เราเหนื่อยมากเลย ขอเล่ายาวหน่อยนะ 
ตั้งเเต่จำความได้พ่อกับเเม่ทะเลาะมีปากเสียงทำร้ายร่างกายกันมาตลอด เห็นจนชินตาเเต่เเม่ไม่อยากหย่ากับพ่อเพราะ กลัวลูกลำบาก มรดกทรัพย์สินที่ร่วมกันสร้างจะถูกเเบ่งเเล้วพ่อเอาไปขายหมด พ่อติดเหล้าหนักมาก บำบัดศรีธันยาไปสองรอบเเล้วไม่หาย 

ทีนี้มาเรื่องเรา ตอนม.4 เราเป็นไส้ติ่งปวดท้องมากๆถึงขั้นหมอโรงพยาบาลในตัวอำเภอ ส่งเข้าโรงบาลจังหวัดไปรักษา ชาวบ้านก็สงสัยว่าเราไปไหน พ่อบอกกับคนในหมู่บ้านว่า เราโดนผช.เ -็ด จนปวดท้อง ? เขาลือกันทั่ว มีทั้งเชื่อเเละก็หาว่าพ่อคงเมาพูดอะไรเเบบนั้นออกไป เราก็เก็บไว้ในใจมาตลอด 

ก็มีด่ามีเเช่งไปตายเรื่อยๆ จะขี่รถไปไหน พ่อเมาพอเห็น คำที่ติดปากคือ ไปตายให้พ้นมาตลอด แต่เเม่เราก็ปกป้องเรานะ แม่ตบลงไปกองกับพื้นบ้างก็มี 

เเล้ววันนั้นก็มาถึง เราจบม.ปลาย เราติดมหาลัยดีๆ หลายที่ เเละคณะที่อยากเรียน แต่เราต้องหยุดเพราะว่า งบของครอบครัวมีจำนวนจำกัด เราก็ด้วยความที่อยากเรียน เราเลยขึ้นไปเรียน ม.ดัง ย่านกทม หัวหมาก ค่าเทอม พันกว่าบาท เราดีใจมากนะเอ้อมีโอกาสได้เรียนหนังสือเเล้วสักที เลยบอกเเม่ เราไปตัวคนเดียว ค่าใช้จ่ายที่เเม่ให้มา มัน 1 หมื่น สมัครเรียน ค่าหนังสือเอยก็ 5 พันกว่าๆได้มั้ง อีก 5พันเราเอาเช่าหอเเล้ว กินมาม่าประทังชีวิต ไป2 เดือน แม่โทรมาบอกว่า พ่อเราขับรถเพื่อนเขาชน ต้องซ่อมให้เขา เกือบเเสน เราก็ไม่เป็นไร เราต้องหางานทำ พอเรามีงานทำ เเม่เองก็ส่งให้เราบ้างตลอดระยะเวลา 3 ปี เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตนักศึกษา ไม่เคยได้ไปที่ดีๆไม่เคยมีเพื่อน หลุดจากวงจรคำสาปเเช่ง เสียงพ่อเเม่ทะเลาะกันมาได้ อดอยากหน่อยเเต่ก็มีความสุขยิ้มได้ร่าเริงบ้าง แต่ชีวิตมันดันพลิกผันติดช่วงโควิดเเม่บอกให้เราลงใต้กลับบ้าน เราก็กลับ กลับไปช่วยงานเเม่ เพราะเเม่ขอเเม่ต้องดูเเลสวนคนเดียว ที่ดินที่บ้าน สวนปาม สวนยาง ประมาณ 70 ไร่เศษ ใช่ทุกคนที่ดินบ้านเราเยอะ เเต่หนี้สินก็เยอะเหมือนกัน ประกอบด้วย ยางราคาตก ปาล์มกิโลละ 1 บาท 

