แต่มีอยู่สิ่งๆนึงค่ะ ที่เป็นปัญหาหนักที่สุด คือ " ความเสียดาย " ค่ะ เราเสียดายที่เราไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำให้กับยายค่ะ แม่แต่เรื่องง่ายๆเช่น บอกรัก เราไม่ได้ทำเลยค่ะ เราไม่มีวันให้อภัยตัวเองแนๆ พอมานึกคิดก็ยิ่งโกรธ ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมพึ่งคิดได้ เจ็บปวด ทรมานกับความรู้สึกผิดรู้สึกเสียดายนี้สุดๆ ถึงขั้นคิดว่าไปพบแพทย์ดีไหม ทั้งวันเรานั่งจมอยู่กับความรู้สึกนี้ มันแบบ หดหู่อะ เล่าก่อนนะคะว่า ตอนขึ้นมัธยมเราย้ายมาอยู่กับแม่ ซึ่งตอนนั้นยายเริ่มป่วย แรกๆก็โทรหา หลังๆพออาการหนักเราไม่ได้โทรเลย จนท่านเสีย เราโทรไปก่อนวันท่านเสีย1วัน ท่านพูดกับเราน้อยมาก เพราะไม่มีแรง เราเลยบอกว่าเนี่ยเออ ปิดเทอมจะกลับไปหาเน้อ อีกแปปเดียว แกก็อือๆ พอวันต่อมาแต่เสีย เราเสียดายมาก ถ้ารู้ว่าเป็นสายสุดท้ายเราคงบอกความรู้สึกทุกอยาก มันทรมานจริงๆค่ะ ทั้งวันคิดอยู่แค่นี้ คิดแล้วก็เจ็บใจ เราเคยปล่อยให้ท่านหงอยเหงา ไม่น่าทิ้งท่านเลยกำลังได้เจอกันแล้วเชียว ไหนจะความรู้สึกเคว้งอีก ไม่มียายจริงๆแล้ว ไม่รู้จะตื่นมาทำไม 

เราพยายามหาทางแก้เพราะรู้ว่าจมอยู่กับแบบนี้มันไม่ดีแน่ เราพยายามทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกเรา รับรุ้ถึงสิ่งที่เราอยากบอก แค่นั้นมันก็พอแล้วจริงๆ แค่เขารับรู้ว่าเรารุ้สึกขอโทษ ขอบคุณ รักและคิดถึง เราก็พร้อมจะเดินหน้าต่อไปแล้วจริงๆ 

หนึ่งเลยนะ ถ้าการตายคือการที่คนเราตายไปแล้วดับเลยไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เราจะมีวิธีจัดการกับความรู้สึกผิดยังไงดีคะ ในเมือเขาไม่รับรู้อะไรแล้ว จะให้ใช้เวลาและเดินหน้าต่อ พอมานึกถึงมันก็เจ็บแปล๊บๆอยู่ดี มันแกไม่หายในเมื่อมันเป็นอดีตและเขาก็ไม่รับรู้

แต่ถ้าโลกของวิญญาณมันมีจริงแล้วท่านรับรู้ เราพร้อมที่จะให้อภัยตัวเองจริงๆ