ระบายความรูสึกของปัญหาชีวิต

กระทู้สนทนา
คือต้องบอกก่อนว่าครอบครัวเรามีกันอยู่ 3 คนพ่อแม่ลูก เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้วแม่เราตัดสินใจฆ่าตัวตาย จึงทำให้เหลือเราอยู่กับพ่อแค่ 2 คน ตอนที่แม่เสียเราอายุ 15 ปี เป็นช่วงที่เราเข้าเรียนต่อ ม.4 พอดี หลังจากเราได้เข้าไปเรียนเราตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำๆ ว่าความฝันเราจริงๆคืออะไร ในหัวเราไม่อยากเรียนต่อมหาลัยเพราะเรารู้ว่าพ่อส่งเราไม่ไหวแน่ๆและเราก็กลัวเขาเหนื่อย มันเลยทำให้เราเคว้งไปพักนึงเพราะเราไม่รู้จริงๆว่าเราอยากจะเรียนอะไร แต่ญาติๆเขาอยากให้เราเรียนต่อ ปวส.อย่างน้อยก็เอาวุฒิไปสอบข้าราชการได้ แต่เอาเข้าจริงๆเราก็แอบเสียดายอยู่นะถึงเราไม่รู้จะเรียนต่ออะไรแต่ตอนม.ปลายเราก็เต็มที่กับการที่ได้เรียนมากๆ เราจบสายวิทย์-คณิตมา มันเลยทำให้เสียดายโอกาสที่เข้ามา เอาจริงตั้งแต่แม่เราเสียมันก็เหมือนต้องเป็นคนแบกรับทุกอย่างพ่อเราเขาแค่ทำงานหาเงินมาให้และเขาก็ให้เราจัดการทุกอย่าง บางทีก็เหมือนจะดี บางทีมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องทำอะไรที่โตกว่าตัว จนบางครั้งเรารู้สึกว่าทำไมเราไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นในวัยเดียวกับเราบาง เราต้องทำตัวโตกว่าอายุต้องทำเป็นว่าเรายอมรับทุกอย่างได้ ทั้งๆที่ในใจเรามันไม่ไหวเลยมันเหนื่อยมาก ท้อมาก เวลาเรามองกลับมาเราไม่เจอใครเลยที่สามารถรับฟังเราได้จริงๆ อยู่เป็นเพื่อนเราเวลาเศร้าได้จริงๆ ทุกครั้งที่เราร้องไห้คนเดียวเราจะดิ่งมากเหมือนกับว่าเราเข้าใจความรู้สึกแม่มากว่าก่อนที่เขาจะตัดสินใจอย่างนั้นมันเป็นยังไง มันยากมากที่เราจะดึงตัวเองกลับมาได้ความรู้สึกมันทั้งดิ่งทั้งรู้สึกมืดมน ราวกับว่าเราไม่อยากจะลืมตาขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ก็เป็นเพราะพ่อทุกครั้งที่เราดิ่งหน้าพ่อจะลอยเข้ามาเหมือนกับจะบอกว่าเราต้องมีชีวิต ใช้ชีวิตเพื่อผู้ชายคนนี้นะ พอเรากลับมาได้เราก็ต้องทำทุกอย่างให้ปกติราวกับว่าเราไม่เคยมีความรู้สึกนั้น เพื่อที่จะไม่อยากให้พ่อต้องห่วง ไม่อยากให้ใครมาว่าเราว่าอ่อนแอ ความเศร้าของเรามันก็มีมาจากหลายเหตุมันสะสมทบๆกันมาจนเราไม่รู้ว่าเราจะสามารถผ่านมันไปได้อีกี่ครั้ง บางครั้งเราอยากจะบอกกับทุกคนเหมือนกันว่าการที่เรายิ้ม บางทีมันก็ไม่ได้มีความสุขจริงๆหรอก แต่เราไม่อยากให้คุณมาเห็นเราในรูปแบบนั้น เพราะฉะนั้นก่อนที่จะพูดอะไรก็ช่วยคิดถึงความรู้สึกของคนฟังด้วย การพูดจาก็ควรให้เกียรติกันบาง ความหวังดีบางครั้งเราก็ควรให้แต่พอดีถ้ามันเกินไป มันก็คือการล้ำเส้น ทุกคนอาจจะมองว่าเราตอนนี้เป็นเด็กก็ควรจะฟังและเคารพคนที่โตกว่า คำพูดบางคำที่คุณสอนมันก็เหมือนเป็นมีดที่แทงใจเรา บางครั้งเราก็คิดนะว่าเราให้ใจกับทุกคนแต่มีใครบ้างละที่ให้ใจเรากลับมาจริงๆ เราใส่ใจแคร์ทุกความรู้สึกของทุกคนและคอยช่วยเหลือ แต่ก็ไม่เคยเห็นคุณค่า จนบางทีเรารู้สึกว่าเราควรจะพอได้แล้ว ควรที่จะเลิกเอาความรู้สึกลงไไปเล่น เพราะสุดท้ายคนที่หวังดีจริงๆ ก็มีแค่พ่อและแม่ ส่วนใครที่ดีกับเราจริงๆเราก็ขอบคุณนะ เราไม่รู้หรอกนะว่าวันข้างหน้าความรู้สึกของเราจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้เราได้ระบายออกมามันทำให้เราสบายใจขึ้นจริง ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราหวังว่าคุณจะมีความสุขในชีวิตจริงๆ อะไรที่ไม่ใช่ก็อย่าไปฝืนเลย มันเจ็บเรารู้ สุดท้ายนี้เราจะบอกว่ารักพ่อกับแม่มากนะคะ ขอบคุณที่ทำให้หนูได้เกิดมา ได้รู้ว่าการใช้ชีวิตจริงๆมันเป็นยังไง ขอบคุณที่ทำให้หนูมีวันนี้นะคะ ขอบคุณพ่อที่ยอมเหนื่อยเพื่อหนูนะคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่