กลับบ้านมา อีกครึ่งเทอมสุดท้ายขอจบมหาลัยออนไลน์ เราเลยจบ3ปีครึ่ง เราเจอเเฟน ตอนนี้คบได้ เกือบสามปีแล้ว แฟนเราซับพอตเราเต็มที่ ไปสมัครงานเอย ไปสอบกพ. ไปหมดไม่เคยบ่นไม่เคยด่า 
ชัดเจนกับเรามากๆ ให้ผู้หลักผู้ใหญ่มาสู่ขอ ตามประเพณี ตอนนี้เรายังไม่มีงานประจำทำเพราะบ้านเราอยู่บ้านนอก หางานโคตรยากเลย ไม่มีคอเนคชั่นไม่มีอะไรกับเขาสักอย่าง เเฟนเองก็พยายามฝากคนใหญ่ๆให้เข้าไปทำงาน พอเขาถามว่าเราลูกใครเท่านั้นเเหละ เขาก็บอกว่า พ่อเด็กคนนี้ขี้เมาวีรกรรมไม่น่าคบหา ทำนองนั้นเเหละ 
เกริ่น : พ่อเราเมา สุราเรื้อรังใช่ป่ะ เวลามีงานศพพ่อเรานิสัยเสีย ไปนั่งกินเหล้าร้องเพลงในงานศพ คือมันผิดที่ผิดเวลาอ่ะ เจ้าภาพลูกๆเขาเสียใจ ไปทำเเบบนั้นมันไม่ถูก ครั้งหนึ่ง เมาในวัด (งานศพ) มีคนโทมาหาพี่สาวเรา ให้ไปรับพ่อ พ่อล้มหัวฟาดหินเลือดออกท่วมตัว พี่เราก็ไปไปรับพ่อกลับ พยุงพ่อขึ้นรถ ไม่มีใครช่วยไม่มีชาวบ้านคนไหนช่วยพยุงเลย เพราะทั้งกลิ่นตัวที่น้ำไม่อาบ ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นฉี่คือครบ เเล้วก็ชอบดูถูกคนที่จนกว่าตัวเอง เลยเป็นที่รังเกียจของชาวบ้าน 

ต่อ :ทีนี้เราเลยตกที่นั่งลำบาก พ่อเเม่ไม่มีหน้ามีตาในสังคม จะไปอยู่ทำงานที่อื่นก็สงสารเเฟน เลยช่วยเเม่ทำงานเข้าสวน คือทำทุกอย่าง กรีดยาง เก็บปาล์มร่วง แต่ช่วงนี้ว่างสบายขึ้นมาหน่อยเพราะ จ้างคนมาทำสวนเเล้ว เหลือเเค่ดูเเล เช่นฉีดหญ้า ตัดหญ้า กรีดยางในสวน 

แฟน :แฟนเราเป็นช่างซ่อมรถ เปิดโรงกลึงทำอะไหล่มีทั้งงานหน้าร้าน เเละงานในร้าน(เปิดเพจ)นอนดึกตื่นเช้าทุกคืน ช่วงนี้ขาดลูกจ้าง เลยยุ่งมากๆเราเลยต้องไปช่วยเเฟนบ้าง ไปเขียนบิล ไปเก็บกวาด ไปเช็คของ ตอบเเชท ทำกับข้าว งานในครัว เราทำทั้งหมดบางครั้งงานไม่ทัน ถึงขั้นที่เราต้องไปล้างเครื่องรถเเทนเเฟน ก็มีนอนบ้านเเฟนบ้าง งานเลิกตี2 ตี3 ทุกคืน ตื่นเปิดร้าน 7โมงเช้า 

