ก่อนอื่นเลยต้องเล่าว่าเรามาเรียนต่อประกาศนียบัตรอีกที่นึงเลยรู้จักกัน เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เพื่อนคนนี้เราไม่ได้อยากรู้จักเค้า เค้าเข้ามาทำความรู้จักมาตีสนิทเราเอง เราก็เลยคุยด้วยก็เลยสนิทกันประมาณนึง ตอนนั้นยังไม่มีงานอะไรเท่าไรเลยไม่มีปัญหาอะไร แต่พออาจารย์เริ่มให้งานทำเค้าก็แทบจะไม่เคยทำเสร็จก่อนเราเลยสักงาน เค้ารอให้เราทำก่อนแทบจะทุกงานแล้วเค้าจะลอกตามเราแล้วส่ง มีส่วนร้อยที่เค้าจะทำก่อนเรา ถ้าทำก่อนเค้าก็จะส่งมาให้เราดูว่าเค้าทำถูกมั้ยทำอย่างนี้ใช่มั้ย เราก็ช่วยดูให้ทุกงาน แต่พองานที่ต้องทำพรีเซนเทชั่น งานภาษาอังกฤษเพื่อนจะอ้างตลอดว่าคอทเสียคอมพังช่วยทำให้หน่อยได้มั้ยขนาดเราปฏิเสธก็ยังจะส่งมาให้ทำ งานภาษาอังกฤษเราต้องเขียนคำอ่านเป็นภาษาไทยให้เพราะเพื่อนอ่านไม่ออก ประโยคพื้นฐานพื้นก็อ่านไม่ออก สงสัยมากเลยว่ามาตราฐานนี้มหาลัยให้จบมาได้อย่างไง เราเองเป็นคนนึงที่เคยโดนเด็กราชภัฏดูถูกว่ามหาลัยดังๆติดอันดับต้นๆของประเทศมันทำมาหากินไม่เป็นหรอกแต่เรียนเก่งอย่างเดียว พอเรามาเจอเด็กราชภัฏเองกับตัวเลยอึ้งเลยนี่น่ะหรอที่คุยนักหนาว่าเด็กราชภัฏเรียนไม่เก่งแต่ทำงานเป็น โอ้โห้แล้วเป็นแบบนี้ทุกคนที่เรารู้จัก ชอบลอกงานแล้วส่ง ทำไมไม่ทำด้วยตัวเองต้องดูของคนอื่นตลอด