ใครๆก็ชอบพูดว่าสิตางค์น่ารัก ข้อนี้สิตางค์รู้ตัวดีว่าที่เขาพูดมาเป็นเรื่องจริง เธอว่านอนสอนง่าย บอกซ้ายเธอก็ไปซ้าย บอกขวาเธอก็ไปขวา ไม่มีเสียหละที่จะออกนอกลู่นอกทาง เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว ทุกคนล้วนรักเธอ ทั้งพ่อจ๋า แม่จ๋า ป้าจ๋า ลุงจ๋า พี่สาวจ๋าข้างบ้านที่เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กๆ

เว้น พี่รัตติกาล พี่ความมืด ลูกลุงจ๋า ป้าจ๋า น้องชายของพี่สาวจ๋าข้างบ้าน ที่ไม่ชอบเธอเอาเสียเลย เปล่าหรอกเขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่าไม่ชอบเธอ แต่พฤติกรรมการแสดงออกที่เขามีต่อเธอต่างหาก ที่มันทำให้เธอปักธง ฟันฉับตัดสินไปเลยว่าเขาไม่ชอบเธอ!!  มันมีเหตุผลอะไรที่พี่ชายจ๋าไม่ชอบเธอ? สิตางค์ไม่อยากคิด เรียกว่าเลิกคิดมากเหอะ จะถูกกว่า เธอเป็นยังงี้มาแต่อ้อนแต่ออก จะปรับจะเปลี่ยนอะไรก็คงไม่ทันแล้วหละ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เธอนะ พี่ชายจ๋ารับไปแล้วกัน ร่างเล็กยักไหล่แสดงอาการว่าไม่แคร์ 

“ตางค์ ทำอะไรอยู่ลูก?” 

เสียงเคาะประตูพร้อมกับคำถามของแม่จ๋าที่หน้าห้อง ทำให้ร่างบางที่นอนเอกเขนกบนเตียงนอนในมือถือหนังสือนิยายแสนหวานที่ยืมพี่สาวจ๋าข้างบ้านมา รีบทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

“อ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ค่ะ แม่จ๋ามีอะไรหรือเปล่าคะ?’’ 

“บัวลอยไข่หวานเสร็จแล้วจ้ะ ลงไปทานได้ แม่ไม่ได้เอาขึ้นมาให้หนูนะ อ่านหนังสือมากพักเติมพลังก่อนดีมั้ยลูก”

สิ้นคำพูดของแม่จ๋า รอยยิ้มอ่อนหวานก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเรียวสวย เผยให้เห็นรอยบุ๋มข้างแก้มขวา ลักยิ้มที่ใครเห็นก็ชมเธอว่ามันช่างน่ารัก เหมาะกับใบหน้าเธอเสียจริง เว้นพี่ชายจ๋าข้างบ้าน ที่มักค่อนขอดเธอและเรียกมันว่าลักกะปิดลักกะเปิด!!!

“เดี๋ยวหนูลงไปทานค่ะ อ่านอีกนิดนึง ขอบคุณแม่จ๋ามากค่ะ” 

นิยายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เธอวางมันไม่ลงเลยให้ตายเหอะ!! ส่วนหนังสือสอบนะเหรอ เธออ่านเสร็จแล้ว รอบเดียวก็จำได้ สอบพรุ่งนี้รับรองผ่านฉลุย ผลการเรียนเธอไม่เคยต่ำกว่าสาม ไม่เคยตกวิชาไหนเลยตั้งแต่เรียนมา เกิดเป็นสิตางค์นี่มันดีจริงๆ น่ารักและฉลาดยังงี้ เรียกว่าอภิชาตบุตรของแท้ ร่างเล็กปิดปากหัวเราะคิกคักคนเดียว พร้อมกับดำดิ่งสู่โลกจินตนาการของนิยายในมือต่อไป