ตอนนี้เราอายุ21ปีค่ะ เราถูกเลี้ยงแบบไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง อยู่ในกรอบที่เเม่ขีดไว้มัธยมออกไปหาเพื่อนไปเล่นไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้ต้องอยู่แต่บ้าน เราก็เคยออกไปแบบไม่บอกเพราะรู้ว่าบอกก็คงไม่ได้ไปก็ตามหาเราจนเจอตบหน้าเราตีเรา โดนเเม่ตีเเละใช้ความรุนแรงโดยตลอด สมัยมัธยมเเม่ชอบอ่านข้อความของเราไม่ว่าเราจะคุยกับเพื่อนหรือกับใครเขาให้เราเล่นFacebook แต่เขาจะต้องมีรหัสต้องดูได้ตลอด ขนาดสมัยเราเรียนใกล้จะจบจะต้องเรียนซัมเมอร์เเล้วต้องอยู่หอเราอยู่กับเพื่อนผู้หญิงก็ยังเข้าFacebookของเราเพื่อจะดูข้อความว่าเราคุยกับใครแอบไปข้างนอกหรือเปล่า ซึ่งเรารู้สึกไม่โอเคว่าต้องทำขนาดนั้นเลยหรอเพราะช่วงนั้นเราก็โตในระดับนึงเเล้ว เราทำงานไปด้วยเรียนด้วยตั้งเเต่เรียนปวส เราใช้เงินไปเรียนที่เราหามาได้เองโดยที่ไม่ได้ขอแม่จนเรียนจบ เเต่เเม่ขอเราทุกเดือนว่าทำงานเองได้เเล้วต้องช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านบ้าง เขาขอเดือนละ5พัน เราก็ให้ทั้งๆที่เป็นงานพาร์ทไทม์ได้ไม่เยอะอยู่เเล้ว เเล้วเราต้องเก็บไว้ไปเรียนด้วยแต่เขาไม่เคยถามว่าเราพอใช้มั้ย เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองต้องการเลย รู้สึกกดดันตัวเองตลอดรู้สึกว่าอยู่เเล้วไม่มีความสุขเลยจนเราคิดว่าเราไม่อยากทนเเล้วเเต่เพราะเราคิดว่าตอนนั้นเรายังเด็กเรายังไม่สามารถใช้ชีวิตเองได้เราก็อดทนจนเรียนจบ 
   
   พอเรียนจบแล้วทำงานได้2-3ปี เรามีแฟน แม่รับรู้ว่าเราคบกับแฟน เขาเข้ากับเราได้ทุกอย่าง ดูแลเทคแคร์ดีไปกินข้าวเขาจะถามว่าเราอยากกินอะไรขอแค่บอกเขาพาไปหมด เราอยากได้อะไรต้องการอะไรขอเเค่บอกเขา เขาให้เราทุกอย่างที่เราต้องการแต่เราก็ไม่เคยขออะไรที่เกินกำลังเขา เวลาออกไปกินข้าวกันเขาจะมีของกลับมาฝากครอบครัวของเราทุกครั้ง ไม่ว่าครอบครัวเราจะมีกี่คนเขาจะซื้อของมาฝากครบทุกคนถามเราว่าพ่อเเม่เราชอบอะไรก็จะซื้อมาให้ จนเเม่เราบอกว่าถ้าเจอคนดีๆเข้ากันได้ก็ดี
จนเรามีแพลนที่จะเเต่งงานกับแฟนแม่เรียกค่าสินสอดกับแฟน5แสนบาท ไม่รวมทอง แต่แฟนก็ไม่ได้แย้งอะไรก็จะให้ตามที่เเม่เราขอ แต่เราเก็บได้แค่250,000(ยังไม่มีทอง)เราคุยกับเเม่ว่าจะขอให้แค่นี้ก่อนเเล้วหลังจากแต่งงานออกไปใช้ชีวิตด้วยกันเราทำงานเเล้วจะส่งค่าสินสอดที่เหลือให้ทุกเดือนจนกว่าจะหมด เเม่เราก็บอกว่างั้นขอ3แสนก่อน 2แสนมันน้อยเกินไปบอกว่าเราอายุยังเด็ก