น้องมาขออาศัยอยู่ด้วย โดยที่เราออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด น้ำ ไฟ ค่าเช่าบ้าน ส่วนกลาง อินเตอร์เน็ต รถมอไซต์ก็เแนคนซื้อให้น้องขี่ไปทำงาน อยู่มาวันหนึ่งเราบอกน้องว่าเวลาไปทำงานให้ปิดประตูนี้....ประตูอีกอันไม่ต้องปิดเพราะรู้สึกว่าลูกบิดมันจะพังไม่อยากไปจับหรือล็อคมัน แต่น้องไม่ตอบกลับ นั่งดูหนังในมือถือเฉย เราเลยถามว่าได้ยินไหมนิที่บอกไป นางก็ตอบกลับมาว่าได้ยินแบบหยุดหงิด เราเลยบอกว่าได้ยินก็ตอบรับหรือพยักหน้าหน่อย อาการน้องคือเหมือนไม่สนใจเราในตอนนั้นเหมือนพูดอยู่คนเดียว เลยทำให้เรายิ่งโมโห แล้วนางเลยตอบกลับมาว่าแค่นี้ก็ผิดหรอได้ยินอยู่ เราเลยโต้ไปอีกว่าได้ยินก็ตอบหน่อยหรือพยักหน้าหน่อยก็ได้เลยทะเลากันยาว น้องก็ร้องเราก็ร้องพูดอะไรออกมาเยอะมาก แล้วน้องก็บอกว่าทำไมเราถึงอยากต้องให้น้องทำตามในทุกสิ่งที่เราบอก เราเลยบอกว่าอยู่ด้วยกันก็ต้องเชื่อฟังและคุยกัน รับฟังกัน แต่น้องก็ไม่เข้าใจ เถึงกลับมาว่าทำไมแล้วมันจำเป็นไหม ทำไมฉันต้องมาทำตามความต้องการเธอทุกสิ่ง เลยบอกว่าถ้าไม่อยากทำตามอยากได้ความเป็นส่วนตัวก็ออกไปอยู่เองคนเดียวค่อยไม่ต้องทำ อยากทำอะไรไม่อยากทำอะไรก็ค่อยสะดวก แล้วน้องก็โทรไปฟ้องแม่ว่าเราบังคับนุ่นนี่นั้น สั่งเราให้เราทำตามความต้องการของเรา ทั้งที่แม่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็ทักมาหาเราว่าเรา เราเลยโทรกลับหาแม่ แม่ก็พูดไม่ดีนุ่นนี่นั้น โตกันแล้วอยู่ใครอยู่มันแล้วว่าเราต่างๆนาๆ ว่าเราเกินไป ทั้งๆที่แม่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไงจนตอนนี้เรากับแม่ทะเลากันจนเป็นเรื่องใหญ่จะตัดญาตินุ่นนี่นั้น เลยถามกลับไปว่าบอกสอนอะไรไม่ได้เลยหรอ เค้าก็ขึ้นกูกับเลย เราเลยวางสายแม่พูดว่า เกินไปแล้ว คืออยากถามว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอคะถ้ามุมมองของคนอื่น