คือเราโตมากับปู่กับย่าตั้งเเต่6เดือนค่ะ
พ่อแม่แยกทางกัน  จำความได้ช่วงนั้นค่อนข้างมีฐานะค่ะ เราต้องแลกมากับโดนอาทำร้ายร่างกายค่ะ ตั้งแต่เด็ก เหมือนแค้นนั้นแหละค่ะ เขาไม่ชอบพ่อเรา เขาเลยเหมือนมาลงที่เรา ละเขาเป็นลูกคนเล็ก แล้วมีเรา เหมือนเราเป็นหลานไปแทนที่เขาค่ะ

ช่วงม.1เราได้แยกห้องมานอนคนเดียว เขาก็ชอบมาถีบมาทุบประตูเราทุกเช้าค่ะ จนประตูพังไปเลยก็มี บางทีก็เข้ามาทำร้ายค่ะ ขู่แบบใช้สายตา กระทืบบ้างก็มีค่ะเอาเป็นว่าเราทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ปู่กับย่าที่เป็นพ่อแม่ก็ด้วย ด่าแค่ด่าก็เท่านั้น เขาติดยาเสพติดค่ะ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่บ้านมีฐานะ

ช่วงม.4 เราเข้าโรงเรียนใหม่ละเหมือนเรายังไม่มีเพื่อนมากเราเลยต้องทำงานกลุ่มที่บ้านคนเดียว เลยให้เพื่อนสนิทที่เป็น ผช โรงเรียนเก่ามาช่วยค่ะ เขาก็ออกมาเห็น  เช้ามาเขาก็บอกปู่กับย่าค่ะ ว่าเราไปมีอะไรกับเพื่อนคนนั้น เย็นมาหลังปู่กับย่าเข้านอน เขาก็มาทุบๆประตู แล้วมาขอมีอะไรด้วยค่ะ วนเวียนอยู่หน้าห้องเรา แล้วก็พูดบอกให้เปิด ถ้าไม่เปิด จะพังเขาไป พร้อมกับเสียงถือกุญแจห้องมาค่ะ เราทำไรไม่ถูกเลยกดโทรหาย่าที่เข้าห้องนอนไปแล้วบอกให้มาหา ย่าออกมาก็รู้เลยค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น เลยแจ้งตำรวจ เขาก็มาเอาไปค่ะ แล้วก็บอกว่าเป็นปัญหาในครอบครัว หรือเขาไปแก้ตัวยังไงกับตำรวจไม่รู้ค่ะ เขาก็ปล่อยออกมา  เขากลัวมาค่ะตอนนั้นหลอนไปเลยก็ว่าได้ ดึกมาเขาก็ปรากฎตัวมาทุบประตูหลังบ้านค่ะ เราได้ยิน เราก็ยิ่งกลัวไปอีก  

แล้วก็ผ่านมาเรื่อยๆค่ะ ช่วงโควิดไม่ได้ออนไซ2ปี  เราอยู่ได้แค่ในห้อง ไม่สามารถออกไปเจอโลกภายนอกได้  
ย่าก็จะซื้อของมาไว้ให้ในห้อง  
ที่เราไม่สามารถออกจากห้องได้ก็เพราะเขาเบยค่ะ ชอบมาตะคอกหน้าห้องกับทุบประตู ห้องเราติดห้องน้ำด้วยค่ะ เขาชอบเข้าบ่อยๆแล้วชอบทำเสียงแบบครางอ่ะค่ะในห้องน้ำ เราก็ได้ยินตลอด พอเดินผ่านหน้าห้องก็จะชอบทำเสียงดังๆ หรือตะคอกเป็นบางคำที่กระทบจิตใจเราค่ะ แล้วก็จะเดินผ่านบ่อยๆนั้นแหละค่ะ คือเราไม่ได้ออกห้อง 2ปีไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำจะแอบไปเข้าตอนที่เขานอนหลับ ไม่ก็ตอนที่เขาเดินออกไปข้างนอกค่ะ ถามว่ารู้ได้ไง ก็เพราะเราระแวงตลอดเวลามั้งคะ จนจับเสียงเดินได้ ไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้ามองหน้า หรืออะไร เพราะถ้าเรามองหน้า เขาก็จะใช้สายตาข่มขู่ พร้อมกัยเดินเข้ามาใกล้ๆจะทำร้ายเราค่ะ  ปู่กับย่าก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วก็สั่งเราเป็นสะส่วนมากค่ะ

