สวัสดีค่ะ เราชื่อ ปราง.เป็นมือใหม่ พึ่งหัดตั้งกระตู้ครั้งแรกค่ะ
มีสามี ภรรยาคู่ไหนเป็นบ้างคะ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างต้องหารหมดทุกสิ่ง แม้กางเกงในเขาเราก็ต้องหาร แต่ของเราสั่งในช้อปปี้เอานะ ตัว 15 บาท เพราะเราไม่กล้าซื้อในห้างมันแพง 😢 จะได้กินข้าวนอกบ้านก็ต่อเมื่อไปห้างซื้อของใช้ เขาจะชอบชวนเรากับลูกกิน KFC เราไม่ค่อยอยากกินอะไรนอกบ้านหรอกเพราะเราไม่ค่อยมีเงิน มีครั้งนึงชวนเรากิน เสต็ก ซานตาเฟ่ เราบอกไม่เอาไม่อยากกิน แต่จริงๆแล้วเราไม่มีเงินค่ะ เพราะทุกครั้งชวนคือต้องหารกันเขาจะบอกอย่าลืมโอนให้ด้วยนะ แต่ถ้าครั้งไหนเราชวนไปกินหมูกะทะกับครอบครัวเราต้องเป็นคนจ่ายให้เขานะ เพราะเราชวนเขา
ที่ผ่านมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เรามีหนี้ กยศ. เราลดหย่อนขอผ่อนน้อยลง เขาบอกหักเต็มไปเลยเดี๋ยวเขาช่วย แต่ผ่านมาจนลูก 6 ขวบแล้วค่ะ ยังไม่เคยช่วย เราไม่ชอบแบมือของเงินใคร แต่บางทีเราก็น้อยใจ เขาไม่เคยถามเราเลย ว่าเราพอใช้ไหม ตลอดเวลามาไม่เคยถามเลย เราต่างมีค่าใช้จ่ายที่หารกัน ค่าเทอมหารกัน แต่ทุกวันนี้แม่เลี้ยงลูกเรามา 6 ปีแล้ว รับ-ส่ง รร. ทุกวัน ตั้งแต่ 2 ขวบ เขาไม่เคยช่วยเหลือในเรื่องนี้เลย ค่าน้ำมันไม่เคยช่วยแม่เราเลย แม่เราป่วยเป็นมะเร็งยังต้องขี่มอไซต์ตากแดดรับส่งลูกเราทุกเช้า เย็น ค่าขนมลูก ค่าข้าวลูก (เราอยู่ด้วยกันบ้านเดียวกันกับแม่) เวลาเงินเดือนเราออกมาแทบหมด เราขอยืมเขาร้อยครึ่งร้อยก็ทวงแล้วกว่าจะให้ยืมคือถามทุกครั้งเงินเดือนหมดแล้วหรอ ทำไรหมด เราบอก จิปาถะ เขาบอก จิปาถะคืออะไร อย่างเช่น เห่ย คือเราเหนื่อย เขาไม่เคยซัพพอร์ตเรา ยังจะถามเราอีกหรอ จิปาถะของเรา ค่าขนมลูก ค่าข้าวเช้าทุกวัน ลูกขอตังซื้อน้ำ ซื้อขนม คือง่ายๆ สิ้นเดือนเราจะไปซื้อของใช้โลตัสหาร 2 หมด แต่เรา ต้องดูแลทุกอย่างในบ้าน ซื้อเงินเราทุกอย่าง ถุงเท้าเอย แมสเรา ลูกเอย ไม้แขวนเอย คือง่ายๆ ทุกอย่างในบ้านคือเรา ขนาดออกตังค่าหมูทอดให้เรา 30 บาทยังทวง วันนั้นจำได้ดี วันอาทิตย์ปกติเราจะออกไปซื้อกับข้าวมาส่วนใหญ่วันอาทิตย์มื้อเช้าเราจะซื้อมื้อเย็นทุกวันเราทำเอง (เล่าก่อนว่านอกจาก คชจ.หาร2) เขาจะให้ค่าข้าวของตัวเขาเองทุกเดือน เดือนละ 3000 จากแต่ก่อน 1000 หนึ่งพันนี่ 30 วันนะ ) เห่อจะพอยังไง