แม่ :เข้าใจนะที่เราไปช่วยงานแฟน ไหนๆจะเเต่งก็ลองอยู่ด้วยกันบ้างงว่าจะไปกันรอดไหม เเม่เข้าใจทุกอย่างจริงๆ
 แต่เรามาน้อยใจตรงที่พ่อพูด 
พ่อเราเริ่องด่าเเช่งให้ไปตายเเช่งให้ด่าเราโง่ ดักดานไม่มีงานทำสอบไรก็ไม่ติด เราจบมา2ปี เข้าสนามสอบเเค่ 4 ครั้ง กพ.2 ครั้ง ราชการ 2 ครั้ง ติดเเค่ตัวสำรอง   โดนด่าไปนอนบ้านผช.ให้เขา เ-็ดเปล่าๆ ไม่ทันได้ตกได้เเต่งไปให้เขาเอาฟรีๆทำตัวเหมือน บอกว่าอายชาวบ้าน ที่มีลูกทำตัวเหมือน 
เสียใจนะได้ยินเเล้วน้ำตาตกใน ไม่เคยร้องไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เราก็อยากรู้ว่าการที่เราไปช่วยงานเเฟนเราบ้างมันผิดขนาดที่ ด่าเราเลยหรอ ทั้งๆที่หางาน ไปสอบอะไรเเฟนเองก็พาเราไป รถเสีย รถพัง แฟนเราซ่อมหมดรวมๆเกือบหมื่น สะสมมาเรื่อยๆไม่เคยเอาเงินจากครอบครัวเราเลย บุญคุณมันล้นเกินที่กว่าจะด่าเราเเบบไร้เหตุผลในวันที่เเฟนเราต้องทำงานหนักอยู่คนเดียว 
แม่ : หาทางออกให้คือ ให้รีบเเต่งงาน เเฟนก็รับปากว่าจะรีบให้ เเต่ต้องเข้าใจความพร้อม เงินหมุนภายในร้าน พ่อเเม่ ครอบครัวเราเรียกค่าสินสอดไป5 แสน ทอง5 บาท โดยที่พ่ออ้างว่า เขาส่งเราเรียนจบปริญญา เเค่นั้น เเต่ก็ยกสวนให้เลยหลังเเต่งเเละจัดงานกันเอง แล้วเเต่เเค่ให้มันถูก สินสอดอะไรพ่อเเม่จะไม่เเตะต้องสักบาท
แต่เเม่เราก็บอกเเฟนเรานะว่า ถ้าลูกมีไม่พอ ปรึกสาเเม่ได้ พูดเเค่ต่อหน้าชาวบ้าน ในวันสู่ขอเพื่อให้ดูไม่น่าเกลียด ก็ยังดีเเม่ยังเข้าใจ  แต่พ่อนี่สิ เห็นหน้าเเล้วต้องด่าต้องสาปเเช่ง ตลอด ไม่เคยช่วยงานอะไรตื่นมาเเค่กินเหล้า เมา เเหกปากร้องเพลงเพี้ยนๆดังก้องบ้าน ตื่นมาเปิดทีวีตี2 เปิดลำโพงดังทั้งบ้านจนคนในบ้านไม่ได้นอนทุกคืน พอคนในบ้านเริ่มทำงานเข้าสวน พ่อจึงจะนอน เราอยากรู้จังชีวิตคนๆนึงมันจะเเย่ขนาดนี้เลยหรือไง เข้าใจเเม่นะว่าทำไมต้องทน แต่เราต้องทนอีกนานเเค่ไหน เเล้วเมื่อไหร่ชีวิตครอบครัวของเราจะมีความสุขเหมือนชาวบ้านชาวช่อง บางครั้งพ่อด่า เรามีหลุดคำเเรงๆไปบ้าง มีขึ้นกูบ้าง ก็มานั่งรู้สึกผิดเองอีก เราเป็นคนใจเย็นเเละเเข็งสุดๆเพราะการด่าบุพการีนั้นมันผิดบาป เราไม่อยากต่อเวรสร้างกรรมร่วมกับพ่อเพิ่มไปมากกว่านี้เเล้ว ขอหยุดให้จบชดใช้กรรมเเค่เพียงในชาตินี้ 

ส่วนคนที่กลัวเราเป็นซึมเศร้าหรืออะไร55555 
ยากมากเพราะเราเห็นมาทุกวันจนชีวิตเราชินชาตายด้านเเล้ว เคยไปตรวจที่โรงบาลปรึกสาหมอตามที่เพื่อนๆเเนะนำเรา มันไม่มีอาการเหล่านั้น คนเรา เจออะไรหนักๆมาภูมิต้านทานในการอยู่ในสังคมมันจะสูงกว่าครอบครัวปกติ 
ขอบคุณนะที่อ่านจนจบ เราอยากระบายจริงๆเพราะชีวิตจริงเราไม่สามารถบ่นกับคนนอกครอบครัวได้