คือเราทนมา19ปีแล้วค่ะ ซึ่งมันก็แรงขึ้นเรื่อยๆ อาการของเขา กระทบข้างบ้านด้วยค่ะ มีปัญหากับข้างบ้านเพราะเขา หลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเงิน เรื่องสิ่งของค่ะ  ถ้าทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เขาก็จะด่าปู่กับย่าค่ะ ด่าแบบไม่ใช่พ่อแม่ค่ะ ด่าแบบคนรับใช้ แล้วก็ทำร้ายข้าวของ ประตูบ้านหน้าต่างเป็นประจกค่ะ เขาจะชอบเดินไปๆมาๆภายในบ้าน ปิดๆเปิดๆแรงๆ พังจนซ่อมหลายรอบละค่ะ ไม่ว่าจะท่าทางต่างๆ จาม หรือ เรอ เขาก็ชอบทำเสียงดังๆ  เดินกระแทกเท้าหน้าห้องเรา เขาทำทุกอย่างให้เรารับรู้นั้นแหละค่ะ พูดละเมิดทางเพศบ้าง งั้นงี้หลายอย่างค่ะ


ปัจจุบันเราทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ทำได้แค่ทน เราอยากออกไปใช้ชีวิตมหาลัยก็เหมือนจะต้องดรอปไป แล้วก็กลับมาอยู่อีกค่ะ แล้วมันก็แรงขึ้นทุกๆวัน เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เรารู้สึกทนไม่ไหวกับปัญหาครอบครัวมากค่ะ

ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปอยู่กับแม่ ฝั่งแม่มีฐานะค่ะ แต่แม่เหมือนจะเป็นโรคประสาท ชอบทำร้ายร่างกายลูกแบบซาดิสๆ เราก็ไม่รู้หรอกนะคะ นี้ก็พึ่งไปอยู่กับเเม่มาช่วงเมษาเต็มเดือน เราก็หวังว่าจะออกไปจากนี้แหละค่ะ สรุปแล้วทางนั้น หนักกว่าทางนี้อีกค่ะ  แรกๆแม่ก็ดีค่ะหลังๆมาก็เหมือนจะสั่งให้ทำตามที่แม่ต้องการ ถ้าไม่ได้ดั่งใจแม่ก็จะตีค่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้โตมากับแม่ 18ปีเพิ่งเคยเจอหน้าแม่ค่ะ มีน้องที่อยู่กับแม่4คน คนละพ่อหมดเลยค่ะ หน้าไม่เหมือนกันสักคน  น้องอีกคนเหมือนจะหนีออกไปแล้วไม่รู้ไปอยู่ไหน  ส่วนอีก3คนก็นั้นแหละค่ะ เป็นสนามอารมณ์แม่ เราพึ่งมารู้จากน้องที่หนีออกไปว่า แม่แบบไม่มีความเป็นแม่ค่ะ ยังรักสนุก แล้วมองลูกๆเป็นสนามอารมณ์ ไม่มีการตัดสินใจหลายๆเรื่อง แล้วก็ด้านทัศนคติ อุดมคติ วุฒิภาวะ ค่ะ คงเป็นเพราะโลกทัศน์ที่นั้นมีส่วนค่ะ  ยายก็ฟีลแบบ ยุให้แม่เกลียดลูกค่ะ ยายรักแต่คนหน้าตาดีๆค่ะ  ยายก็เหมือนจะไม่ชอบแม่ค่ะ แล้วเหมือนมาเกาะเวลาทุกข์ใจ พออะไรๆลงตัวก็ไปค่ะ หน้าไม่มองเลยฟีลคนไม่รู้จักกัน พอลำบากมาก็มาหาแม่โน้มน้าวใจให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการค่ะ  แล้วก็กลับมาหาปู่กับย่าหลังจากอยู่ที่นั้นได้1เดือนเต็ม รู้สึกดีขึ้นมากค่ะ แต่ก็ต้องแลกกับคนประสาทอีกคน  แต่ก็ไม่ได้หนักเท่าทางนั้น หรืออาจจะพอๆกัน แต่คนละแบบ

แล้วก็พ่อเลี้ยงที่อยู่กับแม่ค่ะ แรกๆก็ไม่ค่อนมาบ้านหลังๆพอเรามาอยู่แกก็มาบ่อยๆ  เรานอนในห้องกับน้องคนกลาง แกก็ชอบมานอนกอดค่ะ เราก็เอาตัวออกผลักออกค่ะ แล้วก็ลุกขึ้นยังไมากล้าบอกแม่ค่ะ เพราะถ้าบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนผิด  1เดือนเต็มๆ เหมือนช่วงเช้า แกจะชอบมานอนกับเราค่ะ ช่วงที่เรายังไม่ตื่น แต่วันนั้นเราสดุ้งตื่นเพราะแกเอามือล้วงเข้ามาจับหน้าออกค่ะ กว่าเราจะรู้ตัวก็เกือบพลาดแล้วค่ะ

