้งานในห้างแถวสยาม
ตลอดมาเราไม่ค่อยดูแลตัวเองเลย พอได้งานใหม่ก็ตั้งใจว่าจะดูแลตัวเอง หาซื้อสกินแคร์ในราคาที่จ่ายไหว แต่เราพึ่งเริ่มไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีคนมาพูดกับเราว่า "แกต้องไปฉีดผิวนะ"
"หาวิตามินมากินบางนะผิวจะได้ดี"
"นี่ เอาครีมอันนั้นมาทานะผิวจะได้ใส"
เราเข้าใจว่ามันคงเป็นความหวังดีในรูปแบบของเขา แต่เราไม่ต้องการที่จะได้รับในตอนที่กำลังพยายามอยู่ เราพึ่งเริ่มเองนะ เราพยายามอยู่นะ
เราเครียดเราร้องไห้ เราอยากตายไปให้พ้นๆเพราะไม่อยากได้ยินคำพูดจากใครให้ทำอะไรอีกแล้ว เราไม่อยากรับรู้อะไร ไม่อยากให้ใครพูดอะไรกับเรา
เราเปราะบางไปไหม?
ก่อนหน้านี้เราไม่เคยถึงขั้นคิดอยากตายมาก่อน
เคยตอบกลับไปด้วยซ้ำว่า "ค่อยไปสวยตอนตายก็ได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของช่างแต่งศพ"
แต่ตอนนี้แค่จะตอบอะไรไปยังแทบทำไม่ได้เลย เราควรไปหาหมอดีไหม?
รู้สึกว่าตัวเองเปาะบางลงมีส่วนมาจากภาวะซึมเศร้ารึป่าว
เราอยู่ในช่วงเปลี่ยนงานหลังจากที่ทำงานในร้านสะดวกซื้อแบรนด์หนึ่งมา 2 ปี (เราเป็นเด็กทุนที่ต้องฝึกงานปี ทำงานใช้ทุนปี)
ทำงานวันล่ะ 12 ชม + ผลัดดึก
หลังจากที่หมดสัญญาในส่วนนั้นก็ตั้งใจจะหางานใหม่ที่ตัวเองชอบทำ เราชอบชา กาแฟ เลยสมัครเป็นบาริสต้าไปหลายๆที แล้วได้งานในห้างแถวสยาม
ตลอดมาเราไม่ค่อยดูแลตัวเองเลย พอได้งานใหม่ก็ตั้งใจว่าจะดูแลตัวเอง หาซื้อสกินแคร์ในราคาที่จ่ายไหว แต่เราพึ่งเริ่มไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีคนมาพูดกับเราว่า "แกต้องไปฉีดผิวนะ"
"หาวิตามินมากินบางนะผิวจะได้ดี"
"นี่ เอาครีมอันนั้นมาทานะผิวจะได้ใส"
เราเข้าใจว่ามันคงเป็นความหวังดีในรูปแบบของเขา แต่เราไม่ต้องการที่จะได้รับในตอนที่กำลังพยายามอยู่ เราพึ่งเริ่มเองนะ เราพยายามอยู่นะ
เราเครียดเราร้องไห้ เราอยากตายไปให้พ้นๆเพราะไม่อยากได้ยินคำพูดจากใครให้ทำอะไรอีกแล้ว เราไม่อยากรับรู้อะไร ไม่อยากให้ใครพูดอะไรกับเรา
เราเปราะบางไปไหม?
ก่อนหน้านี้เราไม่เคยถึงขั้นคิดอยากตายมาก่อน
เคยตอบกลับไปด้วยซ้ำว่า "ค่อยไปสวยตอนตายก็ได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของช่างแต่งศพ"
แต่ตอนนี้แค่จะตอบอะไรไปยังแทบทำไม่ได้เลย เราควรไปหาหมอดีไหม?