อะต่อค่ะ วันนั้นชวนเขาไปกินข้าวขาหมู เพราะลูกอยากกินที่ร้าน เขาก็สั่งลูกชิ้น สั่งน้ำอัดลม เขาถามเราเอาน้ำอะไร เราไม่เอา (เรามีตังมาน้อย) กินเสร็จก็เรียกเก็บเงิน ความคิดเราคือเขาคงจะช่วยเราออกบ้าง สรุปพอเขามาเก็บเงิน เงินเราไม่พอ เราก็นับๆเหรียญ เขาก็นั่งดูเรา เห่อเราอึ้งมากน้ำตาคลอเลย เราตังไม่พอ เลยบอกว่าพี่ช่วยออกค่าลูกชิ้นได้ไหม พอซ้อนรถมาเราน้ำตาไหลเลยแบบ เราเข้าใจอะว่าเขาให้เราค่าข้าวแล้ว เขาก็เหมารวมเลย พอดีวันนั้นเป็นวันที่ 24 ตังออก 25 เราเลยไม่มีตังแล้ว
ทำไมสามีเราไม่เคยถามเราบ้างเลย เงินพอใช้ไหม
มีเงินหรือป่าว แต่แอบไปเห็นแชทที่เขาคุยกับน้องสาวเขานะว่า เงินไม่พอบอกพี่นะ มีอะไรให้ช่วยก็บอก แต่กับเราใช้ชีวิตอยู่กับเขาไม่เคยถามเราเลย บางทีช่วงใกล้สิ้นเดือนเราไม่มีเงินแต่กับข้าวเขาลูก ต้องมาก่อน เราแอบไปนั่งกินของเก่าๆ ในตู้เย็น ที่เสียใจกว่าคือทุกๆครั้งที่เราซื้อของกินเล่นมา เราจะให้เขาตลอดทุกครั้ง นึกถึงเขาทุกครั้งไม่เคยกินคนเดียว แม้สักครั้ง จะเสียสละให้เขา แต่เวลาเขาซื้ออะไรมาเขาจะกินคยเดียวไม่เคยซื้อมาเพื่อเราสักครั้งเลยจริงๆ
เราอยากเลิกค่ะ แต่ทำไม่ได้ทะเลาะกันลงไม้ลงมือ ทำร้ายร่างกายเราเคย ต่อยเบ้าตาเรา เอามือเรากระแทกขอบหน้าต่างจนกระดูกหักเคย เลิกไม่ได้ค่ะ กลัว จริงๆแล้ว ทุกอย่างเขาดีมากๆ เรื่องงานบ้านเขาขยันชอบทำงานบ้าน ขยันทำงาน ขยันทำงานทำโอ (แต่ขยันแค่ไหนเราก็ไม่ได้จากเขาอยู่ดี 😅🤣)
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
แฟนหรือสามีใครเป็นบ้าง หารทุกอย่าง
มีสามี ภรรยาคู่ไหนเป็นบ้างคะ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างต้องหารหมดทุกสิ่ง แม้กางเกงในเขาเราก็ต้องหาร แต่ของเราสั่งในช้อปปี้เอานะ ตัว 15 บาท เพราะเราไม่กล้าซื้อในห้างมันแพง 😢 จะได้กินข้าวนอกบ้านก็ต่อเมื่อไปห้างซื้อของใช้ เขาจะชอบชวนเรากับลูกกิน KFC เราไม่ค่อยอยากกินอะไรนอกบ้านหรอกเพราะเราไม่ค่อยมีเงิน มีครั้งนึงชวนเรากิน เสต็ก ซานตาเฟ่ เราบอกไม่เอาไม่อยากกิน แต่จริงๆแล้วเราไม่มีเงินค่ะ เพราะทุกครั้งชวนคือต้องหารกันเขาจะบอกอย่าลืมโอนให้ด้วยนะ แต่ถ้าครั้งไหนเราชวนไปกินหมูกะทะกับครอบครัวเราต้องเป็นคนจ่ายให้เขานะ เพราะเราชวนเขา
ที่ผ่านมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เรามีหนี้ กยศ. เราลดหย่อนขอผ่อนน้อยลง เขาบอกหักเต็มไปเลยเดี๋ยวเขาช่วย แต่ผ่านมาจนลูก 6 ขวบแล้วค่ะ ยังไม่เคยช่วย เราไม่ชอบแบมือของเงินใคร แต่บางทีเราก็น้อยใจ เขาไม่เคยถามเราเลย ว่าเราพอใช้ไหม ตลอดเวลามาไม่เคยถามเลย เราต่างมีค่าใช้จ่ายที่หารกัน ค่าเทอมหารกัน แต่ทุกวันนี้แม่เลี้ยงลูกเรามา 6 ปีแล้ว รับ-ส่ง รร. ทุกวัน ตั้งแต่ 2 ขวบ เขาไม่เคยช่วยเหลือในเรื่องนี้เลย ค่าน้ำมันไม่เคยช่วยแม่เราเลย