ในรถ น้องเราจะเป็นคนเห็นแก่ตัวค่ะเราก็ไม่อยากขัดอะไรมาก เพราะเราพึ่งมาอยู่ไม่ได้ ไมาได้โตมาด้วยกันยังไม่รู้ว่าใครเป็นยังไงเลยขอเงียบไว้ก่อนค่ะ คือน้องมีที่นั่งของตัวเอง เราก็ได้ไปนั้งตรงหลังคนขับซึ่งพ่อเลี้ยงเราขับ แกก็จะชอบมองเราผ่านกระจก แล้วชอบเอามือมาลูบขาค่ะ เราก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากขยับออกค่ะ เพราะเราพูดไป เราก็รู้ตัวดีค่ะ แม่เราไม่ได้เข้าข้างเรา

เล่นน้ำที่สวนน้ำเราก็ไปกันปกติค่ะที่สวนน้ำเขาก็จะมีชุดให้ใส่ แม่ก็บอกใส่แขนยาวแล้วมันเป็นชุดกระโปรงสั้นๆ แรกๆมันก็ดีค่ะ แต่แกก็ลงมาเล่นด้วย ในน้ำที่เราเล่นกับน้องอยู่ น้องเลยแยกกันไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ เราเดินในน้ำไม่เก่งว่ายน้ำไม่เก่งเราเลยช้ากว่าน้องค่ะ
เราตั้งไว้ว่าจะเดินออกจากพ่อเลี้ยงค่ะ ที่กำลังจะเดินมาหาเรา มันก็ช้าไป แกก็จับเราแล้วเอามือล้วงเข้าไปจับตรงนั้นเราใต้น้ำค่ะ เราเลยผลักออกแล้วเราก็ขึ้นจากน้ำไปนั่งกับแม่  เราไม่กล้าพํดเลยค่ะ แต่เราก็ตัดสินใจพูดไป แม่เราก็เข้าใจแล้วบอกว่สจะไปส่งหาปู่กับย่าให้เร็วที่สุด แม่เราพูดตอนใจดีค่ะ พอมีอาการแม่เราก็จะบอกให้เราไปให้ท่าค่ะ

หลังจากกลับมา ยายก็โทรมา ด่าๆๆ ตะคอกแรงๆ ว่าเราอะกลับมาง้อแฟนค่ะ ทั้งๆที่เราไม่มีแฟนค่ะ แค่ชีวิตตัวเองก็ไม่ไหวแล้ว จะให้มีแฟนเข้ามา แก่ไม่คิดเหตุผลค่ะ แกคิดแค่สิ่งที่แกเป็นแล้วเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน
แกเป็นแบบนี้แล้วคิดว่าเราจะเป็นแบบแกค่ะ เราเลยเถียงไป เพราะมันไม่ใช่ความจริง แกก็ใช้คำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เราก็ไม่ฟังค่ะปล่อยแกพูด  นั้นแหละค่ะ ค่อนข้างประสาทใช่ไหมคะ  แกไม่ได้เลี้ยงเรามาด้วยซ้ำค่ะ รู้ดีกว่าตัวเราอีก แล้วมาบอกว่าดูออกทั้งๆที่พึ่งเจอหน้าค่ะ  เราไปอยู่นั้นได้รู้ทัศนคติคนในครอบครัวค่ะ เลยรู้ว่าตัวเองไม่รู้จะไปพึ่งทางไหนดี ซึ่งปู่กับย่าก็เลี้ยงมาค่ะ แต่คิดที่ตรงเดียวเลยค่ะ มันค่อนข้างกระทบกับเรามากค่ะ เราพยายามจบชีวิตตัวเองหลายรอบค่ะ แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง เหมือนเราเกิดมาชดใช้กรรมยังไงไม่รู้ค่ะ
  
เราคิดอยากประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วพาปู่กับย่าไปอยู่ที่อื่นค่ะ สงสารแกที่เป็นพ่อเป็นแม่แต่ทำอะไรเขาไม่ได้ มีแต่เขาทำค่ะ เราอยากเล่าทั้งชีวิตแบบละเอียดมากแต่เล่าทั้งชีวิตก็คงไม่หมดนั้นแหละค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ

***รับฟังความคิดเห็นของทุกคนนะคะ เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ชีวิตค่ะ