การเป็นห่วงไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่บางทีมันมากเกินไปค่ะ เราอยู่ม.ปลายปีสุดท้ายแล้วค่ะ เคยตั้งเป้าไว้ว่าปีนี้อยากจะออกไปเก็บความทรงจำกับเพื่อนๆ
โอเพนเฮาส์  หารูปใส่พอร์ต ฯลฯ สุดท้ายเหลือเราไม่ได้ไปไหนเลยอยู่คนเดียว เพราะค่อยแต่เป็นห่วงมากเกิน ทำอะไรต้องอยากให้อยู่ในสายตาตลอด เรามีม.ที่อยากเข้า แต่เค้าก็จะคอยพูดว่าม.ไกลๆมันดียังไง เรียนที่ไหนก็เหมือนๆกัน มันไกลเกินไป ขับรถไปหามันจะลำบาก จนตอนนี้เราไม่กล้าปรึกษาแม้แต่จะพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ส่วนหนึ่งเรื่องนี้เ
กิดจากการเปรียบเทียบกับพี่เราด้วยค่ะ ประมาณว่าพี่เราดีอย่างนู้นอย่างนี้ พี่เค้าเป็นผู้ชาย เราอ่ะมันแค่ผู้หญิง เค้าจะคิดว่าเราทำไม่ได้เท่าพี่ตลอด เราจะพิสูจน์หรือพูดยังไงดีคะ  ให้เค้าเข้าใจ ให้เข้าเห็นว่าเราก็อยู่ได้ ไม่ได้อ่อนแอกับโลกภายนอก