แม่เราป่วยเป็นมะเร็งยังต้องขี่มอไซต์ตากแดดรับส่งลูกเราทุกเช้า เย็น ค่าขนมลูก ค่าข้าวลูก (เราอยู่ด้วยกันบ้านเดียวกันกับแม่) เวลาเงินเดือนเราออกมาแทบหมด เราขอยืมเขาร้อยครึ่งร้อยก็ทวงแล้วกว่าจะให้ยืมคือถามทุกครั้งเงินเดือนหมดแล้วหรอ ทำไรหมด เราบอก จิปาถะ เขาบอก จิปาถะคืออะไร อย่างเช่น เห่ย คือเราเหนื่อย เขาไม่เคยซัพพอร์ตเรา ยังจะถามเราอีกหรอ จิปาถะของเรา ค่าขนมลูก ค่าข้าวเช้าทุกวัน ลูกขอตังซื้อน้ำ ซื้อขนม คือง่ายๆ สิ้นเดือนเราจะไปซื้อของใช้โลตัสหาร 2 หมด แต่เรา ต้องดูแลทุกอย่างในบ้าน ซื้อเงินเราทุกอย่าง ถุงเท้าเอย แมสเรา ลูกเอย ไม้แขวนเอย คือง่ายๆ ทุกอย่างในบ้านคือเรา ขนาดออกตังค่าหมูทอดให้เรา 30 บาทยังทวง วันนั้นจำได้ดี วันอาทิตย์ปกติเราจะออกไปซื้อกับข้าวมาส่วนใหญ่วันอาทิตย์มื้อเช้าเราจะซื้อมื้อเย็นทุกวันเราทำเอง (เล่าก่อนว่านอกจาก คชจ.หาร2) เขาจะให้ค่าข้าวของตัวเขาเองทุกเดือน เดือนละ 3000 จากแต่ก่อน 1000 หนึ่งพันนี่ 30 วันนะ ) เห่อจะพอยังไง
อะต่อค่ะ วันนั้นชวนเขาไปกินข้าวขาหมู เพราะลูกอยากกินที่ร้าน เขาก็สั่งลูกชิ้น สั่งน้ำอัดลม เขาถามเราเอาน้ำอะไร เราไม่เอา (เรามีตังมาน้อย) กินเสร็จก็เรียกเก็บเงิน ความคิดเราคือเขาคงจะช่วยเราออกบ้าง สรุปพอเขามาเก็บเงิน เงินเราไม่พอ เราก็นับๆเหรียญ เขาก็นั่งดูเรา เห่อเราอึ้งมากน้ำตาคลอเลย เราตังไม่พอ เลยบอกว่าพี่ช่วยออกค่าลูกชิ้นได้ไหม พอซ้อนรถมาเราน้ำตาไหลเลยแบบ เราเข้าใจอะว่าเขาให้เราค่าข้าวแล้ว เขาก็เหมารวมเลย พอดีวันนั้นเป็นวันที่ 24 ตังออก 25 เราเลยไม่มีตังแล้ว
ทำไมสามีเราไม่เคยถามเราบ้างเลย เงินพอใช้ไหม
มีเงินหรือป่าว แต่แอบไปเห็นแชทที่เขาคุยกับน้องสาวเขานะว่า เงินไม่พอบอกพี่นะ มีอะไรให้ช่วยก็บอก แต่กับเราใช้ชีวิตอยู่กับเขาไม่เคยถามเราเลย บางทีช่วงใกล้สิ้นเดือนเราไม่มีเงินแต่กับข้าวเขาลูก ต้องมาก่อน เราแอบไปนั่งกินของเก่าๆ ในตู้เย็น ที่เสียใจกว่าคือทุกๆครั้งที่เราซื้อของกินเล่นมา เราจะให้เขาตลอดทุกครั้ง นึกถึงเขาทุกครั้งไม่เคยกินคนเดียว แม้สักครั้ง จะเสียสละให้เขา แต่เวลาเขาซื้ออะไรมาเขาจะกินคยเดียวไม่เคยซื้อมาเพื่อเราสักครั้งเลยจริงๆ
เราอยากเลิกค่ะ แต่ทำไม่ได้ทะเลาะกันลงไม้ลงมือ ทำร้ายร่างกายเราเคย ต่อยเบ้าตาเรา เอามือเรากระแทกขอบหน้าต่างจนกระดูกหักเคย เลิกไม่ได้ค่ะ กลัว จริงๆแล้ว ทุกอย่างเขาดีมากๆ เรื่องงานบ้านเขาขยันชอบทำงานบ้าน ขยันทำงาน ขยันทำงานทำโอ (แต่ขยันแค่ไหนเราก็ไม่ได้จากเขาอยู่ดี 😅🤣)
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