ช่วงนี้เรารู้สึกว่าตัวเองว่างเปล่ามากๆ เลยค่ะ แบบคือเรื่องเริ่มต้นมาจากการเลือกมหาวิทยาลัยที่ผิดพลาดของเรา คณะที่พลาดของเราอะไรงี้น่ะค่ะ พอเข้าปี1 เราอยากดรอปเพราะเราไม่เห็นหนทาง แล้วมันก็ลามไปจนถึงครอบครัวเรา เราก็โดนเทศน์ว่าไม่ดีใจเหรอที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองชอบคืออะไร ตอนนั้นก็ช่างมันแล้วค่ะเรียนต่อ จนกระทั่งที่ว่ามหาวิทยาลัยเราค่าเทอมแพงแต่ก็มีแต่เรื่องคนนอกคนใน วงในคุยกันสิ่งที่เราเจอตั้งแต่ลงทะเบียน ตอนเราได้ทุน ตอนนู้น ตอนนี้น่ะค่ะ มันเหมือนเราโดนความผิดหวังซ้ำๆ มาตั้งแต่วันนั้นเลยค่ะ แล้วพอมองดูคนที่เรียนด้วยกันก็มีแต่คนเก่งไปหมด เราเลยแบบเรามาทำอะไรตรงนี้กันน้า แล้วมันก็บั่นทอนตัวเองน่ะค่ะ
พอคิดมากๆ ก็เริ่มทำร้ายตัวเองให้ไม่คิด ทั้งต่อยตัวเอง หัว จมูก หน้าทั้งหมด แขน ขาทุกอย่างเลยค่ะให้ตัวเองเจ็บ ( เคยจะใช้คัดเตอร์กรีดข้อมือแล้วค่ะ แต่ว่าตอนช่วงม.3 คุณแม่ขอไว้ว่าอย่าทำร้ายตัวเองเลย ) แต่ว่าเราหยุดไม่ได้เลยค่ะพอคิดอะไรมากๆ แล้วก็อยากทุบให้ตัวเองเจ็บจะได้ลืมความคิดนั้นไปจะได้ยิ้มจะได้หัวเราะออกมา แต่ช่วงนี้จู่ๆ ทุกอย่างมันก็ว่างเปล่าไปหมดเลยค่ะ ทั้งกับการเรียน ทั้งกับการใช้ชีวิต เหมือนกับว่าเราแบบสามารถเดินบนราวกั้นรถไฟฟ้าได้เลยอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ
ช่วงนี้แค่คุยกับแม่ยังยากเลยค่ะ จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเองแบบไม่รู้เพราะอะไรเลย คุณแม่ก็บอกว่าไปหาหมอไหมแต่น้ำเสียงเขาดูประชดมากๆ เลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าเขาห่วงเราจริงหรือประชดกลับมา เขาบอกเราว่าถ้าเราทำร้ายตัวเองแบบม.3 อีก ต่างคนก็ต่างอยู่ไปเลยค่ะ จะไม่ยุ่งด้วยแล้ว มีอะไรก็ไปคุยกับพ่อเองแล้วกัน เราจะบอกยังไงดีมันแบบมันว่างเปล่าน่ะค่ะ เรารู้สึกว่าเราไปได้ต่อแต่เราก็เดินไปไม่ได้เลยค่ะ
จู่ๆ ก็คิดว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรารึเปล่านะ ตอนนี้เหมือนเราเป็นปัญหาเป็นภาระของทุกคนเลย เราทำเพื่อนตีตัวออกห่าง อารมณ์แปรปรวน บางทีก็อยากจะยิ้มแต่ก็ยิ้มได้แค่ภายนอกน่ะค่ะ เหมือน เรารู้สึกผิดที่มีความสุขออกมาเลยน่ะค่ะ ครอบครัวเราแบบพ่อเป็นช่างก่อสร้างเงินเดือนเยอะสุดๆ แม่เป็นเลขขาบริษัท พี่ชายเรียนม.รัฐบาลมหิดลตัวตึงมหาลัยเป็นประธานรุ่น น้องชายทำนู่นนี่เป๋นทุกอย่าง เราเหมือนจุดด่างพร้อยของครอบครัวเลยค่ะ ยิ่งเรามาเรียนสายนี้ในม.นี้แล้วมันแบบว่า เรียนดิจิทัลอาร์ต ในม.ที่มีแต่เรื่องน่ะค่ะ อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง เราจองคลาสเขาบอกให้เราเช็คคลาสก่อนเรียนหนึ่งวัน เราก็เช็คแล้วเว็บล่ม ทักไปก็ไม่ตอบ มาตอบตอน9โมง และมันคือเวลาเข้าคลาสแล้ว เวลาที่เราจำได้ว่าจองคือ 10โมงกับบ่ายกว่าๆ สรุปเราโดนเช็คขาดในคาบเช้าและจองซ้ำไม่ได้ด้วยเช็ดขาด คะแนนเราก็ขาด คือระบบม.มันห่วยแตกมากค่ะ เบื้องหลังเบื้องหน้าต่างกันลิบลับเลย สวยแต่รูปจูบไม่หอม
เราได้แต่คิดว่าทำไมเราไม่ได้อยู่ม.เดียวกับเพื่อน เรียนคณะเดียวกันกับในที่ตลาดต้องการหรือเพื่อนเรียนด้วยกัน อาจจะเครียดมากกว่านี้แต่น่าจะได้อยู่หออาจจะไปทำนู้นทำนี่ที่ทำให้เราไม่เครียดก็ได้ ค่าเทอมก็ถูกกว่าถ้าเราไปรัฐบาล เรารู้หมดแหละว่ามันย้อนเวลาไปไม่ได้เราต้องทำให้ดีที่สุดแต่มันว่างเปล่าเหลือเกินค่ะ มันทำให้เรายิ่งเรียนแล้วรู้สึกตามคนอื่นไม่ทันเลยค่ะ เหมือนทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด
เราเกลียดตัวเองจังเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรด้วยซ้ำ มันเหมือนว่าเราไม่สามารถยิ้มได้จากใจน่ะค่ะ เหมือนทุกอย่างมันรู้สึกผิดที่จะต้องมีความสุขออกมา ปวดหัวจัง
ว่างเปล่า
พอคิดมากๆ ก็เริ่มทำร้ายตัวเองให้ไม่คิด ทั้งต่อยตัวเอง หัว จมูก หน้าทั้งหมด แขน ขาทุกอย่างเลยค่ะให้ตัวเองเจ็บ ( เคยจะใช้คัดเตอร์กรีดข้อมือแล้วค่ะ แต่ว่าตอนช่วงม.3 คุณแม่ขอไว้ว่าอย่าทำร้ายตัวเองเลย ) แต่ว่าเราหยุดไม่ได้เลยค่ะพอคิดอะไรมากๆ แล้วก็อยากทุบให้ตัวเองเจ็บจะได้ลืมความคิดนั้นไปจะได้ยิ้มจะได้หัวเราะออกมา แต่ช่วงนี้จู่ๆ ทุกอย่างมันก็ว่างเปล่าไปหมดเลยค่ะ ทั้งกับการเรียน ทั้งกับการใช้ชีวิต เหมือนกับว่าเราแบบสามารถเดินบนราวกั้นรถไฟฟ้าได้เลยอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ
ช่วงนี้แค่คุยกับแม่ยังยากเลยค่ะ จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเองแบบไม่รู้เพราะอะไรเลย คุณแม่ก็บอกว่าไปหาหมอไหมแต่น้ำเสียงเขาดูประชดมากๆ เลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าเขาห่วงเราจริงหรือประชดกลับมา เขาบอกเราว่าถ้าเราทำร้ายตัวเองแบบม.3 อีก ต่างคนก็ต่างอยู่ไปเลยค่ะ จะไม่ยุ่งด้วยแล้ว มีอะไรก็ไปคุยกับพ่อเองแล้วกัน เราจะบอกยังไงดีมันแบบมันว่างเปล่าน่ะค่ะ เรารู้สึกว่าเราไปได้ต่อแต่เราก็เดินไปไม่ได้เลยค่ะ
จู่ๆ ก็คิดว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรารึเปล่านะ ตอนนี้เหมือนเราเป็นปัญหาเป็นภาระของทุกคนเลย เราทำเพื่อนตีตัวออกห่าง อารมณ์แปรปรวน บางทีก็อยากจะยิ้มแต่ก็ยิ้มได้แค่ภายนอกน่ะค่ะ เหมือน เรารู้สึกผิดที่มีความสุขออกมาเลยน่ะค่ะ ครอบครัวเราแบบพ่อเป็นช่างก่อสร้างเงินเดือนเยอะสุดๆ แม่เป็นเลขขาบริษัท พี่ชายเรียนม.รัฐบาลมหิดลตัวตึงมหาลัยเป็นประธานรุ่น น้องชายทำนู่นนี่เป๋นทุกอย่าง เราเหมือนจุดด่างพร้อยของครอบครัวเลยค่ะ ยิ่งเรามาเรียนสายนี้ในม.นี้แล้วมันแบบว่า เรียนดิจิทัลอาร์ต ในม.ที่มีแต่เรื่องน่ะค่ะ อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง เราจองคลาสเขาบอกให้เราเช็คคลาสก่อนเรียนหนึ่งวัน เราก็เช็คแล้วเว็บล่ม ทักไปก็ไม่ตอบ มาตอบตอน9โมง และมันคือเวลาเข้าคลาสแล้ว เวลาที่เราจำได้ว่าจองคือ 10โมงกับบ่ายกว่าๆ สรุปเราโดนเช็คขาดในคาบเช้าและจองซ้ำไม่ได้ด้วยเช็ดขาด คะแนนเราก็ขาด คือระบบม.มันห่วยแตกมากค่ะ เบื้องหลังเบื้องหน้าต่างกันลิบลับเลย สวยแต่รูปจูบไม่หอม
เราได้แต่คิดว่าทำไมเราไม่ได้อยู่ม.เดียวกับเพื่อน เรียนคณะเดียวกันกับในที่ตลาดต้องการหรือเพื่อนเรียนด้วยกัน อาจจะเครียดมากกว่านี้แต่น่าจะได้อยู่หออาจจะไปทำนู้นทำนี่ที่ทำให้เราไม่เครียดก็ได้ ค่าเทอมก็ถูกกว่าถ้าเราไปรัฐบาล เรารู้หมดแหละว่ามันย้อนเวลาไปไม่ได้เราต้องทำให้ดีที่สุดแต่มันว่างเปล่าเหลือเกินค่ะ มันทำให้เรายิ่งเรียนแล้วรู้สึกตามคนอื่นไม่ทันเลยค่ะ เหมือนทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด
เราเกลียดตัวเองจังเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรด้วยซ้ำ มันเหมือนว่าเราไม่สามารถยิ้มได้จากใจน่ะค่ะ เหมือนทุกอย่างมันรู้สึกผิดที่จะต้องมีความสุขออกมา ปวดหัวจัง