อยากระบายหรือได้คำแนะนำค่ะ เหนื่อย ท้อ อยากตายคำนี้วิ่งมาในหัวตลอด เราอายุ25ปี เติบโตมาในครอบครัวที่หาเช้ากินค่ำ แม่ส่งเรียนด้วยอาชีพสาวโรงงานใกล้บ้าน ค่าแรงวันละ300กว่าบาท พ่อทำนา เลี้ยงวัว ไม่มีรายได้ประจำ  เรียนจบสาธารณสุขมา2ปี ตอนเรียนไม่เก่งถูๆไถจนจบ จบมาลองไปสอบตามหน่วยงานรัฐเยอะไม่ติดสักที่ เคยทำงานมาหลายอาชีพ ร้านขายมือถือค่าแรง300ต่อวัน พนักคลินิกความงาม งานตรงสายคลินิกบัตรทองเงินเดือนหมื่น5ในกทม.ไม่พอใช้ ตามรพ.เอกชนก็ไม่ต่างกันเป็นอาชีพที่เงินน้อยคนจบเยอะ สถานะตอนนี้คือลาออกกลับมาอยู่บ้านที่ สกลนคร ว่างงาน4เดือน ไม่ได้เปลี่ยนยางฟันมา4เดือนเหมือนกัน มีภาระคือหนี้ กยศ.เกือบ3แสน เหนื่อยท้อ ครอบครัวผิดหวังที่ส่งเรียนแล้วไม่สามารถตอบแทนบุญคุณพวกเขาได้ ชอบไล่เราออกจากบ้าน ว่าคือภาระ เรียนจบเงินสักบาทก็ไม่มีให้ ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น แม่เลี้ยงมาด้วยการดุด่าว่าเรา มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคิดว่าตัวเองโตมาด้วยความรัก ไม่รู้จะไปทำงานอะไรดีตอนนี้อยากมีอาชีพอิสระเป็นนายตัวเองแต่ติดตรงไม่มีเงินทุน ตอนนี้จัไปไหนลำบากเพราะไม่มีเงิน พ่อแม่ไม่ได้ซัพพอร์ตเราแล้ว เหมือนตัวคนเดียว เคว้งไหมด เคยคืดอยากไปทำงานโรงงานแถวชล ระยอง แต่คงยากเพราะสูงแค่150 อยากหนี้ไปไกลๆจากบ้านอยู่ไปก็บั่นทอน อีกอย่างเหมือนตัวเองเป็นซึมเศร้ามานานมากตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยเตรียดกลัวเรียนไม่จบด้วย เพราะรู้สึกตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้มันไม่มีความสุขเลย อยากเล่าทุกอย่างคงยาวพิมพ์ไม่หมด สรุปสั้นๆชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตส่วนมากเจอแต่เรื่องไม่ดี โตมาด้วยคำว่าดุด่า ชีวิตอยู่ในกรอบตลอด ไม่มีเพื่อนแท้ ไม่มีญาติๆที่คอยถามไถ่ช่วยเหลือ มีความรักเจอแต่สิ่งไม่ดี เหมือนเกิดมาใช้กรรม ความคิดอยากตายไม่เคยหายออกไปหาตัวเลย