เราเคยคบกับผู้ชายคนนึงช่วงเรียนมัธยมค่ะ ประมาณ ม.5 คบกันสักพักก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะสนิทกันเกินไปด้วยซ้ำมั้งคะ😂
คือว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนมากๆ จะยกเหตุการณ์ให้ฟับ 2เหตุการณ์นะคะ
 1. มีวันนึงวันนั้นมีสอบเก็บคะแนนค่ะ คือเราเป็นคนที่ค่อนข้างป้อปในการเรียนมาก แหะๆ ก่อนสอบเพื่อนชอบมามุงโต๊ะมาถามนู้นนี่ แน่นอนว่าต้องมีทั้งเพื่อนผู้หญิง และผู้ชายค่ะ แล้วเหมือนแฟนเราตอนนั้นเห็น แล้วก็โมโหมากที่มีผู้ชายมามุงโต๊ะเรา (ซึ่งมองกลับไปละ เอิ่ม มาก) แฟนเราทันก็เตะโต๊ะละเก็บกระเป๋าเดินออกไปเลย เราเลยเดินตามไป เพราะห่วงว่าเขาจะไม่สอบ เราก็วิ่งลงไปถึงข้างล่าง แล้วก็เรียกเขา เราอยู่ชั้น2 เขาอยู่ชั้น1 ก็ตะโกนคุยกัน บอกให้ขึ้นมาสอบ เขาก็บอกว่าไม่ต้องมาตาม ขึ้นไปสอบเลย (พูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวมากๆตอนนี้ยังจำได้อยู่เลย t—t) เราก็เป็นคนให้ความสำคัญกับการเรียนมากตอนนั้น เลยกังวลมากไม่อยากให้เขาขาดสอบ เลยยืนเรียกอยู่อย่างนั้น แล้วเหมือนเขาจะทนไม่ไหว เขาก็ตะโกนมาว่า จะไม่ไปใช่มั้ย ได้ ละก็ทำท่าจะวิ่งขึ้นมา เราก็กลัวมาก ด้วยความที่รู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้าย เราเลยวิ่งเข้าไปแอบในห้องน้ำหญิงชั้น2 เขาก็วิ่งขึ้นมายืนหน้าห้องน้ำหญิง ละตะโกนเรียกเราออกมา ละก็โยนข้าวของดังมากๆ แล้วก็โวยวายเสียงดังหน้าห้องน้ำเพื่อให้เราออกมา จนเราตกใจแต่ก็ไม่กล้าออกไป เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้ายมากๆ (ที่จำได้คือโยนจนโน๊ตบุ๊คพังเลย) เรากลัวมากนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ จนป้าแม่บ้านเดินมาบอกว่าเขาไปแล้วTT 

พอผ่านไป2-3วัน เขาก็ขอโทษ เขาก็บอกว่าถ้าเราไม่ยืนตื้ออย่างนั้นเขาคงไม่ทำอย่างงั้นหรอก ด้วยความที่เรายังเด็กอะ อายุ16-17 เลยแบบโอเคไม่เป็นไร เขาไม่ได้ทำร้ายเราหนิ เลยให้อภัยไป จนเกิดเหตุการณ์ที่2 ที่เรากลัวมากกว่าเดิม

2. เหตุการณ์ 2 คือ วันนั้นเลิกเรียนเราก็เดินออกไปหน้าโรงเรียนกัน2คน เพราะกลับบ้านทางเดียวกัน แล้วเดินไปสักพักเหมือนว่าเขาเจอเพื่อน เลยหยุดคุยสักพักหนึ่ง เราก็มองไปข้างหน้าเห็นเพื่อนเราเหมือนกัน เราเลยบอกเขาว่า เราขอเดินไปก่อนนะคุยเสร็จแล้วตามมา (ซึ่งเขาบอกว่าเขาไม่ได้ยินว่าเราพูด) 
เราก็เดินไปหาเพื่อนเราข้างหน้าตรงป้ายรถเมล์ ละก็ยืนคุยกันสักพักจนเพื่อนเรากลับ แฟนเราก็วิ่งมาแบบเร็วมาก คือวิ่งมาละก็ต่อยต้นไม้ที่เราพิงอยู่ คือใกล้มาก เราคิดว่ามันจะต่อยเรา คือตอนนั้นใจหาย ตัวสั่น ตกใจ แบบ กลัว ทุกอย่าง เขาก็พูดว่า ทำไมไม่รอ ไปไหนมา เดินหาทั่วเลย เราก็บอกว่า ก็บอกแล่วนี่ว่าเดินมาหาเพื่อนข้างหน้าก่อน เขาก็ด่าเราว่าเราโกหก เราไม่ได้บอก ละก็คือตอนนั้นเราตกใจมากๆ เราจะแยกกันกลับ เขาก็ไม่ให้แยก เขาก็ตามเราไปถึงหน้าหมู่บ้าน ซึ่งเหตุการณ์นี้เป็นสาเหตุให้เราเลิกกับเขาเลยในตอนนั้น เพราะเรารู้สึกว่า เราไม่ปลอดภัย เรากลัวเขา
ps.มีเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้หลายรอบมากๆ อันนี้ยกมาแค่อันที่เราไม่คิดว่าเราจะได้เจอในชีวิตตัวเอง🥲

แล้วเขาก็บอกกับเราคำสุดท้ายก่อนเลิกกันว่า เขาไม่ได้ต่อยเรานี่ เขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเราเลย จะกลัวเพื่อ ต่อยต้นไม้ไม่ได้โดนเราเลยด้วย ก็คือจบแบบอวสานค่ะ เลิกเท่านั้น 

ก็คือปัจจุบันเราอยู่ปี 4 แล้ว เมื่อไม่นานมานี่เราบังเอิญเจอแม่เขา เขาก็มาชวนเราคุย ถามไถ่กันสักพัก ก็วนมาเรื่องลูกเขา (ปล.แม่เขารู้นะว่าลูกเขาเป็นคนแบบนี้) แม่เขาก็ถามเราว่าตอนนั้นไม่น่าเลิกกันเลยนะ เสียดาย บลาๆๆ เขาก็ถามว่าทำไมตอนนั้นถึงเลิกกันหรอ เราก็พูดคร่าวๆว่า เรากลัวเขา พูดแค่นี่เลย 
แม่เขาก็พูดว่า เราก็รู้ว่าเขาอารมณ์ร้าย จะไปยั่วโมโหเขาทำไมล่ะ .... ก็คือช็อค 

ละก็มานั่งคิดกับตัวเองว่า สรุปคือเราเป็นคนผิดหรอ แล้วเราสมควรได้รับพฤติกรรมแบบนั้นจริงๆหรอ คือทุกวันนี้แค่นึกถึงยังรู้สึกกลัวอยู่เลย เลยรู้สึกช็อคกับคำพูดแม่เขามาก

ถ้าติดแท็กผิดห้องขอโทษด้วยนะคะ อยากระบายมากๆ รู้สึกทรมานอยู่ในใจ ฮรึกๆ