เเล้วก็เปรียบเทียบเรากับคนรอบข้างว่าคนนั้นเขาเเต่งกันก็ตั้ง5แสน คนนี้เขาเคยมีครอบครัวเเล้วเขายังเเต่งกัน3-4เเสน เรามีให้เท่านั้นก่อนจริงๆคือไม่ใช่ว่าเราจะให้เเม่แค่250,000นะคะ เราก็บอกว่าเราจะส่งให้เขาทุกเดือนจนกว่าจะหมด ถ้าให้3เเสนก็ต้องให้ที่เหลืออยู่ดีเพราะว่ายังไม่ครบตามที่เเม่ขอ แต่เเม่ก็ไม่ฟังเราบอกว่าต้อง3แสน พอเราอธิบายก็หาว่าเราช่วยแฟน เเล้วเหมือนเขาโมโหบอกว่างั้นไม่เอาเเล้ว3แสน เอามาหมดเลย5แสน เเล้วก็บอกว่าถ้าไม่เอามาให้ครบก็อย่าหวังว่าจะได้ไปไหน เเล้วเเม่บอกเราว่าเราไม่กตัญญู (สินสอดเเม่บอกว่าสินสอดเเม่จะเก็บหมดเเต่ทองก็จะให้เรา) คือเราเเบกความหวังของเเม่เอาไว้ เพราะเรามีพี่สาวออกไปมีครอบครัวแต่ไม่ได้เเต่งงาน เราคือน้องเล็กเเม่อยากให้เราเเต่งงานก่อนถึงจะได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง
คือเรารู้สึกเเย่มากตั้งเเต่เด็กจนโตเเม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย เอาอารมณ์ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ไม่รับฟังใครตัวเองถูกเสมอแม้บางครั้งจะผิด 
   เราอยากรู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เราจะเลิกกับแฟนทั้งๆที่เขาดีทุกอย่างเเต่เพราะเรื่องสินสอดเเละเเม่ที่ไม่เข้าใจเราเเละเราสงสารเขาไม่อยากให้แฟนต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้เเล้วแฟนก็ไม่เข้าใจที่เเม่ไม่เข้าใจเราแล้วเราก็อยู่กับเเม่เหมือนเดิมแต่ใจเราไม่ได้อยากอยู่เเล้ว ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย ไม่ได้รับอิสระเราจะต้องหาสินสอดต้องเเต่งงานให้พึงพอใจกับเเม่ก่อนหรอเราถึงจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองในแบบที่เราต้องการได้ ลืมบอกว่าเราจะเเต่งงานกันเเล้วแต่เเม่อนุญาตให้เราเจอกันเเค่เดือนละครั้งเท่านั้นค่ะ ไปเช้าเย็นกลับไปเที่ยวต่างจังหวัดไม่ได้แต่เราก็อดทนกันได้ หรือเราจะหนีออกไปใช้ชีวิตกับเเฟนเลยเพราะถ้าบอกก่อนเราไม่ได้ไปแน่ๆ เพราะเราก็ทำงานมีเงินเดือนของตัวเอง แล้วเราจะส่งเงินให้เเม่ทุกเดือนไม่ได้หายไป แต่เราก็กลัวเเม่เสียใจที่เราทำแบบนั้นแต่เราก็จะเสียใจเหมือนกันที่เราไม่ได้รับอิสระในการตัดสินใจเเละใช้ชีวิต เพราะเเม่คิดว่าเราไม่ทันคนเเล้วเราจะรู้ได้ยังไงในเมื่อเเม่ไม่เคยปล่อยให้เราได้ออกไปสู่โลกภายนอกได้ใช้ชีวิตเองเลย เหมือนเเม่ต้องการเงินมากกว่าการที่เห็นเราเจอคนที่ดีดูแลเราได้เข้ากับเราได้เพราะตลอดมาแม่เราจะพูดว่าโตไปจะเลี้ยงเเม่มั้ย