ปัญหาโลกแตกปัญหาวัยรุ่นปัญญาอ่อน เราเป็นข้าราชการทหารเรือเราไม่ค่อยมีเวลาคุยกับแฟนเท่าไหร่เพราะเราเปนพวกโลกส่วนตัวสูงส่วนใหญ่เราจะใช้ชีวิตอยุ่กับตัวเองตลอด เวลางานเราก้อจะทำงานปกติแต่เวลาว่างเรากับเขาก็ไม่ค่อยตรงกันเพราะเขาทำงานประจำเขาหยุดแค่ทุกวันพฤหัสเราเลยไก้คุยกันแค่วันนั้นแต่พอถึงวันนั้นบางทีเราก้อจะใช้ชีวืตอยุ่โลกของเราคนเดียวบางทีกว่าเราจะโทรหาเขาก้อเกือบสามทุ่ม เราพึ่วมารุ้ว่าเขาคุยกับคนอื่นอยุ่ แม่เราเคยบอหเราเสมอว่าถ้าเราไม่อยากทำแบบไหนกับเขาก็อย่าไปทำแบบนั้นกับเขา เราเชื่อมาตลอดจนเรามานุ้ว่าเขาคุยกับคนอื่นอยุ่ด้วยเราเลยเริ่มสับสนว่ามี่เราเชื่อแบบนั้นมันไม่จริงใช่ไหม ส่วนตัวเราเปนพวกintrovert ขั้นรุนแรงเราชอบอยุ่กับตัวเองเปนวันๆ บางทีนั่งอยุ่หย้าโต๊ะคอมเหม่อลอยอยุ่หน้าจอคอเปนครึ่งวันโดยที่เาาไม่ได้ทำอะไรหรือชอบนั่วมองฝ้าเพดานเล่นเปนวันๆ พอเรารุ้ว่แฟนเราคุยกับคนอื่นเราเลยน้อยใจและตัดพ้อแต่กลับถูกเขาต่อว่า ว่าเราทำตัวเราเองเขาถึงคุยกับคนอื่นในความคิดเราคือ,มันสมควรถึงขั้นขนาดที่จะคุยกับคนอื่นเลยหรอเพียงเพราะเราไม่ค่อยโทรหาเขา มันเปนความปิดเราใช่ไหม เราเรียงข้อความไม่ค่อยเก่งข้อความอาจจะอ่านวนๆไปบ้าง ไม่รุ้ว่าคุนๆที่มาอ่านจะเข้าใจในสิ่วที่เราจะสื่อไหม เราไม่มีสิทที่จะน้อยใจหรือเสียใจเลยใช่ไหมเรายอมรับว่าเราอาจจะไม่ค่อยคุยกับเขามากนักแต่เราก้อส่งเงินไปให้ใช้ทุกเดือนช่วยผ่อนค่าบัตรเครดิตค่ารถให้ทุกเดือนแค่เราไม่ค่อยได้คุยกันเขาถึงขั้นกับต้องคุยกับคนอื่นแทน มันสมควรถึงขั้นนั้นเลยหรอบางทีเราสับสนในสิ่วที่แม่บอกว่าถ้าไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นกับเราเราจงอย่าทำแบบนั้นกับเขาหรือบางทีมันอาจจะไม่จริงเราคิดว่าที่คบกันอยุ่ตอนนี้เราคิดว่จะหาคนอื่นมาคุยเพิ่มด้วยแบบนั้นด้วยจะดีไหม