คือเราแต่งงานมีสามี1คนลูก1คน พ่อเราเคยบอกว่าถ้ามีแฟนให้หาแฟนที่ขยันๆ เราก็หาแฟนที่ขยันคบกันจนแต่งงาน เหมือนทุกอย่างก็เปลี่ยนไปสะหมด ปล่อยมีลูกมา1คนตกงานแยกกันอยู่เราอยู่บ้านพ่อแม่ เค้าอยู่บ้านยายของเขา แฟนต้องดูแลยายที่แก่เดินไม่ได้แล้ว เราก็อยู่บ้านเราหาเงินเลี้ยงลูก สามีเมื่อก่อนเค้าเป็นคนออกนักเลงพูดจาปากหมาโผงผางพูดกระแทก แต่เค้าไม่เคยใช้นิสัยนั้นกับเราเรยเค้ามักจะใช้นิสัยนั้นกับแค่เพื่อนหรือรุ่นน้อง จนแต่งงานมีลูกสามีเริ่มใช้นิสัยนั้นกับเรามากขึ้นเรื่อยๆ บางทีมาหาบ้างก็มามีเรื่องกับกำนันในหมู่บ้าน เเล้วก็บอกเค้าว่าเป็นเขยพ่อเราชื่อนั้นชื่อนี้อย่างนั้นอย่างงี้ เค้ามีความตั้งใจดูแลลูกเมียอย่างดี ถึงบางทีเค้าจะพูดจาไม่ดีบ้าง อยู่ด้วยแล้วลำบากใจบ้าง พอถึงบางเวลาเรากลับต้องการเขาอยากให้เขาอยู่ข้างๆเค้าดูเป็นคนพึ่งพาได้ถึงแม่จะบ่นตลอดก็เถอะ เค้าเป็นคนที่มักจะทำให้เราลำบากใจ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกกังวล แต่กลับต้องการเค้าให้ส่งค่าใช้จ่ายเลี้ยงลูก ต้องการพึ่งพาเค้า ทั้งที่รู้ว่าอยู่ด้วยกันจนแก่ก็จะพาลมีแต่เรื่องพาปวดหัวทำให้เราลำบากใจไปตลอด จะเลิกแค่นี้สู้อยู่คนเดียวสบายใจกว่าแต่จะลำบากเรื่องลูกเรื่องเงินมากขึ้น หรือทนอยู่กับชีวิตขมปี๋แบบนี้ไปตลอดชีวิต