สวัสดีค่ะ จขกท.อายุ 22 ค่ะ เพิ่งเรียนจบ ทำงานมาได้ 2 เดือนแล้วค่ะ
ตอนนี้ประสบกับความอึดอัดใจ ที่พ่อ (แม่ไม่เท่าไร) ห่วงมาก (เกินไป) ค่ะ

ออกตัวก่อนค่ะว่าตั้งแต่เด็กไม่เคยทำตัวเหลวไหล และตั้งใจเรียนมาตลอดค่ะ (ชอบเรียน) จขกท.เป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 1 คนค่ะ
ไม่เคยโกหกอะไรที่ต้องทำให้พ่อแม่เสียความเชื่อใจในด้วย
แค่รู้สึกว่าอึดอัดใจที่พ่อชอบโทรเช็ค และถามจี้ว่าจะกลับกี่โมง ต้องบอกเวลาเป๊ะ ๆ ไปไหน ไปกับใคร ไปกี่คน 
ไปเที่ยวสวนสนุกกับเพื่อนสนิทผญ. ก็โทรกล้อง โทรห้าหกรอบ ถามว่ารถมารึยัง นั่งรถอะไร ต้องขึ้นแกร๊บเท่านั้นนะ แท็กซี่ไม่ปลอดภัย 
ยิ่งไปกับแฟน เป็นห้างไม่ไกลบ้าน ก็ทักมาถามว่ากลับกี่โมง บอกเวลามา ต้องบอกเป็นตัวเลขเป๊ะ ๆ อย่าง กลับหกโมงครึ่ง ห้ามประมาณเวลาว่าเย็น ๆ สักห้าหกโมง อย่างนี้ไม่ได้ค่ะ  
เคยเปรยกับครอบครัวว่าอยากไปเที่ยวคนเดียว เท่านั้นแหละ เบรคเลยค่ะว่าอันตรายมาก แหล่งโจรเลยรู้มั้ย เป็นผญ.ทำไมไปคนเดียว มันดีที่ไหน

ไม่ใช่ไม่เข้าใจว่าพ่อแม่มองเราเป็นเด็กเสมอ หรือว่าไม่ใช่ไม่รู้ค่ะว่ายังดีที่ยังมีพ่อแม่คอยห่วง
จขกท.เองก็รู้สึกขอบคุณพ่อกับแม่ตลอดที่พวกเขาคอยห่วงค่ะ แค่รู้สึกอึดอัดมาก ๆ

คิดว่าสาเหตุมาจากการที่พ่อแม่ดูข่าวเยอะ ชอบเก็บเอามากังวล ระแวงไปทุกอย่าง จนกลายเป็นว่าเราขยับตัวไปไหนก็อันตรายไปหมดค่ะ
และไม่เชื่อใจว่าเราจะเซฟตัวเองหรือดูแลตัวเองได้ดีพอค่ะ (งงเหมือนกันค่ะ ปกติก็ทำอะไรเองอยู่แล้ว ไม่ได้คอยให้พ่อแม่ทำให้ แต่บางเรื่องเราไม่ได้มีโอกาสได้รู้เพราะพ่อแม่ห้าม กลายเป็นว่าเราอาจจะดูไม่ทันคนอื่น อย่างเช่นเรื่องเส้นทาง จขกท.ไม่ค่อยรู้ทางเพราะไม่เคยไปหรือไปครั้งเดียว เลยเคยโดนพ่อด่าว่าโง่ ทั้ง ๆ ที่สมัยเรียนพ่อห้ามไม่ให้เราออกไปไหนคนเลย)

เราไม่รู้จะคุยตรง ๆ กับพ่อแม่ (โดยเฉพาะพ่อ) อย่างไร เพราะเขาไม่รับฟังและต้องยึดตามที่พ่อพูดทุกอย่างเท่านั้น

เป็นไปได้ก็อยากเลี่ยงการแตกหักกับคนในครอบครัว เพราะจขกท.ไม่ต้องการทะเลาะ และต่อให้อยากไปในที่ไกล ๆ ก็ไม่อยากโกหกด้วยค่ะ